Unabomber na prezydenta

T-shirt Unabomber for President z podobizną Unabombera

Unabomber na prezydenta (ang. Unabomber for President) – kampania polityczna polegająca na zachęceniu wyborców biorących udział w głosowaniu do dopisywania do listy kandydatów Theodore’a Kaczynskiego (The Unabomber) podczas wyborów prezydenckich w USA w 1996 roku[1]. Hasłem kampanii był slogan If elected, he will not serve (nieprzetłumaczalna gra słów: „Jeśli zostanie wybrany, nie obejmie urzędu/nie będzie siedział w więzieniu”).

Kampanię rozpoczęła w Bostonie we wrześniu 1995 roku Lydia Eccles – bostońska artystka, która obawiała się totalitarnych tendencji w technologii, oraz antynatalista Chris Korda[2]. Akcja przerodziła się w ruch polityczny Unabomber Political Action Committee (UNAPACK)[2]. Ruch ten podzielał idee sytuacjonizmu[3], wśród członków komitetu było wielu anarchistów, punków, kontrkulturowców, ekosocjalistów, pacyfistów[1]. Wśród zwolenników byli zdecentralizowani anarchiści oraz zrzeszeni w grupie CrimethInc. i Kościele Eutanazji[4].

Kampania została przyjęta przez opinię publiczną jako żart, z czym nie zgadzał się UNAPACK[1]. Według „Phoenix New Times”, kampania miała na celu stworzenie protestu przeciwko obecnej hierarchii elit politycznych[2]. Międzynarodowy Ruch Maoistyczny skrytykował kampanię, ze względu na pseudoanarchizm polityczny i zachęcenie do głosowania, dającego władzę burżuazji[5].

Bill Brown, dyrektor biura kampanii w Nowym Jorku, powiedział podczas kampanii[a]:

Większość mediów nie jest w stanie poradzić sobie z kampanią… [tu] nie ma sposobu, by ludzie mogli zrozumieć, dlaczego mówisz »Unabomber na prezydenta«. Symbolika tej kampanii nie jest żartem, ale same wybory stały się żartem.

Bill Brown, [3]

Naklejka samochodowa o treści „Masz dość rozwoju? Wybierz (dopisz) Unabombera na prezydenta ’96.” (ang. Fed up with "Progress"? Write-in Unabomber for President ’96.) zdobyła nagrodę magazynu Reason[6].

Uwagi

  1. ↑ Wybory prezydenckie ze względu na specyficzną ordynację, różnią się od podobnych wyborów w Europie. Dość istotnymi różnicami są system write-in, polegający na dopisaniu kogokolwiek do listy, nawet jeśli ta osoba nie chce brać udziału w wyborach, oraz system elektorski, który powoduje, że nawet zdobycie większej liczby głosów nie gwarantuje wygrania wyborów.

Przypisy

  1. ↑ a b c William Glaberson. A Star on Your Computer Screen. „The New York Times”, 1997-12-27. [dostęp 2008-04-08]. 
  2. ↑ a b c They Call It Luddite Love. „The New York Times”, 1996-09-15. [dostęp 2008-04-07]. 
  3. ↑ a b Interview with Unabomer for President Political Action Committee NYC. [dostęp 2008-04-14].
  4. ↑ Days of War, Nights of Love (2001), Crimethinc.Workers Collective, p. 221 ISBN 0-9709101-0-X
  5. ↑ Unabomber for President? Review of Anarchist Nonsense. „MIM Notes”, 1996-12-15. [dostęp 2008-04-13]. 
  6. ↑ Thomas W. Hazlett. The best of slime, the worst of slime: winners and losers at the national conventions. „Reason”, listopad 1996. [dostęp 2008-04-08]. 

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Unabomberforpresident.jpg
a unabomber for president shirt