Vendémiaire (1910)

Vendémiaire (Q59)

„Vendémiaire” w 1910 roku
Klasa	okręt podwodny
Typ	Pluviôse
Historia
Stocznia	Arsenal de Cherbourg, Cherbourg
Położenie stępki	1906
Wodowanie	7 lipca 1910
Marine nationale
Wejście do służby	4 lutego 1911
Zatopiony	8 czerwca 1912
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	404 tony 553 tony
Długość	51,12 metra
Szerokość	4,955 metra
Zanurzenie	3,045 metra
Zanurzenie testowe	40 metrów
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
Materiał kadłuba	stal
Napęd
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania 2 kotły, łączna moc 700 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 450 KM 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	12 węzłów 8 węzłów
Zasięg	powierzchnia: 1500 Mm przy prędkości 9 węzłów zanurzenie: 50 Mm przy prędkości 5 węzłów
Uzbrojenie
8 torped
Wyrzutnie torpedowe	7 × 450 mm (1 wewnętrzna na dziobie, 6 zewnętrznych)
Załoga	25

Vendémiaire (Q59) – francuski oceaniczny dwukadłubowy okręt podwodny z okresu I wojny światowej, jedna z 18 zbudowanych jednostek typu Pluviôse. Okręt wypierał 404 tony w położeniu nawodnym i 553 tony pod wodą, a jego główną bronią było osiem torped kalibru 450 mm wystrzeliwanych z jednej wewnętrznej i sześciu zewnętrznych wyrzutni. Napędzana maszynami parowymi jednostka rozwijała na powierzchni prędkość 12 węzłów, osiągając zasięg 1500 Mm przy prędkości 9 węzłów.

„Vendémiaire” został zwodowany 7 lipca 1910 roku w stoczni Arsenal de Cherbourg w Cherbourgu, a do służby w Marine nationale wcielono go 4 lutego 1911 roku. 8 czerwca 1912 roku nieopodal przylądka La Hague okręt został staranowany i zatopiony wraz z całą załogą przez francuski przeddrednot „Saint Louis”. Wrak jednostki został odnaleziony w 2016 roku.

Projekt i budowa

W przyjętym 9 grudnia 1900 roku przez Parlament Francji „Prawie o flocie” znalazł się zapis o budowie 26, a po późniejszych zmianach aż 44 okrętów podwodnych^[1]. W 1901 roku zamówiono 20 niewielkich jednostek typu Naïade, jednak były to okręty o niewielkiej wartości bojowej^[2]. Kolejny typ okrętów zbudowanych w ramach programu Sirène zaprojektował inż. Maxime Laubeuf, ulepszając swój pierwszy udany projekt („Narval”)^[2]. Pojawienie się zdatnych do montażu na okrętach podwodnych silników wysokoprężnych zaowocowało skonstruowaniem przez Laubeufa jednostek typu Aigrette^[3]. Ministerstwo Floty popierało wysiłki konstruktorów, dążąc do wcielenia do Marine nationale jak największej liczby pełnomorskich i silnie uzbrojonych jednostek^[4]. Efektem tego było powstanie sześciu okrętów typu Émeraude (konstrukcji inż. Gabriela Maugasa) oraz dwóch typu Circé (projektu Laubeufa)^[4].

Dalszą rozbudowę sił podwodnych hamowała jednak dostępność silników wysokoprężnych, które Francja musiała zamawiać u swojego głównego wroga na kontynencie europejskim – w Niemczech^[4][a]. Aby uniezależnić się od dostaw niemieckich jednostek napędowych, Minister Floty wydał Laubeufowi polecenie zaprojektowania ulepszonych w stosunku do typu Circé okrętów, jednak napędzanych na powierzchni sprawdzonymi i dostępnymi silnikami parowymi^[5]. Rozwiązanie to traktowano jako tymczasowe – jednostki miały zostać przebudowane na spalinowe, gdy tylko francuski przemysł dostarczy wystarczającą liczbę niezawodnych silników Diesla^[5]. Okręty podwodne z napędem parowym oprócz zalet takich jak duża prędkość nawodna i niezawodność miały wiele wad: zwiększoną wyporność spowodowaną masą i wielkością siłowni, znacznie mniejszy zasięg oraz długi czas zanurzania, spowodowany koniecznością zatrzymania maszyn i kotłów^[5]. Zamówiono jednak aż 18 okrętów nowej konstrukcji, nazwanych od prototypowej jednostki typem Pluviôse, co stanowiło najliczniejszą we francuskiej flocie podwodnej serię do czasu zbudowania w okresie międzywojennym 31 okrętów typu Redoutable^[6].

„Vendémiaire” został zamówiony 26 sierpnia 1905 roku w Arsenale w Cherbourgu, wraz z ośmioma siostrzanymi jednostkami zbudowanymi w tej stoczni (numer stoczniowy Q25)^[7][8]. Stępkę okrętu położono w 1906 roku, a zwodowany został 7 lipca 1910 roku^[9][10][b]. Nazwa nawiązywała do pierwszego miesiąca we francuskim kalendarzu rewolucyjnym^[7]. Jednostka otrzymała numer taktyczny Q59 i kod identyfikacyjny VE^[8][10]. Podczas przeprowadzonych 19 grudnia 1910 roku prób okręt zanurzył się w czasie 8 minut na głębokość 9 metrów, by w ciągu następnych 40 sekund osiągnąć głębokość 45 metrów; manewr wynurzenia z głębokości 9 metrów do chwili uruchomienia maszyn parowych trwał 18 minut^[11].

Dane taktyczno-techniczne

Charakterystyka ogólna

„Vendémiaire” był średniej wielkości dwukadłubowym oceanicznym okrętem podwodnym^[12][13]. Długość całkowita wynosiła 51,12 metra (50,75 metra między pionami i 50,04 metra na wodnicy), szerokość 4,955 metra, zaś średnie zanurzenie 3,045 metra (na rufie 3,153 metra)^[12][14]. Wykonany ze stali o wytrzymałości 50 kG/cm² kadłub sztywny miał 43,781 metra długości i 3,8 metra szerokości, ukształtowany z pasów o grubości od 12 do 16 mm^[14]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 5,782 metra; luk wejścia do kiosku znajdował się 2,55 metra nad wodnicą^[15][16]. Powierzchnia przekroju wodnicowego przy wyporności normalnej wynosiła 453 m²^[17]. Kadłub lekki otaczał na całej długości kadłub sztywny, z wyjątkiem śródokręcia, gdzie nie obejmował jego dolnej części wraz ze stępką^[17]. Między kadłubem sztywnym a lekkim znajdowały się zbiorniki balastowe, po osiem na każdą burtę^[7][18]. Napełnianie zbiorników odbywało się poprzez kingstony, a za usuwanie powietrza podczas napełniania odpowiadały zawory odpowietrzające o średnicy 100 mm (po jednym na zbiornik)^[18]. Czas napełniania wszystkich zbiorników wynosił 4 minuty, a mogły one pomieścić 149 ton wody (wraz ze zbiornikami wyrównawczymi)^[19]. Osuszanie zbiorników odbywało się za pomocą dwóch elektrycznych pomp odśrodkowych Maginot o wydajności 150 m³/h; w przedziale dziobowym znajdowały się też dwie butle ze sprężonym powietrzem o pojemności 17 i 35 litrów^[18]. Umieszczony w stępce balast awaryjny miał masę czterech ton^[18]. Dwa zbiorniki wody słodkiej o pojemności 2200 litrów znajdowały się poza kadłubem sztywnym, zaś w luku między maszynami znajdował się rezerwowy cylindryczny zbiornik na 1280 litrów; trzy zbiorniki wyrównawcze miały pojemność 3950 litrów, a kompensacyjny zbiornik pierścieniowego luku wyrzutni torpedowej mieścił 390 litrów^[20].

Wnętrze okrętu podzielone było na sześć pomieszczeń: I – przedział dziobowy, mieszczący kubryk marynarzy i dziobową wyrzutnię torpedową; II – przedział baterii akumulatorów; III – przedział centralny, podzielony wzdłużną grodzią na dwie części, mieszczące mesę oficerską (po lewej) i główne stanowisko dowodzenia (po prawej); IV – przedział maszynowni, mieszczący kotły, maszynę parową, zbiornik paliwa i toaletę; V – przedział silników elektrycznych i sprężarek i VI – przedział rufowy, mieszczący kubryk podoficerski^[14]. Pomieszczenie oficerskie wyposażone było w dwie koje, dwie szafy, dwie umywalki, płytę elektryczną i stół; w dziobowym kubryku znajdowało się osiem odchylanych koi, sześć hamaków, dwie umywalki i rozkładany stół, zaś w kubryku rufowym zamontowano cztery odchylane koje, umywalkę i rozkładany stół^[21]. Do wnętrza kadłuba jednostki prowadziły cztery luki: jeden w przedziale baterii akumulatorów, jeden w dziobowej części przedziału maszynowni, luk komina i luk roboczy^[15].

Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 404 tony, a w zanurzeniu 553 tony^[15][c]. Zapas pływalności wynosił 27%^[15].

Sterowanie odbywało się za pomocą trzech rufowych sterów kierunku (głównego, górnego^[d] i dolnego) o łącznej powierzchni 6,2169 m² oraz trzech par sterów zanurzenia (dziobowych, śródokręcia i rufowych) o powierzchni odpowiednio 5,199 m², 6,5182 m² i 5,5644 m²^[15]. Stery głębokości poruszane były ręcznie lub z wykorzystaniem napędu elektrycznego^[18]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 40 metrów^[8], zaś czas wykonania manewru zanurzenia 4,5–5 minut^[22].

Załoga okrętu składała się z dwóch oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy^[23][e].

Urządzenia napędowe

Okręt napędzany był na powierzchni przez dwie trzycylindrowe nawrotne maszyny parowe potrójnego rozprężania z wymuszonym smarowaniem, produkcji zakładów w Saint-Denis^[18]. Średnica cylindra wysokiego ciśnienia wynosiła 225 mm, cylindra średniego ciśnienia – 340 mm, zaś cylindra niskiego ciśnienia 550 mm; skok tłoka wynosił 270 mm^[18]. Łączna maksymalna moc maszyn wynosiła 700 KM przy 400 obr./min i ciśnieniu roboczym pary 15,5 kG/cm²^[18]. Parę dostarczały dwa dwuwalczakowe, jednopaleniskowe kotły du Temple ze zwrotnym przepływem spalin, o maksymalnym dopuszczalnym ciśnieniu 16,5 kG/cm²^[20]. Spaliny trafiały do wspólnego stacjonarnego komina o średnicy 620 mm, umieszczonego w wodoszczelnej osłonie wychodzącej na wysokość jednego metra powyżej kadłuba sztywnego, w którym z kolei zamontowany był wysuwany komin tej samej wysokości^[20]. Każda z maszyn poprzez oddalone od siebie o 1,4 metra linie wałów napędzała trójskrzydłową śrubę wykonaną z brązu^[24]. Średnica śruby wynosiła 1,5 metra, a średni skok 1,084–1,085 metra; śruby były przeciwbieżne – prawoburtowa obracała się w prawo, a lewoburtowa w lewo^[25].

W przedziale siłowni prócz maszyn parowych i kotłów znajdowały się także dwie pompy próżniowe napędzane bezpośrednio z maszyn o łącznej wydajności 233,3 m³/h, dwie odśrodkowe pompy obiegowe z napędem elektrycznym o mocy 134 kW o łącznej wydajności 300 m³/h, cztery pompy zasilające napędzane bezpośrednio z maszyn o łącznej wydajności 18 200 m³/h i dwa skraplacze rurowe o łącznej powierzchni chłodzącej 70,32 m²^[24]. Zbiorniki paliwa mieściły się w kadłubie sztywnym pod głównym pokładem: dwa (o pojemności 8250 litrów i 2560 litrów) pod pomieszczeniem siłowni, a trzeci mieszczący 1250 litrów pod głównym stanowiskiem dowodzenia^[24].

Napęd podwodny zapewniały dwa jednotwornikowe silniki elektryczne firmy Brequet z Paryża^[26]. Prędkość obrotowa wynosiła od 160 do 560 obr./min, a regulowana była poprzez zmianę napięcia (nominalnie 230 V)^[26]. Silniki miały po sześć biegunów głównych z niezależnym wzbudzeniem i uzwojenie kompensujące połączone szeregowo^[26]. Każdy z silników połączony był z baterią akumulatorów; mógł je ładować jako generator elektryczny napędzany przez maszynę parową^[26]. Łączna moc silników elektrycznych wynosiła 450 KM^[12][13][f]. Energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów firmy Tudor po 124 ogniwa^[20].

Prędkość maksymalna na powierzchni wynosiła 12 węzłów, a w zanurzeniu 8 węzłów^[12][27]. Zasięg wynosił 1500 Mm przy prędkości 9 węzłów (lub 900 Mm przy prędkości 12 węzłów) w położeniu nawodnym oraz 50 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą^[12][28].

Uzbrojenie

Okręt wyposażony był w siedem wyrzutni torped kalibru 450 mm: jedną wewnętrzną na dziobie, odchyloną o 2° w górę^[g], dwie zewnętrzne po obu stronach kiosku (odchylone o 7° od osi symetrii okrętu), dwie zewnętrzne na rufie (odchylone o 5° od osi symetrii okrętu) i umieszczone na pokładzie rufowym dwie zewnętrzne systemu Drzewieckiego, z łącznym zapasem 8 torped modèle 1906 (zapasowa torpeda znajdowała się w przedziale dziobowym pod kubrykiem załogi)^[26][29]. Torpeda miała długość 5,07 metra, zaś jej masa wynosiła 646 kg^[30].

Wyposażenie

Okręt wyposażony był w dwa peryskopy – dzienny i nocny^[31]. Peryskop dzienny miał długość 5,8 metra i po podniesieniu wystawał 4 metry ponad poziom kiosku; podnoszenie i opuszczanie realizowane było za pomocą napędu elektrycznego z prędkością 0,4–0,45 m/s^[32]. Binokularowy i dwuobiektywowy peryskop nocny miał długość 2,5 metra oraz średnicę 114 mm i umieszczony był na dachu sterówki; podnoszony był ręcznie za pomocą kołowrotu^[33].

Na pokładzie zainstalowano dwa kompasy: jeden mokry na rufie, umieszczony w naktuzie i drugi w dziobowej części sterówki, zamknięty w otwartej od dołu skrzyni, którego wskazania można było obserwować także z wnętrza kiosku i z wnętrza kadłuba^[33]. W dziobowej części kiosku były umieszczone elektryczne i wodoszczelne światła nawigacyjne w kolorach zielonym i czerwonym^[34]. Okręt wyposażony był również w kotwicę czterołapową o masie 283 kg, z łańcuchem o długości 100 metrów, podnoszoną za pomocą kabestanu z silnikiem elektrycznym Couffinhal^[34]. Na pokładzie znajdowały się też dwie szalupy Bertona, o długości 3,67 metra każda, a także awaryjna mosiężna boja, która mogła być uwolniona z głównego stanowiska dowodzenia i połączona z aparatem telefonicznym^[35]. Ogrzewanie zapewniały cztery grzejniki elektryczne, zasilane prądem o napięciu 115 V^[21].

Służba

Pancernik „Saint Louis”, który staranował i zatopił okręt

Krzyż upamiętniający zatopienie okrętu w Auderville

„Vendémiaire” został wcielony do służby w Marine nationale 4 lutego 1911 roku^[9][10][h]. Jego pierwszym dowódcą został kpt. mar. (fr. lieutenant de vaisseau) de Meaux^[11]. 1 kwietnia 1912 roku dowództwo okrętu objął kpt. mar. M. Prioul^[36].

Rankiem 8 czerwca 1912 roku o godzinie 4:00 dowodzony przez kpt. mar. Prioula „Vendémiaire”, a także „Floréal” i „Messidor” wyszły z Cherbourga, by wziąć udział w ćwiczebnym ataku na siły 3. Eskadry (w składzie sześciu pancerników i trzech krążowników), operujących w pobliżu półwyspu Cotentin^[37]. Około 6:00 okręt przeprowadził ćwiczebny atak torpedowy na przeddrednot „Saint Louis”, a po 15 minutach, płynąc na głębokości peryskopowej, znalazł się na skutek silnych prądów na kursie pancernika^[11][37]. Płynący nieopodal przylądka La Hague pancernik staranował „Vendémiaire”, który został przecięty na pół i zatonął wraz z całą, 24-osobową załogą^[37]. Z załogi okrętu podwodnego ocalał st. mar. (fr. quartier-maître) Caugan, który został wysłany po prowiant i z tego powodu nie znalazł się na jednostce^[36][37]. „Vendémiaire” osiadł na dnie na dużej głębokości 53 metrów^[36][38], co spowodowało, że nie podjęto prób jego wydobycia (jak stało się w przepadku „Pluviôse” i „Fresnela”)^[37].

Lista ofiar

Zestawienie na podstawie Le Petit journal 1912 ↓, s. 1 i Journal de la Manche 1912 ↓, s. 4:

• kpt. mar. M. Prioul,
• ppor. mar. (fr. enseigne de vaisseau) Audic,
• st. bosman (fr. premier maître) Joseph-Marie Leperf,
• bosman (fr. second maître) François-Louis Corne,
• bosman Charles-Marie-Louis Juguin,
• bosman Nicolas-Edmond Lallement,
• st. mar. (fr. quartier-maître) Théophile Salmon,
• st. mar. Jean-François Nicol,
• st. mar. Albert-Mathurin Lemeur,
• st. mar. Jean-Marie Lozach,
• st. mar. François Senechal,
• st. mar. Jean-François-Marie Nicolas,
• st. mar. Joseph-Allain-Marie Després,
• st. mar. Alfred-Jules Belliard,
• st. mar. Edmond-René-Ange Matelot,
• st. mar. Louis-Charles-Eugène Cloquette,
• st. mar. Alfred-Henri-Joseph Delouche,
• st. mar. Emmanuel-Pierre Simon,
• st. mar. Aimé-Marcel-Irénée Desmedt,
• st. mar. Marcel-Pierre-Christophe Antoine,
• mar. (fr. matelot) Marcel-Emile Patard,
• mar. Joseph-Marie Houard,
• mar. Paul-Léon Bissaud,
• mar. Marcel-Emile Chevry.

Upamiętnienie i odnalezienie wraku okrętu

Katastrofę „Vendémiaire” upamiętnia wzniesiony nieopodal latarni morskiej w Auderville pamiątkowy krzyż^[39]. W 2016 roku ekipa nurków z Omonville-la-Rogue odkryła spoczywający na głębokości 70 metrów wrak jednostki^[37][40].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
• Coulé en 1912, le sous-marin Vendémiaire retrouvé au large de la Hague. Ouest-France, 2016-08-13. [dostęp 2022-08-21]. (fr.).
• Maksim Dianow. Okręty podwodne typu „Pluviôse”. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 6 (158), 2019. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• Maksim Dianow. Okręty podwodne typu „Pluviôse”. Cz. II. „Okręty Wojenne”. Nr 1 (159), 2020. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• Maksim Dianow. Okręty podwodne typu „Pluviôse”. Cz. III. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (161), 2020. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• Maksim Dianow. Okręty podwodne typu „Pluviôse”. Cz. IV. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (162), 2020. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• Maksim Dianow. Okręty podwodne typu „Pluviôse”. Cz. VI. „Okręty Wojenne”. Nr 6 (164), 2020. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• EXCURSION DANS LE COTENTIN. „Bulletin de la Société historique et archéologique de l'Orne”. Nr 1 (47), 1928. Alençon. 
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Ivan Gogin: PLUVIÔSE submarines (1908 – 1911). Navypedia. [dostęp 2022-08-21]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• Jane’s Fighting Ships of World War I. John Moore (red.). London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
• Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
• LANCEMENT D’UN NOUVEAU SOUS-MARIN. „L'Indépendant des Basses-Pyrénées: paraissant les lundi, mercredi et vendredi ["puis" paraissant tous les jours excepté le dimanche "puis" journal républicain quotidien "puis" le mieux informé des journaux de la région]”. Nr 210. 43, 1910-06-26. Paris. 
• Le sous-marin « Vendémiaire » a sombré par 53 mètres de fond. „Journal de la Manche et de la Basse-Normandie: Républicain progressiste, politique, littéraire, agricole, industriel et commercial, "puis" Républicain indépendant, politique, littéraire, agricole, industriel et commercial. Paraissant le mercredi et le samedi, "puis" le samedi”. Nr 885, 1912-06-12. Saint-Lô. 
• Le submersible VENDEMIAIRE a heurté le cuirassé SAINT-LOUIS. „Le Petit journal”. Nr 18062, 1912-06-09. Paris. 
• LLES NOMS DE NOS BÂTIMENTS LES FRÉGATES DE SURVEILLANCE (suite). „Marine: organe de liaison de l'Association centrale des officiers de réserve de l'Armée de mer”. Nr 1 (154), 1992. F. de Barolet. Paris: Association centrale des officiers de réserve de l'Armée de mer. ISSN 1151-1397. 
• The Naval Annual, 1912. T.A. Brassey (red.). Portsmouth: J. Griffin and Co., 1912. (ang.).
• VENDEMIAIRE (6103665). miramarshipindex.nz. [dostęp 2022-08-21]. (ang.).