Ulica Juliusza Kossaka w Poznaniu

ulica Juliusza Kossaka
Łazarz
ul. Kossaka 9
Państwo	Polska
Miejscowość	Poznań
Długość	300 m
Przebieg
ul. Artura Grottgera 0 m ul. Siemiradzkiego 170 m. ul. Stanisława Wyspiańskiego 300 m
Położenie na mapie Poznania ulica Juliusza Kossaka
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de ulica Juliusza Kossaka
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego ulica Juliusza Kossaka
52°24′01,3″N 16°53′50,5″E/52,400350 16,897358

Ulica Kossaka w Poznaniu – ulica na poznańskim Łazarzu, na terenie jednostki pomocniczej Osiedle Św. Łazarz. Biegnie z południa na północ, równoległe do ul. Matejki, między ul. Wyspiańskiego i Grottgera. Jedyną przecznicą jest ul. Siemiradzkiego. Nazwa upamiętnia malarza Juliusza Kossaka. Została wytyczona w 1903 r. na terenie tzw. (niem.) Johow-Gelände, nowych terenów pod zabudowę mieszkaniową należących m.in. do architekta Maxa Johowa, skupionych wzdłuż ul. Matejki. Do 1919 r. nosiła nazwę niem. Siemensstrasse (ul. Siemensa), w latach II wojny światowej była zwana (niem.) Schlütterstrasse.

Przed I wojną światową zdołano wznieść zaledwie dwa domy przy ul. Wyspiańskiego (modernistyczny gmach z narożnym wykuszem zbudował Wilhelm Mosenthin) i kamienicę na rogu ul. Siemiradzkiego (obecnie nr 9). Ta ostatnia w 1928 stała się własnością Polskiego Towarzystwa Ewangelickiego (występującego w imieniu Polskiego Zboru Ewangelicko-Augsburskiego, który nie miał jeszcze osobowości prawnej), mieszcząc salę i biuro parafialne, oraz – od strony ul. Siemiradzkiego – mieszkanie proboszcza, którym był ks. Gustaw Manitius. Te same funkcje pełniła po II wojnie światowej, aż do uzyskania przez parafię w 2004 własnego lokum przy kościele Łaski Bożej na ul. Obozowej (przy ul. Kossaka 9 mieszkali m.in. księża Karol Świtalski, Włodzimierz Missol, Jan Walter i Tadeusz Raszyk). Przy Kossaka mieszkał historyk gospodarki Jan Rutkowski. 20 marca 1945, przy ul. Kossaka 9 powołano do życia komitet organizacyjny poznańskiego oddziału Związku Zawodowego Literatów. Udział w spotkaniu wzięli m.in. Tadeusz Kraszewski, Wanda Brzeska i Czesław Kubalik^[1].

Większa część zabudowy po stronie zachodniej pochodzi z lat 30. XX w., natomiast domy nr 4–10 i 14–22 po stronie wschodniej powstały w okresie okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej i były przeznaczone dla rodzin wojskowych.

Przypisy

Bibliografia

• Jan Skuratowicz: Księga adresowa miasta stołecznego Poznania. Poznań: Wydaw. Miejskie, 2001. ISBN 83-87847-64-X.
• Zbigniew Zakrzewski, Józef Skoracki: Ulicami mojego Poznania : przechadzki z lat 1918–1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1985. ISBN 83-210-0413-X.
• Jolanta Goszczyńska, Inwestorzy i mieszkańcy tzw. Johow-Gelände, „Kronika Miasta Poznania”, ISSN 0137-3552, 1998, nr 3 (Święty Łazarz)
• Jerzy Borwiński, Janusz Pazder: Poznań : przewodnik po zabytkach i historii. Poznań: Wydaw. Miejskie, 2003. ISBN 83-87847-92-5.
• Joanna Bielawska-Pałczyńska: Poznań : spis zabytków architektury. Poznań: Urząd Miasta : Wydaw. Miejskie, 2004. ISBN 83-89525-07-0.
• Jerzy Domasłowski: Kościół Ewangelicko-Augsburski w Poznaniu i w Zachodniej Wielkopolsce w latach 1919-2005. Poznań: Parafia Ewangelicko-Augsburska, 2005. ISBN 83-922889-0-4.