Ulica Legnicka we Wrocławiu

ulica Legnicka

Szczepin, Pilczyce-Kozanów-Popowice Północ, Gądów‑Popowice Południe
Widok na ulicę Legnicką
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Wrocław
Długość	3550 m
Przebieg
0 m pl. Jana Pawła II 130 m ul. Sokolnicza 255 m ul. Rybacka 300 m kładka dla pieszych 445 m ul. Dobra 625 m ul. Inowrocławska 725 m ul. Młodych Techników 1115m pl. Strzegomski 1115m ul. Poznańska 1425m ul. Głogowska / ul. Bolesławiecka 1710m ul. Zachodnia / ul. Stacyjna 1800m ul. Żagańska 1860m przejazd pod wiaduktem kolejowym 2055m ul. Przedmiejska 2165m przejazd pod wiaduktem kolejowym 2345m ul. Niedźwiedzia 2580m ul. Białowieska 2845m ul. Rysia 3190m ul. Wejherowska / ul. Kwiska 3550m ul. Na Ostatnim Groszu / ul. Milenijna
Położenie na mapie Wrocławia ulica Legnicka
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de ulica Legnicka
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego ulica Legnicka
51,118686°N 16,998373°E/51,118686 16,998373

Ulica Legnicka – jedna z arterii wylotowych Wrocławia, prowadzących ze staromiejskiego centrum na zachód, w kierunku Leśnicy, Środy Śląskiej, Legnicy i Frankfurtu nad Odrą.

Zaczyna się na placu Jana Pawła II, w miejscu, w którym do 1820 stała Brama Mikołajska nad Fosą Miejską i ciągnie się na zachód, lekko skręcając w kierunku północno-zachodnim. Po około 3,6 km, przy dawnej zajezdni tramwajowej nr 5, za skrzyżowaniem z ulicą Na Ostatnim Groszu, ulica zmienia nazwę na Lotniczą. Do 1945 ulica Legnicka nosiła nazwę Friedrich-Wilhelm-Straße (na cześć króla pruskiego Fryderyka Wilhelma – na odcinku od Fosy Miejskiej do placu Strzegomskiego) i Frankfurterstraße (od pl. Strzegomskiego do ul. Na Ostatnim Groszu).

Historia

Trakt ten był początkowym fragmentem szosy berlińskiej (Berliner Chaussee) prowadzącej z Wrocławia do Berlina. Wzdłuż drogi, wzmiankowanej już w 1443, znajdowały się pojedyncze domy i ogrody. Na odcinku między Bramą Mikołajską a zlokalizowanym w rejonie obecnego placu Strzegomskiego kamiennym krzyżem, znajdowało się w 1774 76 domów, a także Gospoda Pod Złotym Mieczem (przy obecnej ul. Sokolniczej). Na Szczepinie, przy Legnickiej nr 42-48, znajdował się cmentarz z kościołem pogrzebowym z 1777.

Po zdobyciu Wrocławia przez wojska napoleońskie, splądrowaniu przedmieść i samego miasta oraz nakazaniu przez zwycięzców rozbiórki murów miejskich w 1807, trakt berliński odbudowano, nadając mu charakter ulicy: zaczęły się tu pojawiać pierwsze większe domy, a później także kamienice, niektóre reprezentacyjne i okazałe. W XIX wieku, po odbudowie po francuskiej grabieży, ulica uznawana była za jedną z najpiękniejszych w mieście^[1]. Rozwijający się od połowy tego stulecia wrocławski węzeł kolejowy przeciął oś ulicy liniami prowadzącymi do Poznania (Posener Eisenbahn) i do Oleśnicy (Rechtsoderufer-Eisenbahn); kolej wybudowała w pobliżu ulicy stację Breslau Nikolaitor („Wrocław Brama Mikołajska”, czynną do dziś jako Wrocław Mikołajów). Na przełomie XIX i XX wieku przy ulicy Legnickiej, w pobliżu instalacji kolejowych, wybudowana została według projektu Osthoffa i Rimplera rzeźnia miejska i targ bydła. Obiekt ten, jako jeden z nielicznych znajdujących się przy ul. Legnickiej, przetrwał II wojnę światową i oblężenie Festung Breslau w stopniu umożliwiającym jego odbudowę i późniejszą eksploatację^[2]. Zrealizowane w latach 20. i 30. XX wieku założenie tej arterii przewidywało dwujezdniową ulicę z wydzielonym torowiskiem tramwajowym, wzdłuż niej – oprócz bogatych kamienic przy Friedrich-Wilhelm-Straße – powstały m.in. nowe osiedla mieszkaniowe dla średniozamożnych mieszkańców, w tym Popowice na dalszym odcinku (przy Frankfurterstraße i Manfred-von-Richthofen-Platz – dzisiejszym placu Wiślanym). Wojna zrujnowała zabudowę ulicy Legnickiej niemal doszczętnie. Oprócz zabudowań przy rzeźni i zajezdni tramwajowej, do odbudowy nadawało się na tym trzyipółkilometrowym odcinku tylko kilka budynków^[3] oraz betonowy schron z 1942, zaprojektowany przez Richarda Konwiarza.

Przez pierwszy okres po II wojnie światowej niemiecką nazwę miasta Liegnitz spolszczono na „Lignica”; konsekwentnie też wrocławską ulicę prowadzącą w tym kierunku nazwano Lignicką^[4]. Powojenne założenia komunikacyjne arterii nawiązywały do poprzednich, ale trasę wytyczono szerszą, a zabudowę wzdłuż niej – luźniejszą. Przy ul. Legnickiej postawiono w latach 70. osiedla w technologii wielkopłytowej. Wybudowany w 1977, według projektu arch. Anny i Jerzego Tarnawskich, budynek Dolnośląskiego Centrum Medyczne Dolmed S.A. (ul. Legnicka 40) został uznany we Wrocławiu Domem Roku 1977, w kategorii „Najlepszy obiekt użyteczności publicznej”^[5]. Poszerzono także prześwit pod wiaduktami kolejowymi przecinającymi ulicę tak, że mieszczą się tam obecnie swobodnie po trzy pasy jezdni w obie strony, chodniki i dwutorowa linia tramwajowa.

Stan obecny

Ul. Legnicka stanowi korytarz transportowy łączący zachodnią część miasta oraz obwodnicę śródmiejską z centrum. Po wydzielonym na całej długości ulicy torowisku jeździ sześć linii tramwajowych.

Na całej długości ul. Legnicka zbudowana jest w standardzie dwujezdniowym, po trzy pasy każda. Dodatkowo przy ważniejszych skrzyżowaniach droga wyposażona jest lewo i prawoskręty. Sygnalizacja świetlna skonfigurowana jest tak, aby realizować tzw. „zieloną falę”.

Zobacz też

• Przedmieście Mikołajskie

Przypisy

• 

  Bunkier Strzegomski

• 

  „Dolmed”, widok od strony ul. Legnickiej

Bibliografia

• Encyklopedia Wrocławia, 2000, ISBN 83-7023-749-5.

Linki zewnętrzne

• ulica Legnicka na starych i współczesnych fotografiach