Ulrich von Brockdorff-Rantzau

Ulrich von Brockdorff-Rantzau

Data i miejsce urodzenia	29 maja 1869 Szlezwik, Królestwo Prus
Data i miejsce śmierci	8 września 1928 Berlin, Niemcy
Minister spraw zagranicznych Niemiec
Okres	od 2 stycznia 1919 do marzec 1920
Poprzednik	Wilhelm Solf
Następca	Hermann Müller
Ambasador Niemiec w RFSRR i ZSRR
Okres	od listopad 1922 do 8 września 1928
Poprzednik	funkcja utworzona[1]
Następca	Herbert von Dirksen

Ulrich von Brockdorff-Rantzau (ur. 29 maja 1869 w Szlezwiku, zm. 8 września 1928 w Berlinie) – niemiecki dyplomata, pierwszy minister spraw zagranicznych Republiki Weimarskiej i niemiecki ambasador w ZSRR.

Kariera

W latach 1891 i 1893 służył w armii pruskiej. Odszedł jako podporucznik z powodu uszczerbku na zdrowiu. Następnie wstąpił do służby dyplomatycznej w Auswärtiges Amt. W latach 1897-1901 był sekretarzem ambasady w Petersburgu. W 1901 roku przeniósł się do Wiednia. Od 1909 do 1912 roku został dołączony do konsula generalnego w Budapeszcie. W 1912 r. został ambasadorem w Danii. Jako ambasador starał się zapewnić wymianę niemieckiego węgla na duńską żywność. Wszedł w bliskie kontakty z duńskimi, niemieckimi związkami zawodowymi. Poznał także przyszłego prezydenta Niemiec Friedricha Eberta. W 1917 roku po rezygnacji Arthura Zimmermanna zaproponowano mu stanowisko ministra spraw zagranicznych, odmówił jednak przyjęcia nominacji na to stanowisko.

W grudniu 1918 roku, przyjął to stanowisko w rządzie Philippa Scheidemanna stawiając pięć warunków. Friedrich Ebert z SPD i Hugo Haase z USPD zgodzili się na spełnienie czterech z nich i Brockdorff-Rantzau otrzymał powołanie na stanowisko 2 stycznia 1919.

Został niezależnym ministrem spraw zagranicznych. Urząd sprawował do 20 czerwca 1919, ustąpił na znak protestu przeciw przedstawionym przez Ententę warunkom traktatu wersalskiego, które określił jako dyktat.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• graenseforeningen.dk