Uniwersytet Indonezyjski

Uniwersytet Indonezyjski

Universitas Indonesia

Universitas Studiorum Indonesiensis
University of Indonesia

Dewiza	Veritas, Probitas, Iustitia
Data założenia	1849 (Dokter Djawa School) 1950 (Universitas Indonesia)
Typ	publiczna
Państwo	Indonezja
Adres	Depok
Liczba pracowników • naukowych	2 293 (2018)
Liczba studentów	46 301 (2018)
Rektor	Prof. Dr. Ir. Muhammad Anis M.Met.
Położenie na mapie Indonezji Uniwersytet Indonezyjski
6°21′58,3″S 106°49′33,2″E/-6,366200 106,825900
Strona internetowa

budynek rektorski uniwersytetu

Uniwersytet Indonezyjski (indonez. Universitas Indonesia, UI) – uczelnia wyższa o statusie uniwersytetu publicznego z siedzibą w Depok w zachodniej Jawie. Jest to najstarsza i zarazem najbardziej prestiżowa szkoła wyższa w Indonezji^[1].

W 2008 r. magazyn Globe Asia sklasyfikował uczelnię na pierwszym miejscu wśród najlepszych uniwersytetów w Indonezji^[2]. Ocenę tę potwierdziło wiodące indonezyjskie czasopismo „Tempo”, które przeprowadziło własną analizę rankingu uniwersytetów i oświaty w Indonezji^[3].

Logo

Logo uniwersytetu zaprojektował w 1952 r. Sumaxtono, student z instytutu sztuki. Była to kala-makara, czyli symbol dwóch źródeł energii występujących w naturze. Kala jest energią góry (słońca), a makara dołu (Ziemi). Tak połączone siły stały się symbolem uniwersytetu jako źródła wiedzy.

Logo interpretuje się również tak, że drzewo kala, które posiada pąki i rozwidlenia reprezentuje naukę i jej gałęzie. To oznacza, że dopóki będzie żyło, będzie się rozwijać, a pąki zakwitać i zmieniać w nowe gałęzie nauki. Z kolei woda rozlewająca się z makary oznacza osiągnięcia nauki.

Profesor Srihadi Soedarsono Adhikoesoemo (student tego samego rocznika i wydziału co Sumaxtono), który widział wówczas logo, nie jest pewny, kto je zalegalizował oraz kiedy. Pamięta natomiast, że pojawiło się na okładce książki Universiteit Indonesia, Fakulteit Teknik, Bandung: Rentjana Untuk Tahun Peladjaran 1952–1953, opublikowanej przez Instytut Bandung.

Historia

(c) Tropenmuseum, part of the National Museum of World Cultures, CC BY-SA 3.0

Kompleks szkoły medycznej STOVIA w latach 20. XX wieku

Historia uczelni sięga 1851 r., kiedy to kolonialny rząd Holenderskich Indii Wschodnich założył szkołę dla opiekunów medycznych. Nauka w niej trwała dwa lata, a absolwenci otrzymywali zaświadczenia, że potrafią udzielać podstawowej opieki medycznej. Jawajscy lekarze, którzy chcieli prowadzić własną praktykę w Holenderskich Indiach Wschodnich otrzymywali dodatkowo stopień doktora. Z czasem program nauczania stał się bardziej obszerny, więc w 1864 r. naukę wydłużono do trzech lat, a w 1875 r. do siedmiu. Absolwenci po ukończeniu szkoły otrzymywali tytuł doktora medycyny.

W 1898 r. rząd Holenderskich Indii Wschodnich założył nową szkołę zwaną STOVIA (School tot Opleiding van Inlandsche Artsen), w której kształcili się lekarze medycyny. Warunkiem rozpoczęcia w niej nauki było posiadanie dyplomu szkoły średniej. Z racji tego, że nauka trwała dziewięć lat program edukacyjny balansował pomiędzy szkołą średnią i wyższą. Wielu z jej późniejszych absolwentów odegrało ważne role w narodowym ruchu niepodległościowym Indonezji oraz przyczyniło się do rozwoju edukacji medycznej w tym kraju.

W 1924 r. rząd kolonialny postanowił otworzyć nową uczelnię – Rechts Hogeschool (RHS), która kształciła cywilnych urzędników. Później przekształcono ją w wydział prawa. W 1927 r. STOVIA została przemianowana na GHS (Geneeskundige Hogeschool), a jej status zmieniono, dzięki czemu stała się w pełni uczelnią wyższą. Wielu jej absolwentów przyczyniło się później do powstania Uniwersytetu Indonezyjskiego.

Kiedy w 1945 r. Indonezja uzyskała niepodległość, Instytut Szkolnictwa Wyższego (BPTRI) otworzył w Dżakarcie trzy wydziały: medycyny i farmacji, literatury oraz prawa. Pierwszych 90 absolwentów medycyny opuściło go jeszcze w tym samym roku. Jednak po tym, jak holenderska armia zajęła Dżakartę pod koniec 1945 r., BPTRI przeniósł swoje placówki do Klaten, Surakarty, Yogyakarty, Surabayi i Malangi. W 1946 r. holenderski rząd kolonialny założył w Dżakarcie Nood Universiteit. Rok później jego nazwę zmieniono na Universiteit van Indonesie (UVI). W 1950 r. po ostatecznym uznaniu niepodległości państwa indonezyjskiego przez Holandię, Indonezyjska Rada Rewolucyjna zarządziła utworzenie w Dżakarcie państwowego uniwersytetu, w skład którego weszła część wydziałów BPTRI oraz były UVI.

Do 1950 r. uczelnia posiadała wiele kampusów, w których znajdowały się różne wydziały: w Dżakarcie (medycyna, prawo i Listy), w Bogor (rolnictwo i weterynaria), w Bandung (inżynieria, matematyka i nauki przyrodnicze), w Surabaya (medycyna i dentystyka) w Makassar (ekonomia). W 1954 r. kampus Surabaya przekształcił się w Uniwersytet Airlangga, a rok później kampus Makassar w Uniwersytet Hasanuddin. Z kolei w 1959 r. Bandung przemianowano na Instytut Technologiczny, a w 1964 r. kampus w Bogor na Instytut Rolnictwa. Do 1965 r. Uniwersytet Indonezyjski składał się już tylko z trzech miasteczek uniwersyteckich (Salemba, Rawamangun i Pegangsaan), które ulokowane były w Dżakarcie.

W 1987 r. część wydziałów z Salemby oraz Rawamangun przeniesiono do nowo zbudowanego kampusu zwanego Depok na południowych przedmieściach miasta.

W latach 2007–2008 uczelnia przeszła gruntowne reformy, dzięki czemu jej dochód powiększył z 800 miliardów do 1,6 tryliona rupii. Pomysłodawcą zmian był jej ówczesny rektor prof. dr Gumilar Rusliwa Somantri, który był zarazem najmłodszym uniwersyteckim rektorem w Indonezji.

Kampusy

Salemba

Kampus ulokowany jest centrum Dżakarty i znajdują się w nim głównie wydziały medycyny oraz dentystyki. W pobliżu znajduje się również szpital Cipto Mangunkusumo National Hospital (RSCM) i Uniwersytecki Szpital Dentystyczny. W kampusie jest też wydzielona część dla podyplomowych studentów z wydziałów prawa, ekonomii i inżynierii.

Depok

W połowie lat 80. XX w. w ramach modernizacji uczelni wybudowano na południu Dżakarty kampus Depok i przeniesiono do niego większość wydziałów (matematyki i nauk przyrodniczych, inżynierii, psychologii, literatury, ekonomii, polityki społecznej, prawa, informatyki, pielęgniarstwa oraz opieki zdrowotnej). Obecnie jest to główny uniwersytecki kampus, a dzięki dogodnym połączeniom kolejowym i autobusowym studenci mogą się do niego łatwo dostać z wielu różnych części miasta.

Na jego terenie ulokowana jest też główna biblioteka uniwersytecka, studenckie centrum obsługi, sala gimnastyczna, stadion, boisko do hokeja, biuro podróży, hotel oraz akademik.

Udogodnienia

Meczety

Meczet Ukhuwah Islamiyah w kampusie Depok

W 1966 r. ówczesny rektor uczelni wydał dekret o budowie meczetu w kampusie Salemba. Jego intencją było, by powstało centrum islamu kształcące nowoczesnych muzułmanów, potrafiących rozwiązywać zarówno problemy naukowe, jak i religijne.

28 stycznia 1987 r. także w kampusie Depok rozpoczęto budowę meczetu, którą ukończono 4 września tego samego roku. Ulokowano go w pobliżu szkolnego jeziora.

Ośrodek zdrowia

Dzięki uniwersyteckiej poliklinice wszyscy studenci mają zapewniony darmowy dostęp do opieki medycznej. Wśród świadczonych standardowych usług znajduje się też dentystyka, a nawet ortodoncja.

Wisma Makara

Wisma Makara, czyli główny budynek, w którym rezyduje m.in. rektor uczelni znajduje się w kampusie Depok. Obiekt został bardzo dobrze dostosowany dla użyteczności publicznej, dzięki czemu mogą się w nim odbywać m.in. seminaria, szkolenia i warsztaty. W jego pobliżu znajduje się las i jezioro.

Biblioteka

13 maja 2011 r. w kampusie Depok otworzono największą w Azji bibliotekę, która jednorazowo może pomieścić ok. 20 000 osób, a na jej obszarze liczącym 33 000 m² zgromadzono zbiór około 3–5 milionów książek. Budynek zaprojektowano w bardzo ekologicznym stylu, dzięki czemu jest ona wolna od zanieczyszczeń, a zasilanie czerpie z energii słonecznej. Zredukowano w niej także pobór wody, prądu i zużycia papieru^[4].

Akademiki

Uniwersytet posiada dwa akademiki, z których jeden znajduje się w Depok, a drugi w Wismarini. Pierwszym z nich ma 480 pokoi dla mężczyzn i 615 dla kobiet. Każdy pokój może pomieścić od jednej do trzech osób. Z kolei akademik Wismarini posiada 72 pokoje dla mężczyzn i 111 dla kobiet, jednak są one przeznaczone jedynie dla osób studiujących na wydziale medycyny i stomatologii oraz niektórych kierunków z kampusu Salemba.

Autobusy i rowery

Żółty autobus

By ułatwić studentom dotarcie do kampusu z różnych miejsc Dżakarty, uruchomiono charakterystyczne żółte autobusy, które kursują od poniedziałku do soboty. W 2005 r. uniwersytet posiadał w sumie dwadzieścia takich pojazdów.

W 2007 r. uczelnia zaoferowała swoim studentom kolejne udogodnienie w postaci rowerów do wynajęcia. Przejazd nimi jest darmowy, a jedynym wymogiem jest okazanie legitymacji studenckiej. Można się nimi poruszać jedynie po wyznaczonych ścieżkach i każdy musi być zwrócony do punktu wynajmu.

Wydziały

Uniwersytet składa się z 13 wydziałów, które oferują kursy licencjackie, inżynierskie, magisterskie, doktorskie oraz podyplomowe.

• Wydział Medycyny
• Wydział Dentystyki
• Wydział Matematyki i Nauk Przyrodniczych
• Wydział Prawa
• Wydział Psychologii
• Wydział Inżynierii
• Wydział Ekonomii
• Wydział Opieki Społecznej
• Wydział Politologiczny
• Wydział Humanistyczny
• Wydział Informatyki
• Wydział Pielęgniarstwa
• Wydział Farmacji

Rankingi

W 2010 r. w rankingu University Ranking by Academic Performance (URAP) Uniwersytet Indonezyjski został uznany za najlepszą uczelnię w Indonezji i znalazł się na 1463 pozycji na świecie^[5]. W 2006 r. w rankingu Times Higher Education-QS World University Rankings UI zdobył największą liczbę punktów spośród wszystkich szkół w Indonezji i uplasował się na 395 miejscu (2007) i 287 w 2008 roku^[6]. Z kolei w Światowym Rankingu Uniwersytetów w 2009 r. zajął 201 miejsce, a wśród najlepszych szkół wyższych w Azji pięćdziesiąte^[7].

Przez dwa kolejne lata (2009–2010) UI znajdował się wśród pięćdziesięciu najbardziej prestiżowych uniwersytetów w Azji według QS World University.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona oficjalna
• Strona studentów UI
• Strona uniwersyteckiej biblioteki