Unbikwad
| |||||||||
| unbitri ← unbikwad → unbipent | |||||||||
– ↑ Ubq ↓ Usq 124 Ubq | |||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||
| Nazwa, symbol, l.a. | unbikwad, Ubq, 124 | ||||||||
| Grupa, okres, blok | –, 8, g | ||||||||
| Właściwości metaliczne | prawdop. metal | ||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Unbikwad (Ubq, ang. unbiquadium) – hipotetyczny pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 124. Do tej pory (lipiec 2018) nie uzyskano żadnego izotopu tego pierwiastka, a jedynie wysoko wzbudzone jądra złożone. Jednakże ich mierzalny czas życia wskazuje, że 124 protony w jądrze mają efekt stabilizujący[1].
Nazwa
Dla nowych pierwiastków, których ostateczna nazwa nie została jeszcze ustalona, stosuje się tymczasowe nazewnictwo systematyczne, rekomendowane przez IUPAC. Nazwa pierwiastka jest tworzona na podstawie jego liczby atomowej, np. w przypadku unbikwadu: un+bi+kwad, czyli 1+2+4[2].
Historia
Serię eksperymentów, które doprowadziły do powstania jąder złożonych pierwiastka 124, wykonano w 2006 roku w Caen, z użyciem akceleratora GANIL. Francuscy uczeni przeprowadzili próby syntezy jąder złożonych o wysokich energiach wzbudzenia, aby zbadać efekty powłokowe w jądrach pierwiastków superciężkich. Jedną z reakcji była fuzja jąder uranu z izotopami germanu pochodzącymi z naturalnej mieszaniny:
- 23892U + nat32Ge → 308,310,311,312,314124Ubq* → rozszczepienie
Stwierdzono, że czasy życia jąder powstających w wyniku fuzji są dłuższe niż 10−18 sekundy, co świadczy o silnych efektach powłokowych w pobliżu Z=124[1], stabilizujących jądro, a to sugeruje bliskość hipotetycznej wyspy stabilności. Zidentyfikowano je dzięki wysokiej masie produktów rozszczepienia[3].
Przypisy
- ↑ a b M. Morjean i inni, Direct experimental evidence for very long fission times of super-heavy elements, „The European Physical Journal D”, 5 lutego 2007.
- ↑ Recommendations for the naming of elements of atomic numbers greater than 100. „Pure Appl. Chem.”. 51 (2), s. 381–384, 1979. DOI: 10.1351/pac197951020381.
- ↑ John Emsley: Nature’s Building Blocks: An A-Z Guide to the Elements. Oxford University Press, 2011, s. 590. ISBN 0-19-960563-7.