Veolia Energia Poznań

Veolia Energia Poznań SA (dawniej Dalkia Poznań i Dalkia Poznań-ZEC) – spółka akcyjna z branży energetycznej z siedzibą w Poznaniu na Karolinie na osiedlu samorządowym Główna. Powstała 4 czerwca 2004 roku w wyniku prywatyzacji Zespołu Elektrociepłowni Poznańskich S.A. (ZEC Poznań S.A.) przez konsorcjum Dalkia Termika S.A. i Poznańskiej Energetyki Cieplnej S.A. (PEC S.A.). Przedsiębiorstwo jako podmiot prawa handlowego w formie jednoosobowej spółki Skarbu Państwa zostało utworzone w 1993 z przekształcenia powstałego w 1975 Zespołu Elektrociepłowni Poznań.

Elektrociepłownia Poznań Garbary EC-I

Elektrociepłownia Poznań Garbary EC-I

Elektrownia Poznań-Garbary w 1929 roku
Państwo	Polska
Status	Wyłączona
Moce
Łączna moc:
- moc termiczna	165 MW
Roczna prod. elektr.	4,954 TWh
Kluczowe daty
Rozpoczęcie budowy	październik 1927
Włączenie do sieci	23 listopada 1929
Trwałe wyłączenie	2016[1]
52°25′01,20″N 16°56′37,10″E/52,417000 16,943640

Pierwsza elektrownia w Poznaniu uruchomiona została w 1904 przy ul. Grobla, lecz już wkrótce okazała się za mała na potrzeby miasta. Podjęto decyzję o budowie Elektrowni Garbary. Projekt architektoniczny wykonał Stefan Cybichowski, a prace budowlane rozpoczęto w październiku 1927. Obiekt uruchomiono 23 listopada 1929. Żelbetonowy budynek ustawiono na 2187 palach o długości od 6,5 do 10 metrów. Zużyto 900 ton stali do zbrojeń, 11 000 m³ żwiru i 425 wagonów cementu. Powierzchnia budynku głównego wyniosła 980 m², kotłowni – 2050 m², a rozdzielni – 450 m². Działały trzy kotły opalane miałem węglowym z grysikiem i dwa turbogeneratory, każdy o mocy 8/10 MW. Chłodzenie zapewniała woda z Warty, doprowadzana dwoma metrowej średnicy rurociągami. Każdy z kotłów miał własny, 28-metrowy komin. Od 1931 działał również czwarty kocioł (moc zakładu zwiększyła się o 20 MW)^[2]. Sukcesywnie rozbudowywana w okresie przed II wojną światową i po wojnie, w 1952 osiągnęła moc 65 MW. W 1959 rozpoczęły się dostawy pary technologicznej z elektrowni, a w 1965 zaczęła się przebudowa elektrowni na elektrociepłownię.

W 1967 do miejskiej sieci ciepłowniczej Poznania dostarczono po raz pierwszy energię cieplną w wodzie gorącej, a 1969 zakończyła się modernizacja wszystkich turbin kondensacyjnych na ciepłownicze. W związku ze wzrostem produkcji energii cieplnej kosztem energii elektrycznej powstała potrzeba budowy EC-II Karolin.

2015 rok był ostatnim w eksploatacji obiektu^[3]. Według koncepcji opracowanej przez władze miejskie w miejscu nieczynnej już elektrociepłowni mogłyby powstać budynki mieszkalne^[3].

Elektrociepłownia Garbary EC1 została sprzedana w 2019 roku deweloperowi.

Dane techniczne

Dane techniczne na rok 2002:

• moc cieplna: 165 MW
• moc elektryczna: 0 MW
• produkcja ciepła: 632 TJ
• produkcja energii elektrycznej: 4954 MWh

Elektrociepłownia Poznań Karolin EC-II

Elektrociepłownia Poznań Karolin EC-II

Widok ogólny EC II
Państwo	Polska
Status	Aktywna
Liczba bloków energetycznych	3
Kluczowe daty
Rozpoczęcie budowy	lata 70.[1]
Włączenie do sieci	1975[1]

Turbozespół bloku BC-50

Decyzję o budowie elektrowni podjęto w 1970 wobec coraz mniejszych możliwości rozbudowy EC-I Garbary. W 1975 miejska sieć ciepłownicza Poznania otrzymała pierwsze dostawy pary z EC-II z kotłów wodnych, w 1985 uruchomiono blok energetyczny nr 1 elektrociepłowni, składający się z dwóch kotłów BC-50 oraz turbozespołu 13UP65 umożliwiającego rozpoczęcie produkcji energii elektrycznej. W 1991 w EC-II Karolin uruchomiono blok ciepłowniczy BC-100 (blok nr 2), a w grudniu 1998 roku blok ciepłowniczo-kondensacyjny BK-100 (blok nr 3).

Dalkia stawiała głównie na kogenerację – jest to sposób wytwarzania energii, w którym jednocześnie generowana jest energia elektryczna oraz ciepło. Jest to proces wysokosprawny, w którym energia może być wytwarzana z paliw takich jak np. węgiel, biomasa, gaz. Kogeneracja przyczynia się do ograniczenia emisji zanieczyszczeń oraz zmniejszenia zużycia paliw kopalnych.

W tradycyjnym układzie, energia elektryczna produkowana jest w elektrowni – ze sprawnością ok. 36%. Ciepło pochodzi z ciepłowni miejskich lub wytwarzane jest lokalnie w kotłach c.o. ze średnią sprawnością ok. 90%. W efekcie, by wytworzyć taką samą ilość energii w tradycyjnym układzie potrzeba 62% więcej energii pierwotnej (np. węgla), niż w układzie skojarzonym (w agregacie kogeneracyjnym – odzysk ciepła).

Z punktu widzenia ochrony środowiska, a w szczególności dbałości o czystość powietrza w Poznaniu, rozwój miejskiej sieci ciepłowniczej jest zjawiskiem bardzo korzystnym. Ciepło produkowane w elektrociepłowni zastępuje lokalne kotłownie i indywidualne paleniska węglowe (tzw. niska emisja) emitujące zanieczyszczenia, których w tak małych i prostych obiektach nie daje się skutecznie eliminować.

Kluczowe jest pozbywanie się rozproszonego spalania węgla na rzecz profesjonalnych, wysoko sprawnych instalacji, wyposażonych w zabezpieczenia o wysokiej skuteczności zatrzymywania pyłów, SO₂ i innych zanieczyszczeń.

Odbiorcą energii elektrycznej elektrociepłowni jest Grupa Energetyczna Enea. Dalkia Poznań jest również największym dystrybutorem ciepła dla mieszkańców Poznania, Czerwonaka, Koziegłów i Swarzędza.

Na teren elektrociepłowni prowadzi bocznica kolejowej obwodnicy Poznania (linii 395), po której wjeżdżają pociągi dostarczające paliwo: węgiel oraz mazut.

W Dalkii Poznań ZEC zmodernizowano jeden z kotłów, gdzie docelowo spala się w 100% tylko biomasę (kocioł fluidalny, BFB). Koszt wymiany kotłów w Poznaniu i Łodzi to 70 mln euro. To pierwsza tak duża modernizacja elektrociepłowni i przejścia całkowicie na biomasę w Polsce. Dzięki zmianie opału o 460 tys. ton rocznie spadnie emisja CO₂, a Dalkia osiągnie 19,3% wykorzystania odnawialnych źródeł energii, który w Polsce w 2020 r. ma wynieść 15%. Rocznie w kotłach będzie spalanych ok. 600 tys. ton biomasy.

80% będą stanowiły odpady drzewne, a 20% biomasa z upraw rolnych. Koszty zakupu biomasy to ok. 170 mln zł rocznie. Część biomasy będzie pochodzić z ponad 2 tys. ha własnych plantacji roślin energetycznych – trawy miskantus i słomy z upraw zbóż oraz wierzby energetycznej czy produktów po przetworzeniu artykułów spożywczych, np. łusek słonecznika. Biomasa ma być dostarczana koleją.

Dane techniczne

• moc cieplna osiągana: 843 MW
• moc elektryczna osiągana: 276 MW
• ilość węgla spalonego w ciągu roku: 825 tys. ton
• wysokość komina: 200 m

Komin

Charakterystyczny komin, o wysokości 200 metrów jest najwyższą budowlą w Poznaniu. Widoczny z daleka, zwłaszcza po zmroku za sprawą czerwonych świateł ostrzegawczych tzw. oświetlenie przeszkodowe dla samolotów zamontowanych w pięciu rzędach (z czego trzy rzędy mrugają). Na kominie zamontowane są anteny nadawcze kilku stacji radiowych^[4].

Stacje nadawane z nadajnika na kominie

Parametry^[5]

• Wysokość posadowienia podpory anteny: 78 m n.p.m.
• Wysokość obiektu: 200 m n.p.t.
• Wysokość zawieszenia systemów antenowych: Radio: 156, 166, 180, 181, TV: 203 m n.p.t.
• Właściciele nadajników: RS TV, Info-TV-FM i inni

Radio

Telewizja mobilna

Zobacz też

• Veolia Environnement
• Elektrownia gminna na Wildzie w Poznaniu
• Głaz Energetyków

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona firmy Veolia Energia Poznań S.A. (pol.)
• Karolin Power Station Chimney skyscraperpage.com (ang.)

Zdjęcia

• StanisławS. Wiktor StanisławS., Plac budowy elektrociepłowni Karolin EC-II, [w:] Poznań w obiektywie Stanisława Wiktora | 1974 [online], CYRYL – Cyfrowe Repozytorium Lokalne Poznań [dostęp 2019-10-22] .
• StanisławS. Wiktor StanisławS., Komin elektrociepłowni Karolin EC-II, [w:] Poznań w obiektywie Stanisława Wiktora | 1974 [online], CYRYL – Cyfrowe Repozytorium Lokalne Poznań [dostęp 2019-10-22] .
• StanisławS. Wiktor StanisławS., Budowa elektrociepłowni Karolin EC-II, [w:] Poznań w obiektywie Stanisława Wiktora | 1974 [online], CYRYL – Cyfrowe Repozytorium Lokalne Poznań [dostęp 2019-10-22] .
• StanisławS. Wiktor StanisławS., Budowa elektrociepłowni Karolin EC-II, [w:] Poznań w obiektywie Stanisława Wiktora | 1974 [online], CYRYL – Cyfrowe Repozytorium Lokalne Poznań [dostęp 2019-10-22] .
• StanisławS. Wiktor StanisławS., Pracownicy elektrociepłowni EC-II, [w:] Poznań w obiektywie Stanisława Wiktora | 1974 [online], CYRYL – Cyfrowe Repozytorium Lokalne Poznań [dostęp 2019-10-22] .