V Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina
![]() Zwycięzca konkursu Adam Harasiewicz | |||
Data | 21 lutego–20 marca 1955 | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Organizator | Komitet Wykonawczy powołany przez Ministra Kultury i Sztuki | ||
Tematyka | |||
|
V Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina (również V Konkurs Chopinowski) – 5. edycja Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina, która rozpoczęła się 21 lutego 1955 w Warszawie. Organizatorem konkursu był Komitet Wykonawczy powołany przez Ministra Kultury i Sztuki[1].
Charakterystyka konkursu
Na konkurs napłynęło 138 zgłoszeń z 33 krajów[2]. Wzięło w nim udział 77 pianistów z 25 krajów, choć ostatecznie przystąpiło do I etapu tylko 74 z nich[3]. Konkurs odbył się w dniach 21 lutego–20 marca 1955 w odbudowanym w wyniku zniszczeń wojennych budynku Filharmonii Warszawskiej[3]. Prace budowlane i wykończeniowe trwały do ostatnich chwil przed inauguracją i z tego powodu konkurs został przesunięty z października 1954 na luty roku następnego, co zwiększyło przerwę pomiędzy edycjami do 6 lat[3]. Powołano specjalny Komitet Wykonawczy na czele którego stanął pisarz Jarosław Iwaszkiewicz, którego celem była organizacja konkursu.
Był on trójstopniowy: składał się z dwóch etapów oraz finału. Zwyciężył Polak Adam Harasiewicz[4], który swój triumf zapewnił sobie doskonałym występem w finale[3]. Prowadzący do tego momentu Władimir Aszkenazi na ostatnim etapie zaprezentował się nieco słabiej i zajął ostatecznie II miejsce[3]. W każdym z trzech etapów pianista musiał zmierzyć się z obszernym programem regulaminowym[3]. W Hotelu Polonia, gdzie zakwaterowani byli uczestnicy, udostępniono 70 fortepianów do ćwiczeń[3]. W Warszawie i wielu innych miastach Polski odbyło się towarzyszących konkursowi 70 koncertów i 80 recitali[3]. Jury, które w konkursach przedwojennych zasiadało na estradzie, przeniesione zostało na balkon widowni[3].
Konkurs był wielkim wydarzeniem muzycznym oraz towarzyskim, gościła na nim m.in. przybyła 12 marca na zaproszenie Komitetu Wykonawczego konkursu królowa belgijska Elżbieta[5], która przysłuchiwała się początkowym i końcowym występom finałowym[6][7]. Ponadto gościem konkursu był m.in. szef Sekcji Muzycznej UNESCO, Francuz Pierre Lebar[8].
Warto dodać, że z okazji V Konkursu Chopinowskiego, Poczta Polska wydała dwie serie znaczków pocztowych (8 listopada 1954 oraz 22 lutego 1955) o nominałach (45 gr, 60 gr i 1 zł)[9] oraz drugą o nominałach (40 gr i 60 gr)[10].
Kalendarium
![]() | ||||||||||||||||||||||||||||
Faza konkursu | Data | |||||||||||||||||||||||||||
Luty | Marzec | |||||||||||||||||||||||||||
21.[11] | 22.[12][13] | 23.[13] | 24.[14][15] | 25.[15][16] | 26.[16][17] | 27.[17] | 28.[18] | 1.[18][19] | 2.[19][20] | 3.[20] | 4. | 5. | 6.[21][22] | 7.[22] | 8.[22][23] | 9.[23][24] | 10.[24][25] | 11.[25] | 12. | 13. | 14.[26][6] | 15.[6][27] | 16.[27][8] | 17.[7] | 18.[28] | 19. | 20. | |
Koncert inauguracyjny | ||||||||||||||||||||||||||||
I etap | 10:00 16:00 | 10:00 16:00 | 10:00 16:00 | 11:30 16:00 | 10:00 16:00 | 10:00 16:00 | 10:00 16:00 | 10:00 16:00 | 10:00 16:00 | 10:00 16:00 | ||||||||||||||||||
II etap | 9:30 16:00 | 9:30 16:00 | 9:30 16:00 | 9:30 16:00 | 9:30 16:00 | 9:30 16:00 | ||||||||||||||||||||||
Finał | 19:00 | 19:00 | 19:00 | 19:00 | 19:00 | |||||||||||||||||||||||
Koncert laureatów | 20:00 |
Repertuar
W I etapie pianiści mieli do wykonania kilka dowolnie wybranych utworów Fryderyka Chopina wyszczególnionych w Regulaminie konkursu wykonywanych z pamięci (m.in. Etiudy, Walce, Polonezy czy Nokturny).
W II etapie pianiści grali następujące utwory Fryderyka Chopina: Preludium cis-moll op. 45, dwie pozostałe, nie wykonywane w I etapie Etiudy, spośród czterech z op. 10 i z op. 25, trzy Mazurki, Sonatę lub dwa większe utwory, np. Barkarolę Fis-dur op. 60, Balladę, Fantazję lub Scherzo[21].
W finale natomiast pianiści mieli do wyboru jeden z Koncertów fortepianowych: Koncert e-moll op. 11 lub Koncert f-moll op. 21[24].
Fortepiany konkursowe
Do przesłuchań konkursowych udostępniono pianistom do wyboru następujące fortepiany: dwa marki Steinway oraz po jednym z następujących marek: Bechstein, Blüthner, Bösendorfer i Pleyel[20]. Najwięcej kandydatów wybierało jeden z fortepianów marki Steinway o numerze fabrycznym 344421[20].
Jury
Do konkursowego przebiegu przesłuchań oraz podziału nagród powołano jury, z jego przewodniczącym, którym został mianowany Zbigniew Drzewiecki[3][a]. Pierwszego dnia konkursu (21 lutego) członkowie jury wyłonili ze swego składu trzech wiceprzewodniczących[12]. Podczas występów pianistów jury zasiadało przy stołach na balkonie pierwszego piętra Filharmonii[13]. Sekretarzem jury został prof. Stanisław Szpinalski[13].
![]() | |||
Lp. | Juror | Kraj | Funkcja |
1. | Zbigniew Drzewiecki | ![]() | przewodniczący jury |
2. | Harold Craxton | ![]() | wiceprzewodniczący jury |
3. | Lew Oborin | ![]() | wiceprzewodniczący jury |
4. | Magda Tagliaferro | ![]() | wiceprzewodnicząca jury |
5. | Stanisław Szpinalski | ![]() | sekretarz jury |
6. | Guido Agosti | ![]() | członek jury |
7. | Stefan Askenase | ![]() | członek jury |
8. | Arturo Benedetti-Michelangeli | ![]() | członek jury |
9. | Émile Bosquet | ![]() | członek jury |
10. | Jacques Février | ![]() | członek jury |
11. | Floria Guerra | ![]() | członek jury |
12. | Emil Hajek | ![]() | członek jury |
13. | Jan Hoffman | ![]() | członek jury |
14. | Louis Kentner | ![]() | członek jury |
15. | Lazare Lévy | ![]() | członek jury |
16. | Witold Lutosławski | ![]() | członek jury |
17. | Joseph Marx | ![]() | członek jury |
18. | František Maxián | ![]() | członek jury |
19. | Lubomir Pipkow | ![]() | członek jury |
20. | Bruno Seidlhofer | ![]() | członek jury |
21. | Hugo Steurer | ![]() | członek jury |
22. | Ma Sucun | ![]() | członek jury |
23. | Henryk Sztompka | ![]() | członek jury |
24. | Józef Śmidowicz[b] | ![]() | członek jury |
25. | Erik Then-Bergh | ![]() | członek jury |
26. | Margerita Trombini-Kazuro | ![]() | członek jury |
27. | Imré Ungár | ![]() | członek jury |
28. | Maria Wiłkomirska[c] | ![]() | członek jury |
29. | Jakow Zak | ![]() | członek jury |
30. | Carlo Zecchi | ![]() | członek jury |
31. | Jerzy Żurawlew | ![]() | członek jury |
System oceny pianistów
Poszczególni sędziowie oceniali grę pianistów stawiając noty na specjalnych formularzach, odrywanych z bloków[13]. Po występie pianisty wypełniony formularz składało się do koperty i oddawało sekretarzowi jury, który wrzucał ją do specjalnej urny, otwieranej po zakończeniu wszystkich występów na danym etapie bądź finale[13]. Jurorzy punktowali każdy wykonywany utwór i wystawiali pianiście łączną ocenę w skali 1–25 punktów[29], po czym obliczano średnią arytmetyczną ocen wszystkich sędziów, która była końcową oceną pianisty[13][2]. Do II etapu dopuszczono tych pianistów, których średnia arytmetyczna wyniosła co najmniej 16 punktów w etapie I, a do III etapu dopuszczono tych pianistów, których średnia arytmetyczna wyniosła co najmniej 18 punktów w etapie II[29][13]. Nagrodzonymi mogli być tylko ci uczestnicy, którzy w finale (III etapie) otrzymali przeciętną, minimum 18 punktów[29]. O kolejności kandydatów do nagród i wyróżnień decydowała suma przeciętnych punktacji uzyskanych w trzech etapach[29].
Konkurs
Koncert inauguracyjny
W dniu 21 lutego w odbudowanej Filharmonii Warszawskiej, Wielka Orkiestra Symfoniczna pod batutą Witolda Rowickiego z udziałem chóru rozpoczęły ceremonię otwarcia konkursu odśpiewaniem Hymnu Narodowego, a następnie w krótkich przemówieniach wystąpili Minister Kultury i Sztuki, Włodzimierz Sokorski, który odczytał decyzję przemianowania Filharmonii Warszawskiej na Filharmonię Narodową, a po nim głos zabrał przewodniczący Komitetu Wykonawczego konkursu, pisarz Jarosław Iwaszkiewicz[11].
Następnie odbył się uroczysty koncert (pierwszy po 15 latach od zniszczenia Filharmonii), w którym wykonano Bajkę Stanisława Moniuszki, I Koncert skrzypcowy Karola Szymanowskiego, z udziałem skrzypaczki Wandy Wiłkomirskiej oraz Koncert na orkiestrę Witolda Lutosławskiego[11].
I Etap
Drugiego dnia (22 lutego) przystąpiono do przesłuchań I etapu. Pianiści występowali w kolejności alfabetycznej. Jako pierwsza wystąpiła Iranka Tania Aszot-Harutunian[13]. Ostatecznie w I etapie wystąpiło na scenie 74 pianistów, a trzech pozostałych (Eva Zajíc, Aziz Panahi i Peter V. Webb) zrezygnowało z występu.
Uczestnicy I etapu
|
II Etap
Po parogodzinnych obradach 4 marca jury do II etapu, decyzją ogłoszoną przez przewodniczącego o godz. 14, dopuściło 41 pianistów z 16 krajów (w tym wszystkich Polaków)[31]. Podobnie jak w I etapie przesłuchania rozpoczęła Iranka Tania Aszot-Harutunian[21]. Z powodu wykonywania (prawdopodobnie przez pomyłkę) Sonaty h-moll op. 58, utworu innego niż planowany, występ Finki Ritvy Arjavy został przerwany, co oznaczało jej dyskwalifikację[22].
Uczestnicy II etapu
|
Finał (III Etap)
12 marca o godzinie 13:30 przewodniczący jury na specjalnej konferencji prasowej ogłosił listę pianistów dopuszczonych do przesłuchań finałowych[26]. Wśród 21 pianistów z 9 krajów znalazło się 5 Polaków. Warto dodać, że początkowo pomyłkowo ogłoszono listę 20 pianistów[26], ale później ją poszerzono i znalazł się na niej pominięty Węgier György Banhalmi[27].
W koncertach finałowych wraz z każdym pianistą występowały przemiennie dwie grupy orkiestr Filharmonii Narodowej, którymi dyrygowali: Zdzisław Górzyński, Mieczysław Mierzejewski, Arnold Rezler, Stanisław Wisłocki i Bohdan Wodiczko[32]. Wybór koncertów Fryderyka Chopina rozłożył się mniej więcej równomiernie (jedenastu pianistów wybrało Koncert f-moll op. 21, a dziesięciu Koncert e-moll op. 11).
Finaliści
|
Nagrody i wyróżnienia
Fundatorem wszystkich nagród głównych było Ministerstwo Kultury i Sztuki[1]. Wszyscy laureaci otrzymali stosownie do zajętego miejsca bądź wyróżnienia odpowiednią nagrodę finansową. Ponadto dodatkowo podano punktację łączną laureatów Konkursu[2].
![]() | ||||
Nagroda | Laureat | Kraj | Wysokość nagrody | Łączna punktacja konkursu |
1 | Adam Harasiewicz[4] | ![]() | 30 000 zł | 69,94 |
2 | Władimir Aszkenazi | ![]() | 25 000 zł | 68,67 |
3 | Fu Cong | ![]() | 20 000 zł | 67,10 |
4 | Bernard Ringeissen | ![]() | 18 000 zł | 66,02 |
5 | Naum Sztarkman | ![]() | 16 000 zł | 64,55 |
6 | Dmitrij Papierno | ![]() | 14 000 zł | 64,29 |
7 | Lidia Grychtołówna | ![]() | 12 000 zł | 63,54 |
8 | Andrzej Czajkowski | ![]() | 10 000 zł | 62,81 |
9 | Dmitrij Sacharow | ![]() | 9000 zł | 62,44 |
10 | Kiyoko Tanaka | ![]() | 8000 zł | 62,29 |
Wyróżnienia | ||||
Wyróżniony | Kraj | Wysokość nagrody | ||
Emi Béhar | ![]() | 5000 zł | ||
Monique Duphil | ![]() | 5000 zł | ||
Péter Frankl | ![]() | 5000 zł | ||
Stanislav Knor | ![]() | 5000 zł | ||
Edwin Kowalik | ![]() | 5000 zł | ||
Nina Lelczuk | ![]() | 5000 zł | ||
Miłosz Magin | ![]() | 5000 zł | ||
Annerose Schmidt | ![]() | 5000 zł | ||
Irina Sijałowa | ![]() | 5000 zł | ||
Tamás Vásáry | ![]() | 5000 zł | ||
Nagroda Specjalna | ||||
Nagroda | Nagrodzony | Kraj | Wysokość nagrody | Fundator nagrody |
Najlepsze wykonanie mazurków | Fu Cong | ![]() | 10 000 zł | Polskie Radio |
Wyróżnienia Specjalne[2] | ||||
Nagroda | Wyróżniony | Kraj | Wysokość nagrody | |
Najlepsze wykonanie Nokturnu Des-dur op. 27 nr 2 | Óscar Gacitúa Weston | ![]() | 4000 zł | |
Najlepsze wykonanie Poloneza fis-moll op. 44 | Tadeusz Kerner | ![]() | 4000 zł | |
Najlepsze wykonanie Berceuse Des-dur op. 57 | Malinee Peris | ![]() | 4000 zł | |
Najlepsze wykonanie Poloneza As-dur op. 61 | Giuseppe Postiglione | ![]() | 4000 zł | |
Najlepsze wykonanie Etiudy Ges-dur op. 25 nr 9 | Manfred Reuthe | ![]() | 4000 zł | |
Najlepsze wykonanie Impromptu Fis-dur op. 36 | Imre Szendrei | ![]() | 4000 zł |
Uwagi
- ↑ Zaproszona Marguerite Long (Francja) nie dotarła do Warszawy, nie uczestnicząc w pracach jury.
- ↑ Zastępował chwilowo nieobecnych jurorów.
- ↑ Zastępowała chwilowo nieobecnych jurorów.
- ↑ Austriaczka Eva Zajíc nie pojawiła się na scenie z powodu choroby[30].
- ↑ a b Pianiści pomimo przyjazdu na konkurs do Warszawy ostatecznie zrezygnowali z występu[30].
- ↑ Niemiec Peter Zimmermann po rozpoczęciu występu w I etapie niespodziewanie go przerwał, schodząc z powodu niedyspozycji ze sceny[30].
Przypisy
- ↑ a b Barbara Niewiarowska: Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina w Warszawie. chopin.pl. [dostęp 2016-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-14)].
- ↑ a b c d Wyniki V Międzynarodowego Konkursu im. Fryderyka Chopina. Harasiewicz – zdobywcą I nagrody. „Życie Warszawy”. Nr 68 (3551), s. 1, 1955-03-20/21. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b c d e f g h i j V Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina. chopincompetition2015.com. [dostęp 2016-07-10].
- ↑ a b Osoby związane z Chopinem. (Adam Harasiewicz). [w:] Narodowy Instytut Fryderyka Chopina [on-line]. pl.Chopin.nifc.pl. [dostęp 2016-07-10].
- ↑ Królowa Elżbieta Belgijska przybyła do Warszawy. „Życie Warszawy”. Nr 62 (3545), s. 1, 1955-03-13/14. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b c Finałowe akordy wielkiego Konkursu. Pierwsza czwórka na estradzie. „Życie Warszawy”. Nr 63 (3546), s. 1, 1955-03-14. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b Jutro wyniki wielkiego Konkursu. Dziś pięć koncertów. „Życie Warszawy”. Nr 66 (3549), s. 1, 1955-03-18. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b Jutro ostatni dzień Konkursu. Talent Harasiewicza. „Życie Warszawy”. Nr 65 (3548), s. 2, 1955-03-17. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ V konkurs im. Fryderyka Chopina. [w:] Katalog znaczków polskich [on-line]. kzp.pl, 1954-11-08. [dostęp 2017-03-11]. (pol.).
- ↑ V Międzynarodowy Konkurs im. Fr. Chopina. [w:] Katalog znaczków polskich [on-line]. kzp.pl, 1955-02-22. [dostęp 2017-03-11]. (pol.).
- ↑ a b c Symbol jedności wielkiej tradycji narodowej i socjalistycznego jutra – Filharmonia Narodowa oddana w służbie polskiej kultury. Uroczysta inauguracja V Konkursu Chopinowskiego. „Życie Warszawy”. Nr 45 (3527), s. 1–2, 1955-02-22. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b Dziś pierwszy dzień Konkursu. Występuje 8 kandydatów z 8 krajów. „Życie Warszawy”. Nr 45 (3527), s. 1, 1955-02-22. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b c d e f g h i Eliminacje V Konkursu im. Chopina rozpoczęte. Pierwsi kandydaci na estradzie. „Życie Warszawy”. Nr 46 (3528), s. 1–2, 1955-02-23. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ Z sali i zza kulis wielkiego konkursu. Trzecia ósemka dziś na estradzie. „Życie Warszawy”. Nr 47 (3529), s. 1–2, 1955-02-24. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b Polski dzień konkursu. „Życie Warszawy”. Nr 48 (3530), s. 1, 1955-02-25. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b Czwarty dzień wielkiego Konkursu. Troje Polaków przy fortepianie. „Życie Warszawy”. Nr 49 (3531), s. 1, 1955-02-26. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b Dziś – ostatni pianista z polskiej ekipy. Sobota – dzień międzynarodowych emocji. „Życie Warszawy”. Nr 50 (3532), s. 1, 1955-02-27/28. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b Jeszcze 20 pianistów w I etapie. Siedem dni Konkursu. „Życie Warszawy”. Nr 51 (3533), s. 1, 1955-03-01. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b Jutro koniec I etapu. Dzień japońsko-węgierski. „Życie Warszawy”. Nr 52 (3535), s. 1, 1955-03-02. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b c d Jeszcze tylko pięciu pianistów. Ostatni dzień I etapu. „Życie Warszawy”. Nr 53 (3536), s. 1, 1955-03-03. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b c Dziś grają. „Życie Warszawy”. Nr 56 (3539), s. 1, 1955-03-06/07. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b c d Dwa dni II etapu Konkursu. Pod znakiem pięknej gry. „Życie Warszawy”. Nr 57 (3540), s. 1, 1955-03-08. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b W II etapie Konkursu. Dzień trzech Polaków. „Życie Warszawy”. Nr 58 (3541), s. 1, 1955-03-09. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b c Ostatnie dni przed finałem. Jeszcze 13 pianistów. „Życie Warszawy”. Nr 59 (3542), s. 1, 1955-03-10. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b Dziś ostatni dzień II etapu. Co przyniesie jutro?. „Życie Warszawy”. Nr 60 (3543), s. 1, 1955-03-11. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b c W poniedziałek – pierwsza czwórka. 20 pianistów z 9 krajów w finale Konkursu. „Życie Warszawy”. Nr 62 (3545), s. 1, 1955-03-13. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b c Drugi dzień finałów. Cztery indywidualności. „Życie Warszawy”. Nr 64 (3547), s. 1, 1955-03-16. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ Koniec wielkiego Konkursu. Dziś poznamy wyniki. „Życie Warszawy”. Nr 67 (3550), s. 1, 1955-03-19. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b c d Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina. Konkurs V. konkursy.miedzynarodowe.chopin.pl. [dostęp 2018-05-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-14)].
- ↑ a b c W niedzielę początek II etapu. Dziś obraduje jury Konkursu. „Życie Warszawy”. Nr 54 (3537), s. 1, 1955-03-04. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2020-04-22].
- ↑ Wszyscy kandydaci polscy i radzieccy. 41 pianistów z 16 krajów w II etapie Konkursu. „Życie Warszawy”. Nr 55 (3538), s. 1, 1955-03-05. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ Dziś poznamy finalistów.Od poniedziałku – III etap Konkursu. „Życie Warszawy”. Nr 61 (3544), s. 1, 1955-03-12. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-08].
Bibliografia
- Jerzy Waldorff: Wielka gra. Wyd. 3. Warszawa: Wyd. Wiedza Powszechna, 1993. ISBN 83-214-0940-7. OCLC 69467869.
- Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0. OCLC 749899851.
- Wojciech Zamecznik: Program V Międzynarodowego Konkursu imienia Fryderyka Chopina: Warszawa, 22 II - 21 III 1955. Wyd. 1. Warszawa: Sekretariat V Międzynarodowego Konkursu im. Fryderyka Chopina, 1955. OCLC 836517118.
Media użyte na tej stronie
Autor: Icons8, Licencja: CC0
Countdown (50361) - The Noun Project.svg icon from the Noun Project
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 4.0
National Flag of the People's Republic of Bulgaria (1948-1967). Tha flag has got the coat-of-arms from 1948
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 4.0
National Flag of the People's Republic of Bulgaria (1948-1967). Tha flag has got the coat-of-arms from 1948
Made by author of Xramp, first uploaded by Denelson83 as Flag of Ecuador.svg, modifications by Husunqu.
Flaga Finlandii
Flag of South Africa, also known as the Oranje-Blanje-Blou, used from 31 maja 1928 until 27 kwietnia 1994
Autor: Bilsen, Joop van / Anefo, Licencja: CC BY-SA 4.0
Adam Harasiewicz, a pianist from Poland.
Autor: Originals by MANU and pnx
derivative by Chris Schilling, Licencja: CC BY-SA 4.0
Clipart depicting a jury panel with an academic icon in background
State Flag of Iran, 1925-1964