Ulica Konopacka w Warszawie

Ulica Konopacka w Warszawie
	Nowa Praga
	; Ulica Konopacka przy ul. Wileńskiej
Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
Długość	350 m
Przebieg
	Położenie na mapie Warszawy (c) Mfloryan at pl.wikipedia, CC BY 2.5 Ulica Konopacka w Warszawie
	Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Ulica Konopacka w Warszawie
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Ulica Konopacka w Warszawie
	52°15′32,2″N 21°02′21,5″E/52,258951 21,039312

Budynki na rogu ulic Konopackiej i Stalowej

Kamienica Jana Modzelewskiego (nr 4), w której w latach 1915−1959 mieściła się szkoła założona przez Helenę Rzeszotarską

Ulica Konopacka – ulica w warszawskiej dzielnicy Praga-Północ.

Historia

Ulica była pierwotnie drogą, która oddzielała Pragę (będącą częścią Warszawy) od założonej przez właściciela okolicznych terenów Ksawerego Konopackiego Nowej Pragi^[1]. Od 1863 nosiła nazwę Graniczna, a od ok. 1875 Praska^[2]. Trzecia z kolei nazwa, nadana w 1891, upamiętnia założyciela Nowej Pragi^[2]^[3].

W 1861 tereny po parzystej (wschodniej) stronie ulicy zostały rozparcelowane^[1]. Z kolei właścicielami działek po stronie nieparzystej stali się w latach 70. byli właściciele nieruchomości znajdujących się na północ od obecnej ul. 11 Listopada, które w 1875 zostały przejęte przez Zarząd Warszawskiego Okręgu Wojskowego^[1]. Od lat 70. przy ulicy zaczęły powstawać pierwsze kamienice^[4]. W 1889 (według innego źródła w 1891)^[5] wraz z Nową Pragą została przyłączona do Warszawy^[6].

W 1908 ul. Wileńską i przez początkowy odcinek Konopackiej (do ul. Stalowej, gdzie znajdowała się pętla^[7]) poprowadzono linię tramwaju elektrycznego^[4]. W latach 20. przedłużono torowisko do ul. 11 Listopada^[4] i ulicą zaczęły również przejeżdżać tramwaje na Nowe Bródno i Pelcowiznę^[8]. Ruch tramwajowy nadał Konopackiej wielkomiejski charakter^[9]. W okresie międzywojennym nazywano ją „Marszałkowską Nowej Pragi“^[6]^[4].

W latach 1909–1918 pod numerem 19 działała jedna z filii lipskich Zakładów Mechanicznych Budowy Dźwigów „Unruh i Liebig”^[10]. Później mieściły się w niej inne przedsiębiorstwa; od 1936 była to Fabryka Przyrządów Lekarskich „Dens”^[11]. Po 1910^[12] na posesji nr 17 powstała nowa siedziba Fabryki Wyrobów Żelaznych, Konstrukcji i Ornamentów „H. Zieleziński” (w 1938 przedsiębiorstwo zatrudniało 240 osób)^[10]. W 1915 do kamienicy Jana Modzelewskiego (nr 4) przeniosła się żeńska szkoła należąca do bardzo zasłużonej dla praskiej oświaty Heleny Rzeszotarskiej^[13]^[14]. Przed 1939 pod numerem 13 działała stacja benzynowa^[15].

Zabudowa Konopackiej nie odniosła większych strat w czasie II wojny światowej^[4]. W lipcu 1945 ulicą ponownie pojechały tramwaje^[16], jednak w 1950, przy przekuwaniu torów z szerokiego na normalny rozstaw, przeniesiono je z ulic Wileńskiej i Konopackiej na ulice Targową i 11 Listopada^[17]. Po 1945 rozebrano ostatnie istniejące przy ulicy drewniane budynki^[4]. W 2018 zlikwidowano pozostałości zabudowy przemysłowej pod numerem 19, a dwa lata później wybudowano na ich miejscu budynek mieszkalny^[18].

Gminna ewidencja zabytków

W opublikowanej w 2012 gminnej ewidencji zabytków znalazło się jedenaście budynków przypisanych numeracji ulicy Konopackiej i kilka na skrzyżowaniach z tą ulicą. Żaden z nich nie został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych^[19].

Konopacka 4 – kamienica Jana Modzelewskiego
Konopacka 6 – kamienica Jana i Julii Jurczyków
Konopacka 7 – oficyna
Konopacka 8 – kamienica Stanisława Turkowskiego
Konopacka 12 – oficyna Jana Ciechomskiego
Konopacka 15 – kamienica Juliana i Włodzimierza Sochockich
Konopacka 16 – dom
Konopacka 17 – Fabryka Wyrobów Żelaznych, Konstrukcji i Ornamentów „H. Zieleziński”
Konopacka 17 – kamienica Kornela Kubackiego
Konopacka 19 – Zakłady Mechaniczne Budowy Dźwigów „Unruh i Liebig” – wyłączone z ewidencji w 2016^[20]
Konopacka 21 – dom
Stalowa 14 – róg Konopackiej, kamienica Rabęckich
Stalowa 17/19 – dom
Stalowa 21 – dom
11 Listopada 30 – dom
Strzelecka 2 – dom
Wileńska 31 – dom
Mała 14 – dom.

Inne informacje

Ulica „zagrała” ulicę Żelazną w filmie Romana Polańskiego Pianista^[21].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 6. Kępna–Koźmińska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2000, s. 90. ISBN 83-88372-04-4.
↑ ^a ^b Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 156. ISBN 978-83-62189-08-3.
↑ Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 63. ISBN 978-83-61932-08-6.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 6. Kępna–Koźmińska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2000, s. 91. ISBN 83-88372-04-4.
↑ MichałM. Pilich MichałM., Ulice Nowej Pragi, Warszawa: Veda, 2003, s. 62, ISBN 978-83-61932-08-6 .
↑ ^a ^b Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom III Praga. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2004, s. 83. ISBN 978-83-61932-03-1.
↑ Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 124. ISBN 978-83-61932-08-6.
↑ Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 70. ISBN 978-83-61932-08-6.
↑ Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom III Praga. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2004, s. 84. ISBN 978-83-61932-03-1.
↑ ^a ^b Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 79. ISBN 978-83-61932-08-6.
↑ Michał Krasucki: Warszawskie dziedzictwo postindustrialne. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2011, s. 143. ISBN 978-83-931723-5-1.
↑ Michał Krasucki: Warszawskie dziedzictwo postindustrialne. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2011, s. 141. ISBN 978-83-931723-5-1.
↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 6. Kępna–Koźmińska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2000, s. 98. ISBN 83-88372-04-4.
↑ Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom III Praga. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2004, s. 85. ISBN 978-83-61932-03-1.
↑ Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 125. ISBN 978-83-61932-08-6.
↑ Warszawskie tramwaje elektryczne. Tom II. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1998, s. 33. ISBN 83-907574-00.
↑ Warszawskie tramwaje elektryczne. Tom II. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1998, s. 41. ISBN 83-907574-00.
↑ Konopacka 19, Twoja Praga .
↑ Zarządzenie nr 2998/2012 Prezydenta m. st. Warszawy z 24-07-2012 w sprawie założenia ewidencji zabytków Miasta Stołecznego Warszawy .
↑ Zarządzenie nr 1336/2016 Prezydenta m. st. Warszawy z 25-08-2016 w sprawie zmian w ewidencji zabytków Miasta Stołecznego Warszawy .
↑ Dariusz Walczak, Daniel Nalazek, Bartłomiej Maciejewski: Tramwajem przez piekło, czyli komunikacja miejska na terenie Dzielnicy Żydowskiej w Warszawie (1940−1942). Warszawa: Wydawnictwo Eurospinter, 2013, s. 94. ISBN 978-83-63652-01-2.

[Zieliński90-1] Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 6. Kępna–Koźmińska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2000, s. 90. ISBN 83-88372-04-4.

[Handke156-2] Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 156. ISBN 978-83-62189-08-3.

[3] Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 63. ISBN 978-83-61932-08-6.

[Zieliński91-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 6. Kępna–Koźmińska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2000, s. 91. ISBN 83-88372-04-4.

[5] MichałM. Pilich MichałM., Ulice Nowej Pragi, Warszawa: Veda, 2003, s. 62, ISBN 978-83-61932-08-6 .

[Kasprzycki83-6] Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom III Praga. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2004, s. 83. ISBN 978-83-61932-03-1.

[7] Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 124. ISBN 978-83-61932-08-6.

[8] Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 70. ISBN 978-83-61932-08-6.

[9] Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom III Praga. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2004, s. 84. ISBN 978-83-61932-03-1.

[Pilich79-10] Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 79. ISBN 978-83-61932-08-6.

[11] Michał Krasucki: Warszawskie dziedzictwo postindustrialne. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2011, s. 143. ISBN 978-83-931723-5-1.

[12] Michał Krasucki: Warszawskie dziedzictwo postindustrialne. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2011, s. 141. ISBN 978-83-931723-5-1.

[13] Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 6. Kępna–Koźmińska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2000, s. 98. ISBN 83-88372-04-4.

[14] Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom III Praga. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2004, s. 85. ISBN 978-83-61932-03-1.

[15] Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 125. ISBN 978-83-61932-08-6.

[16] Warszawskie tramwaje elektryczne. Tom II. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1998, s. 33. ISBN 83-907574-00.

[17] Warszawskie tramwaje elektryczne. Tom II. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1998, s. 41. ISBN 83-907574-00.

[18] Konopacka 19, Twoja Praga .

[19] Zarządzenie nr 2998/2012 Prezydenta m. st. Warszawy z 24-07-2012 w sprawie założenia ewidencji zabytków Miasta Stołecznego Warszawy .

[20] Zarządzenie nr 1336/2016 Prezydenta m. st. Warszawy z 25-08-2016 w sprawie zmian w ewidencji zabytków Miasta Stołecznego Warszawy .

[21] Dariusz Walczak, Daniel Nalazek, Bartłomiej Maciejewski: Tramwajem przez piekło, czyli komunikacja miejska na terenie Dzielnicy Żydowskiej w Warszawie (1940−1942). Warszawa: Wydawnictwo Eurospinter, 2013, s. 94. ISBN 978-83-63652-01-2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

Ulica Konopacka w Warszawie

Spis treści

Historia

Gminna ewidencja zabytków

Inne informacje

Przypisy

Media użyte na tej stronie