Ukęślowce

Ukęślowce

Ukęśla indyjska
Systematyka[1][2]
Domenaeukarionty
Królestworośliny
Podkrólestworośliny zielone
Nadgromadarośliny telomowe
Gromadarośliny naczyniowe
Podgromadarośliny nasienne
Nadklasaokrytonasienne
KlasaMagnoliopsida
Nadrządukęślopodobne
Rządukęślowce
Nazwa systematyczna
Dilleniales Hutch.
Bull. Misc. Inform. 1924: 126

Ukęślowce (Dilleniales Hutch.) – grupa roślin wyróżniana w randze rzędu o problematycznej wciąż pozycji filogenetycznej. Część analiz wskazuje na pokrewieństwo z goździkowcami Caryophyllales, inne każą uznać tę grupę za klad bazalny dla linii rozwojowej prowadzącej do kladu różowych. Do rzędu zaliczana jest współcześnie jedna rodzina ukęślowate (Dilleniaceae) obejmująca 11[2]–12[3] rodzajów z ok. 300[3]–400 gatunkami[2], głównie roślin drzewiastych i pnączy, występujących w naturze wyłącznie na obszarach tropikalnych i subtropikalnych[2]. Niektóre gatunki ukęśli mają jadalne owoce. Rośliny z tego rodzaju, podobnie jak z rodzaju Hibbertia, bywają sadzone jako rośliny ozdobne[3].

Morfologia

Hibbertia selkii
Hibbertia acerosa
Davilla kunthii
Pokrój
Rośliny zróżnicowane – dominują drzewa, krzewy i drewniejące pnącza, rośliny zielne są bardzo nieliczne[3].
Liście
Skrętoległe, rzadko naprzeciwległe[3]. Blaszka nierzadko okazała[4], pojedyncza, rzadziej pierzasto wcinana lub złożona, często ząbkowana. Użyłkowanie liścia pierzaste, nerwy boczne wyraźne, kończą się w ząbkach[3]. Liście są ogonkowe (ogonki nierzadko oskrzydlone), bez przylistków[3].
Kwiaty
Kwiaty często są pojedyncze w kątach liści, czasem zebrane w kwiatostany wierzchotkowate lub groniaste. Kwiaty są zwykle obupłciowe, promieniste (grzbieciste u Hibbertia i Schumacheria)[3]. Budowa ich jest prosta – działki kielicha i płatki korony są umieszczone spiralnie[4]. Działki są trzy do pięciu, rzadko więcej (do 18), często są skórzaste i nieco gruboszowate i pozostają na owocu. Płatki są wolne i w liczbie od trzech do pięciu rzadko do 7[3]. Występuje duża liczba pręcików (częste też są prątniczki) i górnych słupków, powstających z pojedynczych owocolistków (zwykle dwóch do siedmiu, rzadko do 20)[3][4].
Owoce
Mieszki, torebki lub jagody[4]. Nasiona często z osnówką[3].

Systematyka

Pozycja systematyczna rzędu pozostaje niejasna. Wiadomo, że grupa ta wyewoluowała jako jedna z linii okrytonasiennych przed ukształtowaniem się grup różowych i astrowych, przy czym w różnych analizach jej pozycja różnie jest przedstawiana, jako bazalna względem obu tych grup lub jednej z nich, czasem wskazywane jest bliskie pokrewieństwo z którymś z podobnie sytuowanych rzędów – winoroślowców Vitales, skalnicowców Saxifragales i goździkowców Caryophyllales[2]. W systemie Ruggiero i in. (2015) rząd ukęślowców tworzy w pojedynkę jeden z 18 nadrzędów okrytonasiennych – ukęślopodobne Dillenianae (jest też monotypowy zgodnie z ujęciem systemu APG III z 2009)[1].

Pozycja rzędu w kladogramie dwuliściennych właściwych według APweb (aktualizowany system APG IV z 2016)[2]

jaskrowce Ranunculales




srebrnikowce Proteales




trochodendronowce Trochodendrales




bukszpanowce Buxales




parzeplinowce Gunnerales




ukęślowce Dilleniales




skalnicowce Saxifragales




winoroślowce Vitales


klad różowych






Berberidopsidales




sandałowce Santalales




goździkowce Caryophyllales


klad astrowych











Podział rzędu

Jeszcze niedawno łączono w tym rzędzie ukęślowate wraz z rodzinami piwoniowatych Paeoniaceae i Crossosomataceae[4]. Późniejsze informacje o filogenezie, bazujące zwłaszcza na danych molekularnych, spowodowały przeniesienie obu ostatnich rodzin do późniejszych linii rozwojowych – rzędu skalnicowców i kladu różowych[2].

Podział i relacje filogenetyczne w obrębie ukęślowatych[2][5]
ukęślowate

Delimoideae Burnett




Doliocarpoideae J. W. Horn




Hibbertioideae J. W. Horn



Dillenioideae Burnett





Rodzina: Dilleniaceae Salisb. Parad. Lond. 2: ad t. 73 1807 – ukęślowate

podrodzina Delimoideae Burnett

podrodzina Doliocarpoideae J. W. Horn

  • Curatella Loefl.
  • Davilla Vandelli
  • Didesmandra Stapf
  • Doliocarpus Rol.
  • Neodillenia Aymard
  • Pinzona Mart. & Zucc.

podrodzina Dillenioideae Burnett

podrodzina Hibbertioideae J. W. Horn

Przypisy

  1. a b Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS ONE”, 10 (4), 2015, e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2021-03-02] (ang.).
  2. a b c d e f g h Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-03-06] (ang.).
  3. a b c d e f g h i j k Maarten J.M. Christenhusz, Michael F. Fay, Mark W. Chase: Plants of the World. Richmond UK, Chicago USA: Kew Publishing, Royal Botanic Gardens, The University of Chicago Press, 2017, s. 231. ISBN 978-1-842466346.
  4. a b c d e Wielka Encyklopedia Przyrody. Rośliny kwiatowe. Warszawa: Muza SA, 1998, s. 13-15. ISBN 83-7079-778-4.
  5. Horn, J. W.. Phylogenetics of dilleniaceae using sequence data from four plastid loci (rbcL, infA, rps4, rpl16 intron). „International Journal of Plant Sciences”. 170, 6, s. 794-813, 2009. 

Media użyte na tej stronie

Hibbertia selkii (7596810474).jpg
Autor: Kevin Thiele from Perth, Australia, Licencja: CC BY 2.0
Hibbertia selkii, flower. Taken at Western Australian Herbarium.
Starr 071024-0325 Dillenia indica.jpg
(c) Forest & Kim Starr, CC BY 3.0
Dillenia indica (leaves). Location: Maui, Enchanting Floral Gardens of Kula
Hibbertia acerosa - Flickr - Kevin Thiele.jpg
Autor: Kevin Thiele from Perth, Australia, Licencja: CC BY 2.0
KRT4025