Ulica Antoniego Małeckiego w Poznaniu

ulica Antoniego Małeckiego
Łazarz
Widok od ul. Gąsiorowskich
Państwo	Polska
Miejscowość	Poznań
Długość	510 m[1]
Przebieg
0 m ul. Gąsiorowskich ul. Kanałowa ul. Józefa Strusia ul. Józefa Łukaszewicza 510 m Rynek Łazarski
Położenie na mapie Poznania ulica Antoniego Małeckiego
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de ulica Antoniego Małeckiego
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego ulica Antoniego Małeckiego
52°23′48,1″N 16°54′13,1″E/52,396700 16,903645

Ulica Antoniego Małeckiego w Poznaniu – ulica znajdująca się na Łazarzu, na obszarze jednostki pomocniczej Osiedle Św. Łazarz. Została wytyczona w końcu XIX w. w miejscu polnej drogi, otoczonej przez łąki i stawy. Biegnie od ul. Gąsiorowskich na północy do Rynku Łazarskiego na południu^[1]. Kolejne przecznice to ul. Kanałowa, ul. Strusia oraz tworzące kwadratowy placyk ul. Graniczna (tylko po stronie wschodniej) i ul. Łukaszewicza.

Kierunki ruchu

Ulica na całej długości jest jednokierunkowa z obowiązującym kierunkiem ruchu:

• na odcinku od ul. Strusia do ul. Gąsiorowskich w stronę ulicy Gąsiorowskich,
• na odcinku od ul. Strusia do Rynku Łazarskiego w stronę Rynku Łazarskiego.

Historia nazewnictwa

Na przestrzeni lat ulica miała różne nazwy:

• do 1919 r.: Prinzenstrasse (pol. ul. Książęca)
• od 5 stycznia 1920 roku^[2] do II wojny światowej: Antoniego Małeckiego
• okres II wojny światowej: Georgenstrasse^[3]
• od zakończenia II wojny światowej: Antoniego Małeckiego.

Zabudowa

Już w początkowym okresie istnienia w szybkim tempie została zwarcie zabudowana 3-4 piętrowymi domami czynszowymi. Wyróżniają się budynki nr 16 z 1902 r. ze sgraffitową dekoracją elewacji (proj. pracowni Oskara Hoffmanna) i nr 27, na rogu ul. Strusia, z ceramiczną dekoracja secesyjną, zbudowany dla kupca Oskara Stillera (zapewne proj. pracowni Oskara Hoffmanna), a także nr 22 z secesyjnym wystrojem elewacji, czy sztukaterie portalu w domu nr 24. Domy nr 35 i 37 projektował Emil Asmus w latach około 1900-1905.

W okresie międzywojennym mieszkało tu kilku artystów malarzy, m.in. pod nr 10 Zdzisław Eichler, pod nr 26 Eugeniusz Dąbrowa (Dąbrowski) i pod nr 27 Damazy Kotowski.

Do lat 80. w budynku pod numerem 12a funkcjonowało studio poznańskiego oddziału Telewizji Polskiej^[3].

Bibliografia

• ZbigniewZ. Zakrzewski ZbigniewZ., Ulicami mojego Poznania. Przechadzki z lat 1918-1939, JózefJ. Skoracki (ilust.), Poznań: Wydaw. Poznańskie, 1985, ISBN 83-210-0413-X, OCLC 69370432 .
• Marcin Libicki, Poznań. Przewodnik, fot. Piotr Libicki, Poznań, Gazeta Handlowa, 1997, ​ISBN 83-902028-4-0​
• Jarosław Mulczyński, Poznańscy artyści na Łazarzu do roku 1939, "Kronika Miasta Poznania", ISSN 0137-3552, 998, z. 3 (Święty Łazarz)
• Magdalena Warkoczewska, Św. Łazarz. Wystawa w Muzeum Historii Miasta Poznania w Ratuszu, październik – grudzień 1998, Poznań, Muzeum Narodowe, 1998, ​ISBN 83-85296-53-0​ ("Ulice i zaułki dawnego Poznania")
• Jakub Skutecki, Poznań na widokówkach z lat 1893-1918. Ze zbiorów Biblioteki Uniwersyteckiej w Poznaniu, Poznań, UAM, 2000, ​ISBN 83-903870-9-3​
• JanJ. Skuratowicz JanJ., Secesja w architekturze Poznania, LeszekL. Szurkowski (ilust.), Poznań: Wydaw. Miejskie, 2002, ISBN 83-87847-76-3, OCLC 830487252 .
• Poznań. Przewodnik po zabytkach i historii, red. meryt. i oprac. tekstów Janusz Pazder, Poznań, Wydaw. Miejskie, 2003, ​ISBN 83-87847-92-5​
• Poznań. Spis zabytków architektury, oprac. Jolanta Bielawska-Pałczyńska, Poznań, Urząd Miasta Poznania, 2004, ​ISBN 83-89525-07-0​
• Secesja w Poznaniu, tekst i koncepcja meryt. Jan Skuratowicz, fot. i il. Magdalena Adamczewska, Piotr Walichnowski, Poznań, Wydaw. Miejskie, 2008, ​ISBN 978-83-7503-055-6​

Przypisy