Umiarkowana Partia Koalicyjna

Umiarkowana Partia Koalicyjna

Moderata Samlingspartiet
Moderaterna

Państwo	Szwecja
Lider	Ulf Kristersson
Data założenia	17 października 1904
Adres siedziby	Stora Nygatan 30, Sztokholm, Szwecja
Ideologia polityczna	konserwatywny liberalizm, liberalny konserwatyzm
Poglądy gospodarcze	liberalizm
Członkostwo międzynarodowe	Międzynarodowa Unia Demokratyczna
Grupa w Parlamencie Europejskim	Europejska Partia Ludowa – Europejscy Demokraci
Młodzieżówka	Moderata Ungdomsförbundet
Barwy	niebieskie
Obecni posłowie	68/349
Obecni eurodeputowani	4/20
Strona internetowa

Szwecja Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Szwecji Ustrój polityczny Ustrój polityczny Szwecji Konstytucja Konstytucja Szwecji Władza ustawodawcza Riksdag Monarcha Król Władza wykonawcza Premier Rząd Władza sądownicza System prawny Sąd Najwyższy Najwyższy Sąd Administracyjny Kontrola państwowa Kontrola państwowa Finanse Szwedzki Bank Narodowy Samorząd terytorialny Podział administracyjny Szwecji Samorząd terytorialny Partie polityczne Partie polityczne Szwedzka Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Umiarkowana Partia Koalicyjna Sverigedemokraterna Partia Centrum Liberałowie Chrześcijańscy Demokraci Partia Zielonych Partia Lewicy Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Szwecji

Umiarkowana Partia Koalicyjna (szw. Moderata Samlingspartiet, w skrócie Moderaterna; Moderaci) – szwedzka partia liberalno-konserwatywna. Powstała w 1904 roku, będąc początkowo ugrupowaniem bardzo konserwatywnym i nacjonalistycznym. Była przeciwna powszechności prawa wyborczego, prawom pracowniczym i wydatkom socjalnym. Jej członkowie chcieli zapewnienia przywilejów wyższym klasom społecznym. W tym czasie dwukrotnie premierem był Arvid Lindman (lata 1905–1911 i 1928–1930). W 1928 roku partia uzyskała najwyższy jak dotąd wynik wyborczy – 28%. Od 1934 roku była to główna partia opozycyjna, od 1938 jako Narodowa Organizacja Prawicy, pomagała socjaldemokratom w rządzeniu w czasie wojny. Od 1952 roku jako Partia Prawicowa, główne ugrupowanie opozycyjne, a od 1969 pod obecną nazwą.

Od 1970 (lider – Gösta Bohman, 1911–1977) partia zaczęła zmieniać swoją orientację z klasycznie konserwatywnej na bardziej liberalną. Od 1976 roku uczestniczyła w pierwszym powojennym rządzie niesocjaldemokratycznym (który przetrwał do 1982, przewodziła w nim Partia Centrum).

W 1991 roku nowy przywódca Carl Bildt poprowadził partię do zwycięstwa, zostając premierem i tworząc nie-socjalistyczną koalicję rządową do 1994. Rząd ten obciął wydatki socjalne, zredukował podatki i zakończył negocjacje z UE. Potem jednak koalicja utraciła większość, pomimo zwiększenia poparcia dla samej partii w wyborach 1994 i 1998 roku. Nowy lider, Bo Lundgren poprowadził jednak partię do klęski w 2002 roku, po czym zastąpił go Fredrik Reinfeldt. Po rządach, które Umiarkowani sprawowali w latach 2006–2015 nadeszła porażka wyborcza, po której do dymisji podał się ustępujący premier i lider partii Fredrik Reinfeldt. Zastąpiła go Anna Kinberg Batra. Jest pierwszą kobietą, która objęła stanowisko lidera partii.

Liderzy partyjni

• Gustaf Fredrik Östberg (1904–1905)
• Axel Svedelius (1905–1906)
• Hugo Tamm (1907)
• Gustaf Fredrik Östberg (1908–1912)
• Arvid Lindman (1912–1917)
• Olof Jönsson i Hov (1917)
• Arvid Lindman (1917–1935)
• Gösta Bagge (1935–1944)
• Fritiof Domö (1944–1950)
• Jarl Hjalmarson (1950–1961)
• Gunnar Heckscher (1961–1965)
• Yngve Holmberg (1965–1970)
• Gösta Bohman (1970–1981)
• Ulf Adelsohn (1981–1986)
• Carl Bildt (1986–1999)
• Bo Lundgren (1999–2003)
• Fredrik Reinfeldt (2003–2015)
• Anna Kinberg Batra (2015–2017)^[1]
• Ulf Kristersson (2017)^[1]

Przypisy