Układ Sikorskiego

Ten artykuł od 2013-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
W-3 Sokół, śmigłowiec w układzie klasycznym.

Układ Sikorskiego (inaczej układ klasyczny) − konstrukcja śmigłowca zastosowana po raz pierwszy przez Igora Sikorskiego, charakteryzujący się pojedynczym wirnikiem nośnym oraz umieszczonym na końcu belki ogonowej śmigłem ogonowym (najczęściej przegubowym), składającym się z 2 lub więcej łopat. Śmigło ogonowe ma za zadanie zniwelować moment reakcyjny, pochodzący od napędzanego silnikiem wirnika nośnego, a także zapewnić sterowność kierunkową w zawisie i podczas lotu.

Zalety układu Sikorskiego:

  • Dobra sterowność we wszystkich fazach lotu;
  • Pojedynczy wirnik nośny i brak nakładania się obszarów pracy układu wielowirnikowego;
  • Prosty układ przeniesienia napędu (pojedynczy wirnik nośny, brak układów synchronizujących pracę obu wirników);
  • Prosty i klarowny układ sterowania.

Wady układu Sikorskiego:

  • Konieczność korekty odchylenia śmigłowca w trakcie zmiany skoku ogólnego i mocy (podczas zmiany momentu reakcyjnego od wirnika głównego);
  • Konieczna większa precyzja pilotażu podczas lądowania - szczególnie autorotacyjnego (wynikająca z ryzyka zawadzenia śmigłem ogonowym o ziemię).

Zalety układu Sikorskiego są tak istotne, że układ ten jest układem wiodącym w projektowaniu śmigłowców.

Zobacz też

Media użyte na tej stronie