VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki w Poznaniu

VII LO w Poznaniu

VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki w Poznaniu – państwowa szkoła średnia znajdująca się w dzielnicy Jeżyce. Założona w roku 1919 jako placówka dla dziewcząt, charakter szkoły żeńskiej utrzymała do roku 1967. Jej specyfikę wyznacza dwujęzyczna klasa polsko-niemiecka, w której nauka kończy się fakultatywnie egzaminem Deutsches Sprachdiplom II. Wśród poznańskich liceów pod względem poziomu nauczania Dąbrówka lokuje się w środku stawki.

Założenie i początki szkoły (1919)

Naczelna Rada Ludowa, 1918

Gdy faktyczną władzę w Poznaniu objęła Naczelna Rada Ludowa, wszystkie istniejące żeńskie szkoły średnie, tzw. Höhere Mädchenschule, miały charakter czysto niemiecki. W najstarszej i najbardziej prestiżowej z nich, państwowej Luisenschule, w początkach roku 1919 trwał ostry konflikt między niemiecką kadrą a delegatem Naczelnej Rady Ludowej, Marią Swinarską, której zadaniem było wprowadzenie w szkole nauki w języku polskim[1]. Nie wiadomo na ile konflikt ten wpłynął na los placówki. W maju Prowincjonalne Kolegium Szkolne postanowiono zerwać z uznaną za germanizacyjną i hakatystyczną tradycją szkoły ludwicjańskiej. W niejasnych okolicznościach za nowego patrona przyjęto Dąbrowkę[2]; sam wybór nawiązywał do patriotycznych, wielkopolskich i antyniemieckich tradycji[3]. Rok szkolny 1919/1920 instytucja rozpoczęła już jako Państwowa Uczelnia Żeńska Dąbrówki. Do tego czasu większość niemieckiej kadry opuściła placówkę, częściowo zastąpiona przez nauczycieli polskich[4]. Dyrektorem – w ówczesnej terminologii przełożoną szkoły – została Maria Swinarska. Okolicznościowe uroczystości akcentowały inaugurację raczej niż kontynuację; przejęte po Szkole Ludwiki czterdziestoletnie budynki szkolne poświęcono, a po ceremonialnym przemarszu uczennic na Maltę wzięły one udział w sypaniu Kopca Wolności[5]. W dokumentacji szkolnej używany jeszcze wiosną roku 1919 niemiecki[6] całkowicie zastąpiono polskim.

Poznań ul. Młyńska, siedziba szkoły znajdowała się w głębi z prawej

Uczelnia Dąbrówki przejęła po Luisenschule obszerny kompleks trzech gmachów po zachodniej stronie ulicy Młyńskiej; składał się on z budynku frontowego, położonego wzdłuż ulicy, oraz znajdujących się za nim w głębi działki dwóch budynków poprzecznych, nazywanych „południowym” i „północnym”; pomiędzy nimi znajdował się obszerny plac, wykorzystywany m.in. do ćwiczeń fizycznych[7]. Aczkolwiek niezelektryfikowane i ogrzewane piecami kaflowymi, gmachy znajdowały się w dobrym stanie technicznym[8]. Wydaje się, że braki kadrowe uzupełniono względnie szybko, bo w końcu roku 1919 wśród 35 nauczycieli było już 24 Polaków[9]. Utrzymano żeński profil placówki; pewna liczba uczennic zaczynała naukę jeszcze w Luisenschule, a kończyła już w Dąbrówce[10]. Początkowa skala rekrutacji jest niejasna, podawana liczba dziewcząt w zależności od źródła waha się od 538[11] do 1057[12]; ogromny napływ kandydatek spowodował, że jeszcze w roku 1919 utworzono na Łazarzu drugą żeńską szkołę średnią, do której skierowano część przyjętych dziewcząt[13].

Maria Swinarska (1880-1963)
pochodziła z rodziny ziemiańskiej, wychowanka Urszulanek, początkowo uczyła na poznańskiej pensji Anastazji Warnka. Studiowała pedagogikę we Wrocławiu, ale po powrocie nie znalazła pracy w Poznaniu i uczyła w szkołach dolnośląskich i w Berlinie. Pierwsza dyrektor Dąbrówki. Ze stanowiska odeszła w roku 1933. W czasie okupacji zaangażowana w tajne nauczanie. Pozostawała w kontakcie ze szkołą do końca lat 50.

Skład etniczny uczennic jest niejasny, przynajmniej w początkowym okresie; wg jednych źródeł Niemki były w mniejszości, wg innych przeważały; żadne ze źródeł nie mówi o Żydówkach, które tradycyjnie stanowiły spory odsetek uczennic Luisenschule[14]. Liczba oddziałów[15] wynosiła nieco ponad 30, około 2/3 z polskim i 1/3 z niemieckim jako wykładowym[16]. Początkowo w Dąbrówce prowadzono naukę zgodnie z różnymi programami i niektóre źródła mówią wręcz o de facto pięciu różnych współistniejących formułach, obejmujących gimnazjum, liceum, wyższe liceum (seminarium kształcące nauczycielki), szkołę ćwiczeń (szkoła powszechna gdzie praktykowały seminarzystki) i tzw. szkołę gospodarczą (o niejasnej formule)[17]. Żadne ze źródeł nie podaje wieku uczennic; zważywszy różnorodność programów nauczania, w ławach Dąbrówki mogły zasiadać tak starsze dziewczynki jak dorosłe panny.

Uczelnia Dąbrówki (1919-1939)

pochodzenie uczennic, 1928[18]

Przez większość okresu międzywojennego Dąbrówka była jedną z dwu publicznych[19] i jedną z pięciu w ogóle żeńskich szkół średnich w Poznaniu[20]; była też zdecydowanie najbardziej prestiżową. Szkoła była całkowicie polska pod względem kulturowym i ideowym; żadne ze źródeł nie mówi o utrzymywaniu klas niemieckojęzycznych, które musiały zaniknąć w początkach lat 20.; w późniejszych wspomnieniach abiturientek o koleżankach Niemkach wspomina się zupełnie wyjątkowo i jako o nielicznych. Podręczniki i pomoce naukowe w języku niemieckim stopniowo zastępowano polskimi. Pod względem wyznaniowym szkoła miała charakter rzymskokatolicki; żadne ze źródeł nie mówi o obecności pastorów protestanckich. Liczba uczennic do końca lat 20. wahała się w okolicach 800[21]. Po wydzieleniu się ze szkoły filii neohumanistycznej w roku 1929[22], od roku 1936 funkcjonującej już jako całkowicie odrębne Państwowe Gimnazjum Żeńskie im. Klaudyny Potockiej[23], liczba ta prawdopodobnie nieco spadła.

obchody „stulecia” szkoły

Najważniejsze zmiany w okresie międzywojennym dotyczyły ujednolicenia programu nauczania; pod tym względem przez obie dekady, ale zwłaszcza w pierwszej, trwały nieustanne przeobrażenia. Od roku szkolnego 1920/21 skracano kurs seminaryjny, tzw. liceum wyższe[24], równolegle skracając również kurs szkoły ćwiczeń; oba moduły zlikwidowano całkowicie w roku 1930 i od tego czasu Dąbrówka nie kształciła już nauczycielek[25]. Podobnie w latach 20. stopniowo likwidowano dziesięcioletni program liceum[26]. Dominujący stał się moduł gimnazjalny, który również podlegał modyfikacjom[27]. Stopniowo ograniczano program gimnazjum realnego, likwidując go w początkach lat 30[28]. Odtąd Dąbrówka stała się przede wszystkim dualistycznym gimnazjum humanistycznym i neo-humanistycznym; to ostatnie wyróżniało się szczególnym uwzględnieniem języków obcych. Po formalnym wydzieleniu się Gimnazjum Klaudyny Potockiej pod koniec okresu międzywojennego Dąbrówka miała już typowy profil gimnazjum humanistycznego[29]. Do Dąbrówki obowiązywał egzamin wstępny; dziewczęta nosiły czarny mundurek z beretem i białymi wyłogami, płacąc czesne 110 zł rocznie[30]. Dominowały panny z rodzin średniej burżuazji[31]. W szkole działały dwie drużyny harcerskie[32], Sodalicja Mariańska i szereg innych grup[33].

Irena Bobowska (1920-1942)
pochodziła z rodziny wojskowej. Po przejściu w dzieciństwie choroby Heine-Medina poruszała się na wózku. Od 1928 uczennica w Dąbrówce, zaangażowana w działalność charytatywną i edukacyjną. W czasie okupacji w konspiracji, zajmowała się m.in. pracą redakcyjną, kolportażem i logistyką. Aresztowana w roku 1940, przeszła ciężkie śledztwo; ponieważ w więzieniu we Wronkach zabrano jej wózek poruszała się czołgając. Ścięta w Berlinie w 1942

W roku 1928 budynki przeszły generalny remont, podczas którego szkołę całkowicie zelektryfikowano[34]; jej chlubą była jedna z większych w mieście aula, mieszcząca również kaplicę[35]. Od roku 1930 szkoła miała sztandar z hasłem „Gorejącą wiarą i głęboką wiedzą budujemy lepsze, jasne jutro”[36]; wtedy też odbył się pierwszy Zjazd Dąbrówczański[8]. W tym samym czasie Dąbrówka zaczęła stylizować się na następczynię Luisenschule; powody są niejasne, prawdopodobnie dyrekcja pragnęła zyskać na prestiżu stuletniej instytucji, jako że w roku 1930 świętowano 100 lat istnienia szkoły[37]. W roku 1933 szkoła „pozyskała na własność”[38] ośrodek w Czernicach w Puszczy Zielonce, dokąd odtąd urządzano liczne wycieczki[39]. Kres funkcjonowaniu szkoły przyniosło zajęcie miasta przez Niemców; w budynkach początkowo zakwaterowano Wehrmacht, potem służyły kobiecej organizacji Frauendienst(niem.)[40].

Żeńska szkoła w Polsce Ludowej (1945-1967)

Paulinum, krótkotrwała siedziba szkoły w 1945

Wojna przyniosła Dąbrówce ogromne straty[41]; 11 jej uczennic zginęło z rąk Niemców[42]. Jeszcze przed upadkiem Cytadeli grupa nauczycielek podniosła u formujących się władz polskich kwestię odtworzenia szkoły[43]; w kilka dni potem wskutek toczonych walk budynki przy Młyńskiej uległy jednak niemal całkowitemu zniszczeniu. Próba przejęcia pałacyku, stojącego na dawnej ludwicjańskiej posesji, nie powiodła się[44]. Po krótkim okresie funkcjonowania wspólnie z liceum Potockiej[45] i formalnej decyzji o odtworzeniu szkoły[46] rekrutację prowadzono w budynku Izby Przemysłowo-Handlowej na Mickiewicza 30; pomimo obietnic gmach przypadł innym instytucjom[47]. W roku 1945/46 uczono w budynku Państwowego Liceum Pedagogicznego na Mylnej 5[48] i potem w Liceum gen. Zamoyskiej na Placu Matejki 56[49], a w kolejnych dwu latach szkolnych w dawnym Colegium Marianum na Różanej 17[50], które ostatecznie przypadło jednak szkole podstawowej[51]. Rok 1948/49 Dąbrówka rozpoczęła w budynkach na Placu Bernardyńskim po zlikwidowanej w ramach politycznych represji Marynce[52]; rozegranie jednej prestiżowej szkoły przeciw drugiej było propagandowym majstersztykiem władz. W tym samym okresie wyremontowano częściowo ocalały budynek poprzeczny na Młyńskiej; otworzono tam bursę, którą Dąbrówka dzieliła z innymi szkołami[53].

1953, uczennice Dąbrówki przed szkołą

Dąbrówka odzyskała przedwojenny rozmach organizacyjny; już w roku 1946 uczyło się w niej 730 dziewcząt[54]. W pierwszych latach naukę prowadzono wg różnych kursów gimnazjalnych i licealnych, a w murach szkoły spotykały się uczennice w wieku od 11 do 28 lat.[55] Formułę nauczania ujednolicono w roku 1948; z Państwowego Gimnazjum i Liceum Żeńskiego placówka stała się Szkołą Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego, gdzie w klasach VIII-XI kontynuowano powszechny program ogólnokształcący[56]. Narastająca presja polityczna, przejawiająca się obrzędowością[57], modyfikacjami programowymi[58], nowymi organizacjami[59] oraz polityką kadrową[60] zmieniła charakter szkoły. Nie jest jasne, na ile placówka spełniała oczekiwania władz; z jednej strony pojawiają się informacje o niezadowalających wynikach wizytacji[61] i organizacjach konspiracyjnych[62], z drugiej o nagrodach ministerialnych[63]. Kulminacja nowej polityki przypadła na lata po roku 1953, kiedy szkoła została przemianowana na VII Liceum Towarzystwa Przyjaciół Dzieci[64]. Po roku 1956 nacisk ideowy chwilowo zelżał, a do szkoły powróciło harcerstwo[65] i nauka religii[66], a w roku 1957 Dąbrówka powróciła do starej nazwy[67]. Jednak już pod koniec dekady presja na homogenizację ideową powróciła[68]; w roku 1959 szkoła wstąpiła do Towarzystwa Szkół Świeckich[69], a w roku 1960 zanikła działalność ZHP[70] i ponownie wyeliminowano religię[71].

Janina Kamińska (1903-1996)
pochodziła z rodziny urzędniczej. Od 1920 uczennica w Dąbrówce, od 1927 nauczycielka. W czasie okupacji więziona 2 lata we Wronkach. W roku 1945 spiritus movens odtworzenia szkoły i jej dyrektorka; kontynuowała dąbrówczańską tradycję i popadła w konflikt z władzami. Zdymisjonowana i zatrudniona w III LO. Członek III Zakonu świeckiego św. Dominika, 1971-1983 przełożona laikatu dominikańskiego na Polskę. Nie wyszła za mąż

Na początek lat 60. przypadł okres szczytu demograficznego; liczba uczennic przekroczyła 1000 a liczba nauczycieli sięgnęła 150[72]. W roku 1965 przeprowadzono remont kapitalny budynku; zastąpiono piece kaflowe centralnym ogrzewaniem[73], wymieniono parkiety i instalację elektryczną (co skutkowało m.in. zastąpieniem ręcznego dzwonka woźnego dzwonkiem elektrycznym)[74] oraz otworzono stołówkę, chociaż obiady dowożono z zewnątrz[75]. Połowa lat 60. to też ostatni okres, kiedy szkoła miała jeszcze charakter prestiżowy; centralnie zlokalizowana i najstarsza w Poznaniu przyjmowała (zwłaszcza po remoncie) krajowe i zagraniczne delegacje, a uczennice reprezentowały poznańskie szkoły na rozmaitych świętach lokalnych[76].

Szkoła typowa: Liceum Ogólnokształcące (1967-1994)

Plac Bernardyński, siedziba szkoły 1948-1979

W roku 1967 placówka przeszła dwie zmiany związane z ogólnokrajową reformą oświaty[77]. Pierwszą było zerwanie ze schematem klas VIII-XI, istniejących w ramach licealnego stopnia szkoły ogólnokształcącej, i zastąpienie go Liceum Ogólnokształcącym z klasami I-IV. Drugą była likwidacja szkół żeńskich i objęcie Dąbrówki formułą koedukacyjną; przyjęci na rok 1967/68 uczniowie zyskali przezwisko „Mieszków”[78]. Ta ostatnia zmiana całkowicie przekształciła Dąbrówkę, zwłaszcza że w krótkim okresie chłopcy zaczęli odgrywać rolę wiodącą; odnoszone na przełomie dekad sukcesy na arenie międzyszkolnej, tak naukowe[79] jak sportowe[80], związane były raczej z młodzieżą męską[81]. Dodatkowo, od roku 1968 w hallu szkoły stanęło popiersie Kasprowicza[82]. Ponieważ sztandar[83] nie odpowiadał już profilowi szkoły został wycofany i przez kilka lat szkoła nie używała żadnego; dopiero w roku 1973 uroczyście nadano jej nowy[84] przy okazji przyjmując również hymn z refrenem „Dąbrówko nasza wiecznie trwaj”[85].

Rataje, niedoszła siedziba szkoły

W roku 1972 w prawym skrzydle budynku szkoły wybuchł pożar, który naruszył konstrukcję gmachu; jego konsekwencje okazały się dla szkoły ogromne i trwają po dziś dzień. Ponieważ niemożliwe było przeprowadzenie w krótkim czasie gruntownych plac remontowych budynek poddano prowizorycznym naprawom a jego część, m.in. aulę, wyłączono z użytkowania[86]. Spowodowało to problemy z organizacją nauki i zwiększyło presję lokalową; zaczęto rozważać przeniesienie szkoły, tymczasowe lub trwałe, do innej siedziby. Plany te od połowy lat 70. skonkretyzowały się na Ratajach, gdzie na Osiedlu Rzeczypospolitej i przy intensywnych konsultacjach z dyrekcją rozpoczęto budowę nowego kompleksu szkolnego. W niejasnych okolicznościach w roku 1978 budynki te przypadły jednak nowo utworzonemu Liceum im. Przemysła II[87]; potem planowano przenieść szkołę na Jeżyce na ulicę Norwida. Ostatecznie na Norwida przeprowadziła się z ulicy Żeromskiego Szkoła Podstawowa nr 23, a jej siedzibę odziedziczyła Dąbrówka; w niej rozpoczęto rok 1979/80[88].

siedziba szkoły od 1979

W kolejnej dekadzie historię szkoły znaczą wydarzenia będące w mikroskali odbiciem historii Polski. W roku 1980 kadra utworzyła NSZZ „Solidarność”[89], a w roku 1981 z inicjatywy uczniów w hallu szkoły bardzo uroczyście[90] zawieszono podarowany przez Jana Pawła II krzyż[91]. W roku 1982 krzyż zdjęto i umieszczono w zamkniętej Izbie Pamięci, na klamce której wieszano i zdejmowano kwiaty[89]. Uczniowie szkoły zatrzymywani byli na demonstracjach ulicznych i podczas akcji ulotkowych[92], w postaci Zielonej Szóstki odrodziło się niezależne harcerstwo[93]. Duża[94] demonstracja uczniowska na korytarzu szkoły z 13 grudnia 1985 zakończyła się naganami, ale nikogo ze szkoły nie relegowano[95], w roku 1986 na terenie szkoły SB zatrzymała ucznia za ulotkowanie[96] a oficjalna inauguracja roku zamieniła się w skandal[97]. W końcu lat 80. LO stało się ośrodkiem ruchu „Naszość”[98]. Krzyż wrócił do hallu w roku 1991[99]; nie obyło się też bez zmian na stanowiskach dyrektorskich[100]. Bardzo istotne dla późniejszej historii szkoły okazało się też rozpoczęcie w roku 1987 rozszerzonego programu nauczania języka niemieckiego; nawiązano kontakty ze szkołą z Berlina Zachodniego, od roku 1988 skutkujące wzajemną wymianą[101].

Szkoła dwujęzyczna i gimnazjum (1994-2017)

licealiści, Poznań, wczesne l. 90.

Korzystając z wcześniejszych doświadczeń w zakresie nauczania języka niemieckiego w roku szkolnym 1994/95 liceum otworzyło dwujęzyczną klasę polsko-niemiecką; oprócz istniejącej już w I LO im. Marcinkowskiego podobnej klasy polsko-francuskiej był to ewenement na skalę Poznania i Wielkopolski. Kurs dwujęzyczny miał charakter pięcioletni z zerówką (klasa wstępna przeznaczona dla uczniów ostatniej klasy szkoły podstawowej)[102] i był stale poszerzany, w drugiej połowie lat 90. intensyfikowano również współpracę w ramach różnych instytucji i programów związanych z kulturą niemiecką i finansowanych przez Republikę Federalną. Rozpoczęto przygotowywanie uczniów do egzaminu Deutsches Sprachdiplom, który po raz pierwszy oficjalnie przeprowadzono w szkole na zakończenie roku szkolnego 1998/1999; od tamtej pory organizuje się go w Dąbrówce corocznie[103].

najdłużej uczący nauczyciele[104]
latimię i nazwiskoprzedmiotokres
44Jadwiga Laskowskabiologia1962-2006
40Irena Dropińskajęzyki obce1919-39, 1945-65
36Regina Framskachemia1970-2006
36Wiesława Heisigmatematyka1971-2007
35Krystyna Brodowskafrancuski1972-2007
34Gabriela Kaźmierczykmuzyka1929-39, 1945-69
31Zdzisława Smuszkiewiczpolski1962-1993
31Stefania Pietruszankajęzyki obce1919-39, 1945-56
31Barbara Rataszewskafizyka1919-39, 1945-56
30Maria Paszkiewiczpolski1960-1990

W związku z reformą oświatową z roku 1999 zadecydowano, że na bazie Dąbrówki utworzone zostanie obok zredukowanego do 3 lat liceum również gimnazjum, i że obie szkoły zlokalizowane zostaną w tym samym budynku przy ulicy Żeromskiego.[105]; rok szkolny 2001/02 obie placówki rozpoczęły jako Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 10. Mimo że stanowiły dwie odrębne jednostki, obie szkoły miały dość zintegrowany charakter; współdzieliły statut, Radę Pedagogiczną, Radę Rodziców jak Samorząd Uczniowski[106] W roku 2004 na podstawie przeprowadzonego wśród uczniów plebiscytu bezimienne dotąd gimnazjum również przyjęło Dąbrówkę jako swojego patrona[107] i otrzymało własny sztandar[108]. W roku 2002 powstało Stowarzyszenie Przyjaciół Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu[109], które od tej pory przejęło organizację nieregularnych zjazdów abiturientów[110]. W roku 2007 doszło do symbolicznej zmiany na stanowisku dyrektora; po raz pierwszy w historii osobę kierującą placówką wyłoniono w drodze publicznego konkursu, a także po raz pierwszy w historii został nim po 9 kolejno sprawujących ten urząd kobietach mężczyzna[111]. Prowadzone na terenie szkoły inwestycje dotyczyły głównie remontów bieżących; do najważniejszych należały likwidacja skutków niewielkiego pożaru z roku 1998[112], przejęcie na potrzeby szkolne znajdującego się w budynku mieszkania służbowego oraz wyposażenie placówki w sprzęt[113].

finał Jugend Debattiert

W drugiej połowie pierwszej dekady XXI wieku tak liceum jak gimnazjum systematycznie umacniały swoją specyfikę – odróżniającą je od innych szkół poznańskich – poprzez rozbudowywanie związków z językiem niemieckim i kulturą niemiecką. W roku 2005 część uczniów po raz pierwszy zdawała dwujęzyczną (polsko-niemiecką) maturę, która organizowana była do czasu reformy matur z 2009[114]. w tym samym czasie rozpoczęto udział w międzynarodowym programie promującym kulturę niemiecką Jugend Debattiert International[115]. W roku 2009 po raz pierwszy przeprowadzono egzaminy Deutsches Sprachdiplom II na poziomie B2 i C1.[111] W podobnym okresie szkoła zaangażowała się w program Deutsch Wagen Tour, współorganizowany m.in. przez Goethe-Institut, ambasady RFN i Deutscher Akademischer Austauschdienst[116]. Nawiązano trwałą współpracę i wymiany ze szkołami w Seelze, Karlstadt i Vreden[114]. W roku 2010 Dąbrówka była jednym z 26 istniejących w Polsce liceów dwujęzycznych z niemieckim i jednym z 10 takich gimnazjów[117]; na terenie Wielkopolski była obok I LO w Lesznie jedną z dwu polsko-niemieckich szkół dwujęzycznych[118].

Współczesność

VII LO Poznan (number).JPG

Liceum i gimnazjum funkcjonowały razem do roku 2019. W związku z kolejną reformą edukacji klasy gimnazjalne wycofywano od roku 2017, by dwa lata potem zlikwidować gimnazja całkowicie. Liceum powróciło do formuły 4-klasowej i ten schemat przeważa obecnie, a od roku 2022/23 ma stać się wyłączny.[119] Organem prowadzącym jest Miasto Poznań, nadzór pedagogiczny sprawuje Wielkopolski Kurator Oświaty; suma aktywów w połowie lat 2010. wyniosła 4,63 mln złotych[120]. W zakresie ramowego programu nauczania szkoła jest bezpłatna. Poza specyfiką dotyczącą nauczania języka niemieckiego, organizacja nauki w liceum jest typowa dla szkół tego rodzaju w Polsce. Liceum przedstawia się jako kontynuator dziewiętnastowiecznych tradycji ludwicjańskich i datuje swoją historię nie od roku 1919, ale od roku 1830; interpretacja taka przyjmowana jest też na ogół w rozmaitych publikacjach medialnych[121]. Kadra nauczająca szkoły liczy ok. 60 osób[122].

dyrektorzy szkoły
oddoimię i nazwisko
19191933Maria Swinarska
19331934Irena Lipska
19341939Cecylia Świderkówna
19451948Janina Kamińska
19481950Maria Iwanicka
19501962Irena Czajkowska
19621969Ludmiła Swinarska[123]
19691991Zofia Dąbek
19912007Elżbieta Stryjakowska
2007Paweł Kozłowski

W ciągu ostatnich lat liceum kończy rocznie ok. 135-155 osób[124]. W skali Poznania Dąbrówka jest szkołą średniej wielkości; uczy się w niej ok. 450 nastolatków, o wiele mniej niż w przypadku szkół takich jak np. V LO im. Potockiej lub VI LO im. Paderewskiego; rokrocznie otwierają one po 8 oddziałów i oferują miejsce dla ok. 250 kandydatów każda[125]. Dąbrówka w roku 2017 otworzyła 5 oddziałów o łącznej liczbie 155 miejsc; mają one profil medialny, biologiczno-chemiczny, ekonomiczny, politechniczny oraz dwujęzyczny; ten ostatni podzielony na 3 wyspecjalizowane pododdziały: matematyczno-informatyczny, biologiczno-chemiczny i humanistyczny[126]. Pod względem obłożenia liceum znajduje się w środku stawki poznańskich liceów; przy rekrutacji na rok 2017/18 szkoła miała 1.08 kandydata na miejsce; najwyższe w Poznaniu średnie szkolne wskaźniki obłożenia to 2.28 w przypadku II LO im. gen. Zamoyskiej, 1.83 w przypadku VIII LO im. Mickiewicza i 1.54 w przypadku VI LO im Paderewskiego[125]. W Dąbrówce największą konkurencję zanotowano w oddziale dwujęzycznym (1.32 kandydata na m-ce) i biol-chem (1.26 kandydata na m-ce)[127].

Dąbrówka

Próby skwantyfikowania pozycji szkoły pod względem poziomu nauczania lokują liceum Dąbrówki w środku stawki. Na około 30 liceów w mieście, Dąbrówka w ostatnich latach zajmowała w najpopularniejszym rankingu Perspektyw miejsca 8 (2012)[128], 7 (2013)[129], 12 (2014)[130], 12 (2015)[131], 9 (2016)[132], 9 (2017)[133], 10 (2018)[134], 13 (2019)[135], 11 (2020)[136], 9 (2021)[137] i 8 (2022)[138]. Serwis Wasza Edukacja lokował Dąbrówkę na 10. miejscu (2017)[139], 7. (2018)[140], 6. (2019)[141], 9. (2020)[142], 6. (2021)[143], i 7. (2022)[144] miejscu w Poznaniu.

Od czasu rozpoczętej w roku 2017 stopniowej likwidacji gimnazjum, które dzięki doskonałym wynikom stanowiło magnes przyciągający kandydatów do obu instytucji[145], pozycja Dąbrówki na edukacyjnym rynku Poznania nie jest jeszcze utrwalona. Czynnikiem który określa unikatowy charakter szkoły jest jej dwujęzyczny profil i związane z nim egzaminy DFD II[146]; w roku 2017 żadne LO w Wielkopolsce nie miało równie dobrych wyników maturalnych z języka niemieckiego[147]. Z drugiej strony, wyniki maturalne z innych przedmiotów są wyraźnie gorsze niż w najlepszych szkołach miasta; w ciągu ostatnich 10 lat liceum miało też tylko 5 laureatów olimpiad przedmiotowych[148] w porównaniu np. z 29 laureatami VIII LO im. Mickiewicza[149].

Absolwenci

  • Irena Bobowska (1920-1942, matura ok. 1938) – ps. „Nenia”, poetka, działacz ruchu oporu
  • Jarosław Drozd (ur. 1955, matura 1978) – dyplomata i urzędnik konsularny, pracownik naukowo-dydaktyczny
  • Małgorzata Dydek (1974-2011, matura 1993) – koszykarka
  • Wanda Kaczmarek (1931-2014, matura 1950) – mikrobiolog i ekolog
  • Ryszard Kaja (1962-2019, matura 1980) – malarz i scenograf
  • Bogusława Latawiec (ur. 1939, matura 1956) – poetka, prozaik, krytyk literacki, redaktor, nauczycielka
  • Piotr Lisiewicz (ur. 1972, matura 1991) – publicysta i happener
  • Małgorzata Musierowicz (ur. 1945, matura 1963) – pisarka

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Zdzisława Smuszkiewicz, Z dawnych dziejów Dąbrówki w Poznaniu (1830-1939), [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), 180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010), Poznań 2010, ISBN 978-83-60517-47-5, s. 47.
  2. ↑ Mechanizm wyboru patronki szkoły pozostaje niejasny, ale wydaje się, że samą decyzję podjęto poza szkołą, być może w łonie Prowincjonalnego Kolegium Szkolnego. Według słów Swinarskiej ona sama została o decyzji poinformowana, Smuszkiewicz 2010, s. 45–46.
  3. ↑ Na temat logiki wyboru patronki nowo powstającej szkoły zob. Magdalena Witasik, Dlaczego Dąbrówka? W kwestii wyboru patronki szkoły, [w:] Helena Dolata, Maria Dolata, Wacława Małecka (red.), Zjazd Dąbrówczański, Poznań 2005, s. 15–16. Publikacja ta nie zawiera informacji o tym kto, kiedy i w jakich okolicznościach podjął decyzję o wyborze patronki oraz czy oprócz Dąbrówki rozważano też inne postacie.
  4. ↑ Justyna Gulczyńska, Szkolnictwo średnie dla dziewcząt w Poznaniu w okresie międzywojennym, [w:] Wiesław Jamrożek, Dorota Żołądź-Strzelczyk (red.), Rola i miejsce kobiet w edukacji i kulturze polskiej, tom 1, Poznań 1998, ISBN 83-86650-67-2, s. 171.
  5. ↑ Smuszkiewicz 2010, s. 46.
  6. ↑ Joanna Stroińska, 1919, [w:] Z życia uczelni im. Dąbrówki w Poznaniu. Jednodniówka wydana w stuletnią rocznicę założenia szkoły, Poznań 1930, s. 18.
  7. ↑ Wacława Małecka, „Wędrująca szkoła” – siedziby, [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), 180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010), Poznań 2010, ISBN 978-83-60517-47-5, s. 26.
  8. ↑ a b Smuszkiewicz 2010, s. 52.
  9. ↑ Smuszkiewicz 2010, s. 48.
  10. ↑ Zob. np. przypadek Julianny Wilak-Niewiedział, Helena Dolata, Maria Dolata, Wacława Małecka (red.), Zjazd Dąbrówczański, Poznań 2005, s. 45.
  11. ↑ Małecka 2010, s. 127.
  12. ↑ Zdzisława Smuszkiewicz, Z dawnych dziejów poznańskiej Dąbrówki (1830-1939), [w:] Kronika Miasta Poznania 69/4 (2001), s. 125, Smuszkiewicz 2010, s. 48.
  13. ↑ Jerzy Topolski Dzieje Poznania w latach 1793–1945 Tom 2,Część 2, Poznań 1994, ISBN 83-01-11393-6, s 1156, II Liceum Ogólnokształcące im. Generałowej Zamoyskiej. Historia szkoły, dostępne tutaj, Aleksandra Smoczkiewiczowa, Państwowe Liceum i Gimnazjum Żeńskie im. Generałowej Zamoyskiej w latach 1919–1928 w moich wspomnieniach, [w:] Kronika Miasta Poznania 62/2 (1994), s. 380.
  14. ↑ Według jednej autorki, „w momencie przejmowania” szkoły przez Swinarską było w niej 46 Polek, Danuta Piotrowska-Szulczewska, Z odległych wspomnień o Marii Swinarskiej, [w:] Kronika Miasta Poznania 69/4 (2001), s. 135. Według innej, „w dniu otwarcia szkoły [Dąbrówki]” uczyło się w niej 1057 uczennic, w tym 353 Niemki, Szmuszkiewicz 2001, s. 125, również Smuszkiewicz 2010, s. 48.
  15. ↑ Według przyjętej rutynowo w obecnej polskiej praktyki nazewniczej, wg której „klasa” oznacza poziom kształcenia, np. „klasa I”, „klasa druga”, a „oddział” oznacza jednostkę organizacyjną, np. „klasa Ib”, „klasa IIID”, por. np. Leszek Zaleśny, Oddział a klasa w przepisach oświatowych, [w:] serwis portaloswiatowy, dostępny tutaj.
  16. ↑ Źródła podają informacje niespójne, np. że w roku 1919 Swinarska przejęła „31 klas, w tym 24 z językiem wykładowym polskim, a 11 z niemieckim” [sic!], Gulczyńska 1998, s. 174, również Dorota Żołądź, Rola i miejsce kobiet w edukacja i kulturze polskiej, Tom 1, Poznań 1998, ISBN 978-83-86650-67-5, s. 174.
  17. ↑ Kurs licealny trwał 10 lat, wyższy licealny 4 lata, szkoła ćwiczeń 9 lat; nie jest jasne jak długo trwały kursy gimnazjalne, Gulczyńska 1998, s. 174, Smuszkiewicz 2010, s. 48.
  18. ↑ Smuszkiewicz 2010, s. 49–50.
  19. ↑ Oprócz szkoły na Łazarzu; do roku 1928 nazywała się ona Państwowe Liceum i Gimnazjum Żeńskie na Łazarzu, potem Liceum Generałowej Jadwigi Zamoyskiej. Systematyczny przegląd w Robert Zimny, Prywatne szkolnictwo średnie ogólnokształcące w Wielkopolsce w latach 1945–1961 [praca doktorska przyjęta na Uniwersytecie Adama Mickiewicza], Poznań 2011, s. 25–28.
  20. ↑ Zidentyfikowane szkoły prywatne to szkoła ss. Urszulanek oraz Gimnazjum Żeńskie Najświętszego Serca Jezusa, Gulczyńska 1998, s. 171. Siostry Urszulanki prowadziły szkołę dla panien w latach 1853–1874; systematycznie zwalczane przez dyrekcję Luisenschule, były oskarżane o „fanatyczny [polski] nacjonalizm”; za pomocą szykan niemiecka administracja prowincji zmusiła je do zamknięcia szkoły a ich działkę przekazano Luisenschule, po której przejęła ją Dąbrowka. Siostry przeniosły się do Krakowa. Wróciły do Poznania w 1919, ale nie upominały się o już działkę na Młyńskiej; wybudowały od nowa własny kompleks na ulicy Spornej, Gulczyńska 1998, s. 172.
  21. ↑ W roku 1928 było 831 uczennic, Małecka 2010, s. 127, w roku 1929 było 828 uczennic, Smuszkiewicz 2010, s. 48.
  22. ↑ Por. Historia, [w:] serwis V Liceum Ogólnokształcące im. Klaudyny Potockiej, dostępny tutaj.
  23. ↑ Gulczyńska 1998, s. 174–175.
  24. ↑ 1920/21 seminarium skrócono do 3 lat, a w 1927/28 do 2 lat, Gulczyńska 1998, s. 174.
  25. ↑ Wiesława Knapowska, Dzieje Fundacji ks. Ludwiki Radziwiłłowej w Poznaniu, [w:] Kronika Miasta Poznania 8/3 (1930), s. 262.
  26. ↑ Co roku skracając dziesięcioletni kurs o jedną klasę, Smuszkiewicz 2010, s. 48.
  27. ↑ Np. pod koniec przeobrażeń, w roku 1929, szkoła prowadziła 1 klasę liceum, 2 klasy wyższego liceum, 3 klasy szkoły ćwiczeń, 2 klasy gimnazjum realnego, 18 klas gimnazjum humanistycznego i 3 klasy gimnazjum neo-humanistycznego, 2010, s. 48.
  28. ↑ Gulczyńska 1998, s. 174.
  29. ↑ Po reformie tzw. jędrzejowiczowskiej z początku lat 30. szkoła prowadziła 3 klasy „podbudowy ministerianej” (I-III), 4 klasy gimnazjum (IV-VII) i niesprecyzowaną liczbę klas licealnych, Gulczyńska 1998, s. 175.
  30. ↑ Smuszkiewicz 2010, s. 49.
  31. ↑ Według jednej z dostępnych statystyk 359 uczennic pochodziło z rodzin urzędniczych, 128 z rodzin kupieckich, 74 z rodzin rzemieślniczych, 40 z rodzin nauczycielskich, 28 z rodzin chłopskich i 18 z rodzin ziemiańskie, Smuszkiewicz 2010, s. 49–50.
  32. ↑ Drużyna Harcerska im. Emilii Plater została założona w roku 1912 i miała początkowo charakter półkonspiracyjny. Po roku 1919 stała się drużyną szkolną dla dziewcząt starszych. Dla dziewcząt młodszych przeznaczona była Drużyna Harcerska im. Anieli Tułodzieckiej, Tomasz Nawracała, Stefania Tokarska-Kaszub, Wybrane organizacja uczniowskie, [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), 180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010), Poznań 2010, ISBN 978-83-60517-47-5, s. 195.
  33. ↑ Jak koło Samarytanek, koło krajoznawcze, polonistyczne i gospodarstwa domowego, Smuszkiewicz 2010, s. 50–51.
  34. ↑ Smuszkiewicz 2010, s. 52. Jedno ze źródeł podaje, że remont sfinansowano częściowo „za pieniądze otrzymane z fundacji Ludwiki”, Małecka 2010, s. 127. Jest to informacja niejasna; Fundacja Księżnej Ludwiki (Luisenstiftung) została skasowana przez władze pruskie w roku 1874; jakieś jej nieformalne pozostałości mogły jednak przetrwać.
  35. ↑ Ołtarz można było schować w specjalnej wnęce w ścianie; wtedy kaplica zmieniała się w aulę, Małecka 2010, s. 128.
  36. ↑ Małecka 2010, s. 153.
  37. ↑ Zob. np. oficjalne zaproszenie na obchody stulecia szkoły, dostępne tutaj.
  38. ↑ Nie jest jasne w jaki sposób szkoła stała się właścicielem obiektu, Małecka 2010, s. 129.
  39. ↑ Małecka 2010, s. 129.
  40. ↑ Małecka 2010, s. 130.
  41. ↑ W czasie niemieckiej okupacji szkoła nie funkcjonowała, jednak niektóre nauczycielki na własną rękę prowadziły tajne nauczanie, Małecka 2010, s. 131.
  42. ↑ Niektóre z dziewcząt zostały zamordowane przez Niemców, niektóre zginęły w walce, np. w Powstaniu Warszawskim, Wacława Małecka, Marcin Chwaliński, Maria Sutek, Janina Nowaczyk, Magdalena Paul, Alina Sokołowska, Anna Ziółkowska, Dąbrówszczańskie sylwetki, [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), 180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010), Poznań 2010, ISBN 978-83-60517-47-5, s. 275. II Zjazd Dąbrówczański, który miał miejsce w roku 1945, odbył się w związku z tym w podniosłej atmosferze, Gulczyńska 2010, s. 59.
  43. ↑ Małecka 2010, s. 131; w grupie tej kluczową rolę odgrywała przedwojenna nauczycielka Dąbrówki, Janina Kamińska.
  44. ↑ Początkowo Główny Urząd Mieszkaniowy zezwolił na zajęcie budynku, w którym od roku 1892 mieścił się konsystorz ewangelicki. Jednak w niejasnych okolicznościach gmach został zajęty przez Sąd Apelacyjny, Małecka 2010, s. 133.
  45. ↑ Początkowo utworzono Zjednoczone Gimnazjum i Liceum im. Potockiej i Dąbrówki; spiritus movens przedsięwzięcia była przedwojenna dyrektor Gimnazjum Potockiej Konstancja Swinarska, działająca w porozumieniu z reprezentującą Dąbrówkę Kamińską, 2010, s. 131. Nauka odbywała się początkowo w budynku byłego alumnatu ewangelickiego tzw. Paulinum na Wildze przy ulicy Przemysłowej, Małecka 2010, s. 132.
  46. ↑ Kuratorium zadecydowało o odtworzeniu Dąbrówki w marcu 1945, Gulczyńska 2010, s. 57.
  47. ↑ Małecka 2010, s. 133.
  48. ↑ Nauka odbywała się popołudniami; przed wojną budynek należał do Wielkopolskiej Szkoły Przygotowawczej, Małecka 2010, s. 133.
  49. ↑ Dziewczęta które zdały maturę w roku 1946 odebranie dyplomów świętowały w Czernicach, które zostały odzyskane przez szkołę. Ośrodek w Puszczy Zielonce został z czasem utracony przez Dąbrowkę; ani dokładny czas ani okoliczności nie są znane, Małecka 2010, s. 136.
  50. ↑ Gulczyńska 2010, s. 58.
  51. ↑ Małecka 2010, s. 136.
  52. ↑ Gulczyńska 2010, s. 59.
  53. ↑ Małecka 2010, s. 138.
  54. ↑ Małecka 2010, s. 134.
  55. ↑ Zasadniczo w pierwszych latach powojennych nauczanie prowadzono trzytorowo: systemem 3 (klasy gimnazjalne) + 2 (klasy licealne) dla abiturientów szkół powszechnych, systemem 1 (klasa wstępna) +3+2 dla abiturientów innych szkół i systemem 2+2 dla młodzieży starszej, Justyna Gulczyńska, Dąbrówka w latach 1945–2001, [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), 180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010), Poznań 2010, ISBN 978-83-60517-47-5, s. 56.
  56. ↑ Wprowadzona w roku 1948 jedenastoklasowa szkoła ogólnokształcąca działała na zasadzie modułów 7+4, Gulczyńska 2010, s. 56, 64.
  57. ↑ Zaczęto wprowadzać i obchodzić nowe święta; pierwszym zanotowanym przypadkiem były obchody z 12.X.46 upamiętniając bitwę pod Lenino; kolejno wprowadzano obchody 1.Maja, 22.Lipca, i 7. Listopada. Z drugiej strony, eliminowano święta takie jak 3. Maja i 11 Listopada, Gulczyńska 2010, s. 60.
  58. ↑ Jednym z nowych przedmiotów była „nauka o Polsce i świecie współczesnym”, Gulczyńska 2010, s. 60. W roku 1952 zlikwidowano naukę religii, Gulczyńska 2010, s. 66.
  59. ↑ Odtworzoną w roku 1947 Sodalicję Mariańską zlikwidowano w roku 1949; w roku 1950 ZHP wcielono do ZMP, oprócz którego do szkoły wprowadzono też SP, OM TUR i Wici, Gulczyńska 2010, s. 62.
  60. ↑ Wielu przedwojennych nauczycieli wróciło do szkoły a jej dyrekcję objęła Janina Kamińska, symbol ciągłości i przedwojennej dąbrówczańskiej tradycji; właśnie z tego powodu została ona usunięta ze szkoły. Na jej miejsce mianowano przybyłą z ministerstwa w Warszawie Marię Iwanicką, która już na pierwszym spotkaniu poprosiła by nazywać ją nie „przełożona”, lecz „dyrektor”. Iwanicka kierowała procesem przekształcania szkoły zgodnie z nowymi oczekiwaniami władz oraz zawiadywała delikatna misją przeprowadzki szkoły do budynku Marynki. Ze wspomnień uczennic Iwanicka wyłania się jako ideowa komunistka, obowiązkowa, wymagająca oraz nadzorująca postępy zwłaszcza dziewcząt z rodzin proletariackich. Po ukończeniu swojej misji Iwanicka wróciła do Warszawy do ministerstwa; jej dalszy los jest nieznany.
  61. ↑ Wizytujący szkołę pracownicy kuratorium nie byli zadowoleni, wskazując na ciągle za mały odsetek dziewcząt z rodzin proletariackich oraz niskie członkostwo w ZMP, Gulczyńska 2010, s. 66–67.
  62. ↑ Wspomnienia uczennic mówią o trzyosobowej „organizacji antykomunistycznej” z roku 1951 i o ulotkowaniu na mieście, Gulczyńska 2010, s. 65.
  63. ↑ Małecka 2010, s. 140–141.
  64. ↑ Szkoła nosiła nazwę TPD od września 1953 do kwietnia 1957, Gulczyńska 2010, s. 67, 70.
  65. ↑ Nawracała, Tokarska-Kaszub 2010, s. 215.
  66. ↑ 99% uczennic opowiedziało się jakoby za powrotem religii, okoliczności tego głosowania bądź plebiscytu są niejasne, Gulczyńska 2010, s. 70.
  67. ↑ Gulczyńska 2010, s. 67, 70.
  68. ↑ O presji indoktrynacyjnej na kadrę, związanej np. z działalnością odczytową czy członkostwem w PZPR, czyt. Gulczyńska 2010, s. 72.
  69. ↑ Gulczyńska 2010, s. 70.
  70. ↑ Nawracała, Tokarska-Kaszub 2010, s. 216.
  71. ↑ Gulczyńska 2010, s. 71.
  72. ↑ Gulczyńska 2010, s. 72.
  73. ↑ Małecka 2010, s. 141.
  74. ↑ Gulczyńska 2010, s. 72, Małecka 2010, s. 142.
  75. ↑ Małecka 2010, s. 142.
  76. ↑ Gulczyńska 2010, s. 74.
  77. ↑ Szczegóły w Stanisław Majewski, Przemiany organizacyjne średniego szkolnictwa ogólnokształcącego w Polsce XX wieku, [w:] Studia Pedagogiczne 13 (2000), s. 51–75.
  78. ↑ Gulczyńska 2010, s. 73.
  79. ↑ W latach 70. na 8 osiągnięć w zawodach międzyszkolnych 6 było dziełem chłopców, zob. Laureaci i Finaliści Ogólnopolskich Olimpiad i Konkursów Przedmiotowych, [w:] serwis Dąbrówka, dostępny tutaj.
  80. ↑ W pierwszej połowie lat 70. męska drużyna piłki ręcznej była „praktycznie” mistrzem polski szkół średnich chłopców, Grażyna Sobierajska-Mormol, Sport w Dąbrówce, [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), 180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010), Poznań 2010, ISBN 978-83-60517-47-5, s. 239.
  81. ↑ Do dziś 68% laureatów i finalistów Dąbrówki stanowią chłopcy, zob. Laureaci i Finaliści Ogólnopolskich Olimpiad i Konkursów Przedmiotowych, [w:] serwis Dąbrówka, dostępny tutaj.
  82. ↑ W roku 1968 w szkole odbyła się uroczysta sesja naukowa i obchody związane z Janem Kasprowiczem, który w tym budynku – wówczas należącym do Marynki – zdał w roku 1884 maturę. W hallu szkoły ustawiono popiersie poety, Małecka 2010, s. 74.
  83. ↑ Oryginalny sztandar z roku 1930 spłonął w roku 1945. W roku 1947 wykonany nowy, będący kopią starego, i używano go przez następne 20 lat, Małecka 2010, s. 155.
  84. ↑ Stare hasło zastąpiono, mówiące m.in. o wierze, zastąpiono nowym: „nauka – ojczyźnie”, Małecka 2010, s. 159.
  85. ↑ Gulczyńska 2010, s. 76, Małecka 2010, s. 164.
  86. ↑ Gulczyńska 2010, s. 75–76.
  87. ↑ Małecka 2010, s. 143.
  88. ↑ Budynek przy Żeromskiego na Jeżycach zbudowano w roku 1956 z przeznaczeniem na szkołę; SP nr 23 funkcjonowała w nim 23 lata. Obecnie ówczesny budynek określa się jako „nieatrakcyjny”, Robert Noj, Małgorzata Eischler, Małgorzata Kraśnik, Elżbieta Nowicka, Dąbrówka współcześnie, [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), 180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010), Poznań 2010, ISBN 978-83-60517-47-5, s. 97. Wszyscy uczniowie z Placu Bernardyńskiego zostali w szkole po przeprowadzce, Małecka 2010, s. 144. W większości wspomnień przewija się wątek ogromnego żalu i straty związanych z opuszczeniem nie tylko centralnie położonego, ale przede wszystkim mającego swoisty i niepowtarzalny klimat budynku na Placu Bernardyńskim. Po opuszczeniu go przez Dąbrówkę miał on zostać całkowicie odremontowany, nie wiadomo czy kiedykolwiek rozważano powrót tam Dąbrówki. W latach 80. planowano umieszczenie w nim najpierw Wielkopolskiej Biblioteki Pedagogicznej, a potem Muzeum Oświaty, ale przez lata nieremontowany gmach stał pusty. W roku 1989 po 51 latach odzyskała go Marynka, Małecka 2010, s. 143.
  89. ↑ a b Gulczyńska 2010, s. 77.
  90. ↑ Uroczystość odbyła się 11.XI.1981; odśpiewano m.in. Bogarodzicę i Boże coś Polskę.
  91. ↑ Krzyż był w depozycie w poznańskim Duszpasterstwie Akademickim, Gulczyńska 2010, s. 77.
  92. ↑ Gulczyńska 2010, s. 79.
  93. ↑ Harcerstwo zaczęło odradzać się w szkole już roku 1979, Nawracała, Tokarska-Kaszub 2010, s. 218.
  94. ↑ Wzięło w niej udział ok. 80 uczniów; nie jest jasne, jaki był to odsetek ogółu uczniów.
  95. ↑ Gulczyńska 2010, s. 79–80. W roku szkolnym 1986/87 kuratorium zmniejszyło ilość otwieranych oddziałów w klasie pierwszej o jeden, jak twierdzi współczesny autor w ramach represji, Gulczyńska 2010, s. 79–80.
  96. ↑ Gulczyńska 2010, s. 80.
  97. ↑ Na uroczystej inauguracji roku 1986/87, w której wzięli też udział delegaci z zewnątrz, grupa uczniów podeszła do mikrofonu z pytaniem dlaczego zdjęto krzyż. W atmosferze konsternacji udzielono im długiej i skomplikowanej odpowiedzi, Gulczyńska 2010, s. 78.
  98. ↑ Natalia Mazur, Magiczna data: 2007-07-07, [w:] Gazeta Wyborcza [Poznań] 06.07.07, dostępny tutaj.
  99. ↑ Gulczyńska 2010, s. 78.
  100. ↑ Zofię Dąbek, rusycystkę która które pełniła funkcje dyrektorskie od roku 1969, zastąpiła Elżbieta Stryjakowska, Gulczyńska 2010, s. 81, Małecka 2010, s. 142.
  101. ↑ Gulczyńska 2010, s. 81–82. Był to drugi przypadek ściślejszej współpracy z zagraniczną szkołą; w roku 1970 i w związku z osobą Dąbrówki nawiązano kontakty z czechosłowacką szkołą z Brna, Gulczyńska 2010, s. 75; dalsze losy tej współpracy nie są znane.
  102. ↑ Gulczyńska 2010, s. 82, Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 84–85.
  103. ↑ Gulczyńska 2010, s. 86.
  104. ↑ 180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010), Dorota Żołądź-Strzelczyk (red.), Justyna Gulczyńska (red.), Poznań: Wydawnictwo „Rys”, 2010, s. 260–264, ISBN 978-83-60517-47-5, OCLC 833625274.
  105. ↑ staraniem władz szkoły, argumentujących że pięcioletniego kursu nie można zredukować do trzyletniego, gimnazjum zostało sformatowane jako dwujęzyczne,Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 84–85; Gulczyńska 2010, s. 83.
  106. ↑ Por. statut szkoły, dostępny na jej oficjalnej witrynie tutaj.
  107. ↑ Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 85.
  108. ↑ Małecka 2010, s. 164.
  109. ↑ Zob. historię Stowarzyszenia na witrynie szkoły, dostępną tutaj.
  110. ↑ Do tego czasu zjazdy dąbrówczańskie odbywały się w latach 1930, 1945, 1947, 1958, 1981 i 2000; pierwszy zjazd Stowarzyszenie zorganizowało w roku 2005.
  111. ↑ a b Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 86.
  112. ↑ Małecka 2010, s. 146.
  113. ↑ Małecka 2010, s. 145.
  114. ↑ a b Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 87.
  115. ↑ Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 88.
  116. ↑ Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 88–89.
  117. ↑ Dwujęzyczność w cenie, [w:] serwis Perspektywy, dostępny tutaj.
  118. ↑ Przemysław Wolski, Edukacja dwujęzyczna w Polsce – język niemiecki. Raport ewaluacyjny, Warszawa 2010, s. 6–7.
  119. ↑ do roku szkolnego 2021/2022 szkoła będzie prowadzić równoległy kurs trzyletni, przeznaczony dla absolwetnów gimnazjów
  120. ↑ Informacja o stanie mienia komunalnego miasta Poznania, dostępna tutaj.
  121. ↑ Por. np. Rocznica: 180-lecie poznańskiego liceum im. Dąbrówki, [w:] Nasze Miasto 27.09.10, dostępny tutaj.
  122. ↑ Zob. Wychowawcy/dyżury, [w:] witryna szkoły, dostępna tutaj.
  123. ↑ Nazwisko podawane jest w różnych wersjach ortograficznych: "Swinarska" (Gulczyńska 2010, s. 72), "Świniarska" (Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), 180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010), Poznań 2010, ISBN 978-83-60517-47-5, s. 260) bądź „Śwniarska” (Małecka 2010, s. 141).
  124. ↑ W roku 2017 maturę zdawały 143 w Dąbrowce osoby, co stawiało ją na 9. miejscu pod tym względem w Poznaniu. W poprzednich latach ilość zdających wynosiła 146 (2016), 155 (2015), 136 (2014), 146 (2013), 155 (2012), 153 (2011) i 114 (2010), por. Wyniki i analizy, [w:] serwis Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Poznaniu, dostępny tutaj, a zwłaszcza arkusz za rok 2017, dostępny tutaj. Pod względem ilości maturzystów Dąbrówka była na 31. mcu wśród liceów województwa.
  125. ↑ a b Zob. Szkoła ponadgimnazjalna. Zainteresowanie oddziałami, [w:] oficjalny serwis rekrutacyjny Nabór 2017, dostępny tutaj.
  126. ↑ Zob. np. Informacja w sprawie przyjęć kandydatów do oddziałów klasy pierwszej VII Liceum Ogólnokształcącego im. Dąbrówki, dokument w oficjalnym serwisie szkoły dostępny tutaj.
  127. ↑ Szkoła ponadgimnazjalna. Zainteresowanie oddziałami, [w:] oficjalny serwis rekrutacyjny Nabór 2017, dostępny tutaj. Po etapie zasadniczym rekrutacji Dąbrówka nie miała już wolnych miejsc na rok 2017/18, zob. tutaj, Szkoła ponadgimnazjalna. Wolne miejsca w oddziałach, [w:] oficjalny serwis rekrutacyjny Nabór 2017, dostępny tutaj.
  128. ↑ Zob. ranking Perspektyw za rok 2012, dostępny tutaj.
  129. ↑ Zob. ranking Perspektyw za rok 2013, dostępny tutaj.
  130. ↑ Zob. ranking Perspektyw za rok 2014, dostępny tutaj.
  131. ↑ Zob. ranking Perspektyw za rok 2015, dostępny tutaj.
  132. ↑ Zob. ranking Perspektyw za rok 2016, dostępny tutaj.
  133. ↑ zob. ranking Perspektyw za 2017 rok, dostępny tutaj
  134. ↑ zob. ranking Perspektyw za 2018 rok, dostępny tutaj
  135. ↑ zob. ranking Perspektyw za 2019 rok, dostępny tutaj
  136. ↑ zob. ranking Perspektyw za 2020 rok, dostępny tutaj
  137. ↑ zob. ranking Perspektyw za 2021 rok, dostępny tutaj
  138. ↑ zob. ranking Perspektyw za 2022 rok, dostępny tutaj
  139. ↑ serwis Wasza Edukacja za rok 2017, dostępny tutaj
  140. ↑ serwis Wasza Edukacja za rok 2018, dostępny tutaj
  141. ↑ serwis Wasza Edukacja za rok 2019, dostępny tutaj
  142. ↑ serwis Wasza Edukacja za rok 2020, dostępny tutaj
  143. ↑ serwis Wasza Edukacja za rok 2020, dostępny tutaj
  144. ↑ serwis Wasza Edukacja za rok 2022, dostępny tutaj
  145. ↑ Corocznie gimnazjum miało ponad 10 laureatów, w niektórych latach ponad 20, por. witrynę Poznańskiego Serwisu Oświatowego tutaj. Gimnazjum Dąbrówki rywalizwało o tytuł najlepszego w Poznaniu, por. Egzamin gimnazjalny 2015 WYNIKI: Które szkoły w Poznaniu wypadły najlepiej?, [w:] Głos Wielkopolski 04.07.15, dostępny tutaj
  146. ↑ Zob. witrynę szkoły, dostępną tutaj.
  147. ↑ W roku 2017 na egzaminie ustnym z języka niemieckiego maturzyści Dąbrówki uzyskali średnio 89.82% (maturzyści drugiego w kolejności II LO uzyskali 83.86%), na egzaminie pisemnym podstawowym 97.53% (II LO 92.48%) i na egzaminie pisemnym rozszerzonym 70.57% (II LO 88.57%). W porównaniu nie uwzględniono liceów gdzie maturę zdawała jedna osoba. Zob. arkusz porównawczy na witrynie Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Poznaniu, dostępny tutaj.
  148. ↑ Zob. stronę prezentującą osiągnięcia na witrynie VII LO, dostępną tutaj.
  149. ↑ Zob. stronę prezentująca osiągnięcia na witrynie VIII LO, dostępną tutaj.

Bibliografia

  • Helena Dolata, Maria Dolata, Wacława Małecka (red.), Zjazd Dąbrówczański, Poznań 2005
  • 180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010), Dorota Żołądź-Strzelczyk (red.), Justyna Gulczyńska (red.), Poznań: Wydawnictwo „Rys”, 2010, ISBN 978-83-60517-47-5, OCLC 833625274.
  • Zdzisława Smuszkiewicz, Z dawnych dziejów poznańskiej Dąbrówki (1830–1939), „Kronika Miasta Poznania” 69/4 (2001), s. 114–134.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

VII LO Poznan1.jpg
VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki w Poznaniu
Cropped Codzienny gwar przed II LO, Poznan, III 1991r.jpg
Autor: MOs810, Licencja: CC BY-SA 4.0
Codzienny gwar przed II LO, Poznań, III 1991r.
VII LO Poznan (number).JPG
Autor: MOs810, Licencja: CC BY-SA 3.0
VII LO, Poznań - ul. Żeromskiego
NRL w Poznaniu 5.12.1918.jpg
Naczelna Rada Ludowa w Poznaniu, local Polish parliament 1918-1919
Poznań. Osiedle Rzeczypospolitej 4.JPG
Autor: Koefbac, Licencja: CC BY-SA 4.0
Osiedle Rzeczypospolitej w Poznaniu.Widok na blok mieszkalny i Liceum Ogólnokształcące nr 10.
Poznan LOVII.jpg
VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki w Poznaniu
VIII. Internationales Finale in Warschau 2014.JPG
Autor: Jugend debattiert international, Licencja: CC BY-SA 4.0
Finaldebatte des VIII. Internationales Finale in Warschau 2014
Mlynska Street Poznan.JPG
Autor: MOs810, Licencja: CC BY-SA 4.0
Poznań - ul. Młyńska.
Paulinum Poznan.jpg
Autor: MOs810, Licencja: CC BY-SA 4.0
Paulinum na Wildzie w Poznaniu - ul. Robocza/Przemysłowa.
Maria Łowmiańska 1953.jpg
Autor: Bmp1407, Licencja: CC0
Maria Łowmiańska w otoczeniu swoich uczennic z Liceum im. Dąbrówki w Poznaniu
Sklad spoleczny dabrowka 1928.jpg
Autor: Bmp1407, Licencja: CC BY-SA 4.0
pochodzenie społeczne uczennic Uczelni Dąbrówki w Poznaniu, 1928