United States Navy Intelligence
United States Navy Intelligence (pol. Wywiad Marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych) – najdłużej istniejąca służba wywiadowcza Stanów Zjednoczonych.
Historia
Jej początki sięgają 1882, kiedy utworzono Biuro Wywiadu Marynarki Wojennej (ONI), instytucję pełniącą rolę sztabu wywiadowczego sekretarza marynarki wojennej i szefa operacji morskich. Floty miały własny personel wywiadowczy. Pod koniec II wojny światowej ONI przejęło także zadania wywiadu operacyjnego, pozostające dotąd w gestii poszczególnych flot.
Oficerowie Wywiadu Marynarki Wojennej USA służyli również w sztabach flot i stanowili personel ich ośrodków wywiadu. W czasie II wojny światowej powstało kilka odrębnych agencji (sztabów niższego rzędu) Wywiadu Marynarki Wojennej USA, w tym niezwykle ważny, utworzony w 1941, Ośrodek Interpretacji Danych Fotograficznych Marynarki Wojennej (Naval Photographic Interpretation – NAVPIC).
W okresie zimnej wojny ściśle wyspecjalizowanych instytucji tego rodzaju jeszcze przybyło. Początkowo podlegały Biuru Wywiadu Marynarki Wojennej, jednakże w 1967, w ramach zasadniczej reorganizacji marynarki wojennej, zmierzającej do redukcji personelu sztabowego i stworzenia jednolitego ośrodka dowodzenia i kontroli wszystkich jej ośrodków wywiadu, utworzone zostało Dowództwo Wywiadu Marynarki Wojennej (Naval Intelligence Command – NIC). Cechą charakterystyczną ery zimnej wojny był radykalny wzrost znaczenia wywiadu naukowego i technicznego, co w 1960 doprowadziło do utworzenia Ośrodka Wywiadu Naukowego i Technicznego Marynarki Wojennej (Naval Scientific and Technical [S&T] Intelligence Center – NAVSTIC).
W 1964, w ramach prób stworzenia równoległej struktury organizacyjnej, powstał Ośrodek Wsparcia Rozpoznawczego i Technicznego Marynarki Wojennej (Naval Reconnaissance and Technical Support Center – NRTSC). Podjęto próbę konsolidacji, w związku z czym wymienione ośrodki, a także inne, podporządkowano utworzonemu w 1967 Dowództwu Wywiadu Marynarki Wojennej, na czele którego stał oficer w stopniu kontradmirała, pełniący zarazem funkcję zastępcy Dyrektora Wywiadu Marynarki Wojennej USA. Ponieważ zarówno NAVSTIC, jak NRTSC zajmowały się analizą danych fotograficznego rozpoznania satelitarnego, w 1972 obie te agencje połączono w Ośrodek Wsparcia Wywiadowczego Marynarki Wojennej (Naval Intelligence Support Center), który szybko zyskał opinię najlepszej placówki naukowo-technicznej całego pionu wywiadu Departamentu Obrony. (W 1988 przemianowano go na Ośrodek Wywiadu Technicznego Marynarki Wojennej – Naval Technical Intelligence Center – NTIC).
Tymczasem w 1957 sekcja wywiadu operacyjnego ONI, Wydział Rozpoznania Specjalnego, otrzymała nazwę Biuro Wywiadu Operacyjnego Marynarki Wojennej (Navy Field Operational Intelligence Office – NFOIO) i została przeniesiona do Fort Meade w stanie Maryland, gdzie mieściła się Agencja Bezpieczeństwa Narodowego (NSA). W 1970 wobec znacznego nasilenia się radzieckich operacji morskich, NFOIO zlecono organizację sekcji wywiadu bieżącego. W ten sposób powstał Ośrodek Oceanicznego Dozoru Wywiadowczego Marynarki Wojennej (Navy Ocean Surveillance Intelligence Center – NOSIC) z siedzibą w Suitland.
Niesłabnące zaniepokojenie radzieckimi działaniami morskimi skłoniło marynarkę wojenną do połączenia w 1981 NFOIO i NOSIC w Ośrodek Wywiadu Operacyjnego Marynarki Wojennej (Naval Operational Intelligence Center), mieszczący się w Suitland i na terenie międzynarodowego portu lotniczego Baltimore – Waszyngton. Ośrodek ten, śledzący wszystkie poczynania radzieckie mające związek z operacjami morskimi, monitorował dane wszelkiego rodzaju systemów wykrywania i ostrzegania oraz dane rozpoznania bieżącego i badań głębinowych.
W 1969 powstała dodatkowo tzw. Grupa Operacyjna 168 (Task Force 168) (TF168), jednostka mająca koordynować gromadzenie danych wywiadowczych i wspierać działania rozpoznawcze flot. Z czasem przekształciła się w samodzielną agencję Wywiadu Marynarki Wojennej USA, utrzymującą personel we wszystkich zakątkach świata.
Pod koniec lat 80., wraz z pierwszymi oznakami końca zimnej wojny, kierujący wówczas Wywiadem Marynarki Wojennej USA kontradmirał Edward D. Sheafer, uczynił decydujący krok w kierunku jego konsolidacji. W 1991 (w październiku), NITC, NAVDPINTEN, TF168 i część innych, nieustannie zmieniających nazwy instytucji wywiadowczych, połączono w nowy Ośrodek Wywiadu Morskiego Marynarki Wojennej (Naval Maritime Intelligence Center), z siedzibą w Suitland. Pozostałe zaś w końcu stycznia 1993 połączono w podporządkowany Biuru Wywiadu Marynarki Wojennej – Narodowy Ośrodek Wywiadu Morskiego (National Maritime Intelligence Center), do którego później włączono również personel Wywiadu Korpusu Piechoty Morskiej i Straży Przybrzeżnej.
Poza agencjami i instytucjami wymienionymi, marynarka wojenna od początku zimnej wojny utrzymywała znaczną liczbę jednostek wywiadu rezerwy marynarki wojennej, których członkowie zasilali, w czasie kryzysów i wojen, personel floty i jednostek wywiadu.
Bibliografia
- Nathan Miller: Spying for America: The Hidden History of US. Intelligence, 1989, 1997
- Guido Knopp: Elita Szpiegów (Kulisy wywiadu i kontrwywiadu), Dom Wydawniczy Bellona Warszawa 2004
- Norman Polmar and Thomas B. Allen: Spy Book: The Encyclopedia of Espionage, 1997
| ||||||||||||
Media użyte na tej stronie
Seal of the United States Department of Homeland Security. A graphically styled American eagle appears in a circular blue field. The eagle's outstretched wings break through an inner red ring into an outer white ring that contains a circular placement of the words "U.S. DEPARTMENT OF" in the top half and "HOMELAND SECURITY" in the bottom half. The outer white ring has a silvery gray border. As in The Great Seal, the eagle’s left claw holds an olive branch with 13 leaves and 13 seeds while the right claw grasps 13 arrows. Centered on the eagle's breast is a shield divided into three sections containing elements that represent the homeland "from sea to shining sea." The top element, a dark blue sky, contains 22 stars representing the original 22 agencies and bureaus that have come together to form the department. The left shield element contains white mountains behind a green plain underneath a light blue sky. The right shield element contains four wave shapes representing the oceans, lakes and waterways alternating light and dark blue separated by white lines.
Seal of the United States Department of Justice.
The origins of the seal are unknown; it was first used in the 19th century as the seal for the Office of the Attorney General (prior to the formation of the Department of Justice) but the exact date is unknown. Even the translation of the Latin motto is murky, a matter of debate between Latin scholars. The Department's currently accepted translation is who prosecutes on behalf of Lady Justice, referring to the Attorney General. The motto is an allusion to the wording of the writ in a qui tam action: qui tam pro domino rege quam pro se ipso sequitur ("he who sues on behalf of our lord the King as well as for himself." The current-day seal dates from 1934, when some (though not all) of the heraldic mistakes on the original were corrected. More information here.
Old version of the seal of the United States Department of the Treasury, prior to the design being simplified in 1968.
According to Treasury records, the original seal was probably designed in 1778 by Francis Hopkinson for the Board of Treasury during the period of the Articles of Confederation, meaning the seal predates the Federal Government and the Department of the Treasury itself. The earliest documented usage of the seal was in 1782. The Treasury seal has been printed on U.S. paper currency since 1862.
The Latin inscription is an abbreviation for the phrase Thesauri Americae Septentrionalis Sigillum, which means "The Seal of the Treasury of North America." The arms depicts balancing scales (to represent justice), a key (the emblem of official authority) and a chevron with thirteen stars (to represent the original states).
The design of the seal was simplified in 1968; the major elements remained but the Latin inscription was replaced by "Department of the Treasury", and the year of the Department of the Treasury's creation (1789) was added to the bottom. Paper money started using the new design with the 1969 series of bills.
For more information, see here, here, and here.
Seal of the United States Department of State. It is mostly composed of the Great Seal of the United States.