Ukraiński Instytut Naukowy w Warszawie
| Państwo | |
|---|---|
| Data utworzenia | 1930 |
| Data likwidacji | 1939 |
| Dyrektor | Andrij Jakowliw (ostatni) |
Ukraiński Instytut Naukowy w Warszawie (ukr. Український Науковий Інститут у Варшаві) – instytucja naukowo-badawcza, działająca w latach 1930–1939 w Warszawie[1] przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, zajmująca się prowadzeniem badań nad szeroko rozumianą tematyka ukraińską.
Historia
Został powołany w 1930 roku z inicjatywy ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego Rzeczypospolitej Sławomira Czerwińskiego[2], oraz władz Ukraińskiej Republiki Ludowej, z aprobatą Tadeusza Hołówki i Janusza Jędrzejewicza.
Zajmował się prowadzeniem badań nad historią, kulturą i gospodarką Ukrainy, wydawał liczne publikacje poświęcone Ukrainie (m.in. serię prac Dmytra Doroszenki Narys istoriji Ukrajiny w dwóch tomach, pełne wydanie dzieł zebranych Tarasa Szewczenki w 16 tomach[3]) lub Rzeczypospolitej (tłumaczenie Pana Tadeusza Maksyma Rylskiego). Instytut kierował również akcją odczytową, prowadzoną w szkołach i ośrodkach akademickich.
Instytut wydał ponad 70 tomów publikacji, w tym 54 zeszyty artykułów z serii Praci...[1], najwięcej ze ukraińskich instytucji naukowych na terenie II Rzeczypospolitej i na emigracji.
Władze Instytutu
- Ołeksandr Łotoćkyj (dyrektor, 1930–1938)
- Andrij Jakowliw (dyrektor, 1938–1939)
- Roman Smal-Stoćkyj (sekretarz generalny)
- Kost Macijewycz (członek Kolegium)
- Walentyn Sadowśkyj (członek Kolegium)
- Bohdan Łepkyj (członek Kolegium)
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Włodzimierz Wilczyński: Ukraina Leksykon. Książka i Wiedza, s. 254. ISBN 978-83-051-3570-2.
- ↑ Kto był kim w II Rzeczypospolitej, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I.
- ↑ Ukraiński Instytut Naukowy w Warszawie, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-03-08].
Bibliografia
- Stefan Kozak, Ukraiński Instytut Naukowy w Warszawie (1930–1939) w: Warszawskie Zeszyty Ukrainoznawcze, z.25-26 Warszawa 2008. Katedra Ukrainistyki Uniwersytetu Warszawskiego, ISBN 83-920750-6-4 wersja elektroniczna
- Andrzej Garlicki, Zbigniew Landau, Wojciech Roszkowski, Piotr Stawecki, Jerzy Tomaszewski (red. red.): Encyklopedia historii II Rzeczypospolitej, Warszawa 1999, ISBN 83-214-1101-0, s. 473
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).