Uran-9

Uran-9

Uran-9
Dane podstawowe
Państwo	Rosja
Producent	UPTK nr 766
Typ pojazdu	UCGV
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	0
Historia
Prototypy	2015
Produkcja	2015-obecnie
Dane techniczne
Długość	5,12 m
Szerokość	2,53 m
Wysokość	2,50 m
Masa	10-12 t.
Nacisk jedn.	0,6kg/m2
Osiągi
Prędkość	35 km/h (po drogach) 10 km/h (w terenie)
Zasięg	200 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
(standardowe) 1 x działko 2A72 kal. 30 mm, 1 x km kal. 7.62 mm PKT/PKTM, 4 x przeciwpancerne pociski kierowane 9M120-1 Ataka, 12 x pociski „Trzmiel-M”
Użytkownicy
Rosja

Uran-9 – rosyjski bezzałogowy pojazd bojowy typu UCGV (unmanned combat ground vehicle).

Historia powstania

Opracowany i produkowany od 2015 przez UPTK nr 766 w Nachabino jako pojazd wsparcia ogniowego kombinowanych, lokalnych operacji bojowych – zwiadowczych i antyterrorystycznych^[1]. W założeniach jego twórców jest elementem szeroko zakrojonego programu badawczo-rozwojowego armii rosyjskiej, mającego na celu w przeciągu kolejnych dziesięciu lat wyposażyć w trzydziestu procentach jej siły zbrojne w zrobotyzowane i zdalnie sterowane platformy^[2].

Oficjalnie został zaprezentowany we wrześniu 2016 roku na międzynarodowej wystawie uzbrojenia "Army-2016 International Miltary-Technical Forum" w Kubiance^[3].

Udane próby poligonowe przeszedł w 2018 roku i rok później (styczeń 2019) został oficjalnie przyjęty na uzbrojenie armii FR^[4][5]. W kwietniu tego samego roku rosyjski minister obrony Siergiej Szojgu poinformował o wprowadzeniu pierwszych bojowych robotów z serii "Uran-9" do służby liniowej. Specjalna jednostka miała dysponować pięcioma systemami robotycznymi „Uran-9” (dwa roboty rozpoznania i wsparcia ogniowego, ciągnik do ich transportu i mobilne stanowisko dowodzenia) lub 20 pojazdami bojowymi^[6][7]. Od 2016 roku „Uran-9” jest również oferowany klientom zagranicznym^[1][6].

Opis konstrukcji

„Uran-9” to lekki, ważący 10-12 ton (w zależności od tego jak podają źródła^[3][5]), bezzałogowy, zdalnie sterowany, pojazd gąsienicowy (dron lądowy), charakteryzujący się bardzo dużą siłą ognia. Na jego standardowe uzbrojenie składają się umieszczone w wieży: działko 2A72 kal. 30 mm, km kal. 7.62 mm PKT/PTKM, cztery przeciwpancerne pociski kierowane 9M120-1 Ataka oraz dwanaście wyrzutni pocisków „Trzmiel-M". Opcjonalnie mogą to być również przeciwlotnicze pociski 9K338"Igła" i 9K333 "Verba" lub przeciwpancerne 9M133M "Kornet-M"^[3]. Konwencjonalne opancerzenie zapewnia mu ochronę przed amunicja strzelecką i odłamkami^[3]. Według "Rosoboroneksportu" (rosyjskiego eksportera), „Uran-9” może zostać dostosowany do przenoszenia różnego rodzaju uzbrojenia w zależności od wymagań klienta^[6].

Bezzałogowy pojazd jest sterowany z mobilnego stanowiska dowodzenia, które drogą radiową kontroluje ruch pojazdu oraz jego uzbrojenie. Bezzałogowiec wyposażony jest w zdalny system wykrywania i ostrzegania, identyfikacji oraz śledzenia celów. Zrobotyzowany system jest wyposażony w szeroką gamę zdalnie sterowanych modułów i czujników oraz kamery elektrooptyczne i termowizyjne. Pokładowy system kierowania ogniem, składa się z termowizyjnych i elektrooptycznych urządzeń do automatycznego wykrywania, identyfikacji i śledzenia celów oraz komputera balistycznego. Jest w stanie wykryć i śledzić cele przeciwnika z odległości 6 km w dzień i 3 km w nocy. "Uran-9" może pracować w trybie autonomicznym lub ręcznym. W trybie autonomicznym pojazd może automatycznie identyfikować, wykrywać, śledzić i niszczyć cele wroga na podstawie zaprogramowanej ścieżki wyznaczonej przez operatora znajdującego się w mobilnym stanowisku dowodzenia. Może być również sterowany bezpośrednio za pomocą przenośnego panelu sterującego w trybie ręcznym^[3].

Prędkość maksymalna pojazdu to 35 km/h, a zasięg 200 km.^[7].

Użycie bojowe

W 2019 roku pojawiły się informacje o bojowym użyciu pojazdu podczas konfliktu w Syrii^[4]. Media donosiły wtedy o licznych wadach pojazdu, na które składały się trudności ze zdalnym operowaniem i mobilnością pojazdu (niska sprawność elementów zawieszenia), kontrolą ognia (niestabilna praca działka, brak możliwości prowadzenia ognia w ruchu), niedoskonałości systemów zwiadowczo-obserwacyjnych (optoelektronika), ogólnych trudności z wykonywaniem powierzonych mu misji (niska "świadomość sytuacyjna"). W rezultacie "Uran-9" został oceniony jako niezdolny do wykonywania stawianych przed nim zadań^{[8][9][10][11]}.

W tym samym roku pojazd był już oficjalnie przyjęty na uzbrojenie armii rosyjskiej, a zastępca szefa sztabu generalnego sił zbrojnych FR gen. Igor Makuszew oficjalnie informował o usunięciu tych wad^[12].

Przypisy

Zobacz też

• Uran-6