Verlamion

Monety bite za panowania Cunobelinusa

Verlamion lub Verlamio – główny ośrodek plemienia celtyckiego Catuvellauni od I wieku p.n.e. do ok. 43 n.e., czyli inwazji Rzymian na Brytanię.

Ewidencja archeologiczna

Pierwsze znane osadnictwo w rejonie dzisiejszego miasta St Albans to osada z epoki żelaza datowana na koniec I wieku p.n.e. – I połowę I wieku n.e. Amatorskie badania archeologiczne wykonane w latach 30 XX wieku wykazały, iż osada usytuowana była w dzisiejszym lesie Prae Wood (na północny zachód od Bluehouse Hill Road, przy Hampstead Road)[1]. Późniejsze ekspertyzy wykazały, że osadnictwo rozciągało się w dolinie rzeki Ver, w miejscu gdzie powstało późniejsze miasto rzymskie[2].

Przyjmuje się, że Verlamion zostało centralnym ośrodkiem plemienia za panowania Tasciovanusa (ok. 20 p.n.e. - 10 n.e.)[3]. Ośrodek rozrastał się i za panowania Cunobelinusa, osada została ufortyfikowana poprzez otoczenie jej fosą i palisadą po jej stronie wewnętrznej[1].

Podczas wykopalisk nie natrafiono na pozostałości domów, lecz znaleziono cegły z okresu przedrzymskiego. Na podstawie znalezisk udokumentowano, że w Verlamion istniały warsztaty tkackie. Zarejestrowano także ceramikę importowaną z rejonu Morza Śródziemnego oraz importy z Galii[1].

Nazwa

Osada nosiła nazwę Verlamion, co prawdopodobnie oznaczało "nad stawem", która powstała od stawu rybnego znajdującego się po północnej stronie rzeki. Na lokalnych monetach z okresu przedrzymskiego pojawia się nazwa Verlamio[4].

Okres rzymski

Po rzymskim podboju i rozpoczęciu osadnictwa miejscowość znana jest pod łacińską nazwą Verulamium[5]. Dużo później, na pobliskim wzgórzu (dzisiaj Holywell Hill), wykorzystując budulec z opuszczonego Verulamium wybudowano klasztor. Od tamtego czasu miasto znane jest jako St Albans.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Mark Freeman: St Albans. A history. Lancaster: Carnegie Publishing Ltd, 2008, s. 7. ISBN 978-1-85936-190-0.
  2. ↑ Mark Freeman: St Albans. A history. Lancaster: Carnegie Publishing Ltd, 2008, s. 7-8. ISBN 978-1-85936-190-0.
  3. ↑ James Dyer: Ancient Britain. Taylor & Francis, 1990, s. 166. ISBN 0-7134-6156-X.
  4. ↑ Mark Freeman: St Albans. A history. Lancaster: Carnegie Publishing Ltd, 2008, s. 8. ISBN 978-1-85936-190-0.
  5. ↑ Rosalind Niblett, Isobel Thompson: Alban's buried towns: an assessment of St Albans' archaeology up to AD 1600. Oxbow Books przy współpracy z English Heritage, 2005, s. 24. ISBN 1-84217-149-6.


Media użyte na tej stronie

Cunobelin.jpg
Cunobelin