Uriel Górka
 | ||
| ||
| Data urodzenia | ok. 1435 | |
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||
| Biskup diecezjalny poznański | ||
| Okres sprawowania | 1479–1498 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia | 26 maja 1479 | |
| Sakra biskupia | 1479 | |
Uriel Górka herbu Łodzia (ur. ok. 1435 – zm. 21 stycznia 1498 w Karlowych Warach) – biskup poznański w 1479 roku, kanclerz koronny w latach 1473–1479, scholastyk łęczycki w 1477 roku, kanonik krakowski w 1477 roku, kanonik włocławski w 1470 roku, prepozyt gnieźnieński w latach 1468–1479, prepozyt poznański w 1454 roku, kanonik gnieźnieńskiej kapituły katedralnej od 1453 roku[1], kanonik poznański w latach 1449–1465, kustosz łęczycki w 1449 roku[2], starosta Drahimia przed 1493 rokiem, starosta Pobiedzisk w latach 1475–1498, starosta Wałcza w latach 1493-(1498)[3].
Życiorys
Syn Łukasza I i Katarzyny Szamotulskiej. Już jako dziecko został przeznaczony do stanu duchownego. Pomimo słabego zdrowia do 1453 studiował na Akademii Krakowskiej, a następnie we Włoszech i Niemczech, aby ponownie podjąć studia w Bolonii (w 1463). Ojciec postarał się dla niego o liczne prebendy kościelne: w 1449 został kanonikiem poznańskim, w 1453 gnieźnieńskim i łęczyckim, w 1467 płockim, sandomierskim i krakowskim. W 1454 otrzymał prepozyturę poznańską, a w 1468 gnieźnieńską. Taka kumulacja godności w ręku jednej osoby wymagała specjalnego zezwolenia Kurii Rzymskiej.
W 1473 dzięki poparciu ojca otrzymał kanclerstwo koronne, pomimo że dotychczas nie pracował w królewskiej kancelarii. W 1478 przebywał w Rzymie jako poseł królewski. Podczas tego pobytu uzyskał od papieża urząd kolektora opłat papieskich na archidiecezję gnieźnieńską, który sprawował prawdopodobnie do 1486. W tym okresie nawiązał liczne stosunki z domami bankierskimi Europy Zachodniej, a zwłaszcza norymberskimi, oraz mieszczaństwem polskim i włoskim w polskich miastach. W latach 1473–1474 był administratorem archidiecezji gnieźnieńskiej i sprawując tę funkcję na żądanie króla zwołał do Łęczycy synod prowincjonalny, który ustalił powinności płatnicze kleru wobec państwa.
Po śmierci w 1479 Andrzeja Bnińskiego objął obiecane mu biskupstwo poznańskie, rezygnując jednocześnie z urzędu kanclerza koronnego. Okres jego urzędowania na tronie biskupim w Poznaniu jest słabo udokumentowany, wiadomo jednak, że sprawował mecenat nad artystami. Sprowadził również płyty z zakładu Vischera na groby swój i ojca. Zamówił też serwis w zakładzie Albrechta Dürera.
Był świadkiem wydania przywileju piotrkowskiego w 1496 roku[4].
W swoich dobrach próbował hodowli winorośli. Jego jedynym spadkobiercą był bratanek, Łukasz II Górka. Zmarł podczas pobytu kuracyjnego w Karlovych Varach w dniu 21 stycznia 1498.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, opracował Jan Korytkowski, t. II, Gniezno 1883, s. 87.
- ↑ Jadwiga Krzyżaniakowa, Urzędnicy kancelarii królewskich w wielkopolskich kapitułach katedralnych w XV wieku, w: Drogą historii. Studia ofiarowane profesorowi Józefowi Szymańskiemu w siedemdziesiątą rocznicę urodzin, Lublin 2001, s. 240.
- ↑ Antoni Gąsiorowski, Starostowie wielkopolskich miast królewskich w dobie jagiellońskiej, Warszawa-Poznań 1981, s. 73.
- ↑ Jan Wincenty Bandtkie, Ius Polonicum : codicibus veteribus manuscriptum et editionibus quibusque collatis, Warszawa 1831, s. 358.
Bibliografia
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.) Wielkopolski słownik biograficzny, Warszawa-Poznań 1983, PWN ISBN 83-01-02722-3
Media użyte na tej stronie
Autor: Autor nie został podany w rozpoznawalny automatycznie sposób. Założono, że to Mathiasrex (w oparciu o szablon praw autorskich)., Licencja: CC BY 2.5
lengyel kancellárok címere
Autor:
- Herb_Lodzia.jpg: Tadeusz Gajl
- derivative work: KamilkaŚ (talk)
Polish coat of arms