Ukraińska Narodowa Samoobrona

Ukraińska Narodowa Samoobrona (UNS, również Ukraińska Ludowa Samoobrona) – formacja zbrojna OUN-B utworzona przez Romana Szuchewycza na terenie dystryktu Galicja w 1943 r. Celem zmylenia Niemców nie użyto tak jak na Wołyniu nazwy UPA, aby opóźnić ich ewentualne represje^[1].

Zorganizowana na bazie ukraińskiego podziemia w celu obrony ukraińskiej ludności Galicji przed działaniami sowieckiej partyzantki zgrupowania Sidora Kowpaka i terrorem niemieckich władz okupacyjnych.

W kwietniu 1943 utworzono pierwsze dwa kurenie UNS – „Siromanci” i „Mesnyky”. W lipcu 1943 pod dowództwem por. Ołeksandra Łućkiego Andrijenko przeprowadzono reorganizację istniejących oddziałów. Przeprowadzając masową mobilizację utworzono 5 kureni UNS:

• ”Czorni Czorty” („Łewy”) – dowódca Ilko Raczok „Łypej”, działał w powiecie jaremczańskim
• ”Mesnyky”^[2] – dowódca „Kozak”, działał w powiecie dolińskim
• ”Siromanci” – dowódca D. Karpienko, działał w powiecie bolechowskim
• ”Pidkarpatie” – dowódca Pawło Wacyk „Prut”, działał w rejonie Drohobycza
• ”Hałajda” – dowódca Myrosław Onyszkewycz „Bohdan”, działał w rejonie Starego Sambora.

UNS dzieliła się na kurenie, sotnie, czoty i roje, analogicznie do struktury UPA. W lecie 1943 UNS stoczyła szereg bitew z wojskami niemieckimi: m.in. koło Skolego (18 sierpnia), koło wsi Suchodoli i Łypowyci w powiecie dolińskim.

Po III Nadzwyczajnym Zjeździe OUN SD (21-25 sierpnia 1943) oddziały podziemia niepodległościowego podzielono na dwie grupy:

• UNS Kraju Karpackiego (obwód stanisławski, drohobycki, a później i czerniowiecki) – dowódca Ołeksandr Hasyn
• UNS Kraju Lwowskiego (obwód lwowski i tarnopolski) – dowódca Wasyl Sydor

W ostatnich miesiącach 1943 aktywność UNS spadła z powodu wprowadzenia od 2 października 1943 zasady rozstrzeliwania 10 zakładników za zabicie 1 niemieckiego żołnierza lub przedstawiciela władz okupacyjnych. UNS ograniczała się tylko do walk obronnych z oddziałami niemieckiej policji.

W grudniu 1943 UNS weszła w skład UPA, tworząc grupę UPA-Zachód.

Przypisy

Bibliografia

• Grzegorz Motyka – „Ukraińska partyzantka 1942-1960”, Warszawa 2006