Ulica Floriańska w Warszawie

Ulica Floriańska w Warszawie

Stara Praga
Ulica Floriańska, widok w kierunku południowym
Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
Przebieg
ul. Jagiellońska/ul. ks. I.Kłopotowskiego plac Weteranów 1863 r.
Położenie na mapie Warszawy (c) Mfloryan at pl.wikipedia, CC BY 2.5 Ulica Floriańska w Warszawie
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Ulica Floriańska w Warszawie
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Ulica Floriańska w Warszawie
52°15′06,6″N 21°02′03,0″E/52,251833 21,034167

Ulica Floriańska – ulica na warszawskiej Pradze-Północ, biegnąca od ul. Jagiellońskiej i ks. I.Kłopotowskiego do placu Weteranów 1863 r.

Historia

Ulica Floriańska, do 1916 Konstantynowska, została wytyczona w roku 1863 jako jedna z czterech ulic odchodzących promieniście od powstałego wtedy pl. Weteranów 1863 r. Pozostałymi były jej przedłużenie – aleja Kazimierza Lisieckiego „Dziadka”, będąca dziś alejką w parku Praskim, i kolejna parkowa aleja – ul. Łukasińskiego, której przeciwległy koniec dał początek ul. Jasińskiego.

Rozwój tych terenów związany był z wybudowaniem w latach 1859–1864 mostu Kierbedzia. Pierwszym budynkiem usytuowanym przy pl. Weteranów 1863 r. był jednak dopiero kościół św. św. Michała Archanioła i Floriana wybudowany według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego do roku 1904. Sam plac nazwano wtedy placem Floriańskim, zaś przy samej Floriańskiej pod nr 2 wybudowano u zbiegu z ul. Jagiellońską Zakład dla Wdów po Poległych Żołnierzach i Oficerach. Inicjatorem budowy zakładu był rosyjski Czerwony Krzyż. Po odzyskaniu niepodległości w budynku mieściło się Schronisko dla Weteranów Powstania 1863, a obecnie kuria warszawsko-praska.

Nazwę ulicy z Konstantynowskiej na Floriańską zmieniono w październiku 1916^[1]. Nazwa nawiązywała do wezwania kościoła^[2]. Do 1916 nosiła ją obecna ul. Jakuba Jasińskiego^[3].

W drewnianych barakach pod nr. 4/6 wkrótce rozpoczęło działalność Towarzystwo Kuchni Ruchomej, charytatywnie wydające posiłki ubogim. Po roku 1910 powstały dwie czynszowe kamienice; w większej z nich, pod nr. 8, działał w okresie międzywojennym Hotel Wschodni.

W 1930 pod nr 10 powstał gmach mieszczący Wydział Wojskowy Zarządu Miasta, którym kierował generał Edward Szpakowski. W tym samym roku powstał budynek domu parafialnego, wzniesionego na tyłach kościoła św. św. Michała Archanioła i Floriana. Bliskość świątyni przyciągnęła na Floriańską zakłady pogrzebowe – działały ich tam cztery. Istniały również punkty gastronomiczne – restauracja „Prażanka” i kawiarnia „Gastronomiczna”^[4].

Na należącej do miasta posesji u zbiegu z Szeroką (obecnie ul. ks. I.Kłopotowskiego) do roku 1939 urządzano taneczne zabawy i imprezy rozrywkowe.

W okresie okupacji niemieckiej ulica uniknęła większych zniszczeń. W 1944 wycofujący się na lewy brzeg Wisły Niemcy wysadzili w powietrze kościół św. św. Michała Archanioła i Floriana.

Pozostała zabudowa ulicy ocalała, wraz z brukowaną nawierzchnią i stosunkowo długo zachowanymi latarniami „pastorałkami”.

Ważniejsze obiekty

• Bazylika katedralna św. Michała i św. Floriana
• Radio Warszawa (nr 3)
• Pomnik Praskiej Kapeli Podwórkowej

Przypisy

Bibliografia

• Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, tom 3. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1996, s. 121. ISBN 83-906629-2-2.