Via Salaria

Drogi rzymskie w Italii - na szaro zaznaczona Via Salaria

Via Salaria – jedna ze starożytnych dróg rzymskich Półwyspu Apenińskiego o długości 242 km; łączyła Rzym z Morzem Adriatyckim. Wzdłuż dawnej Via Salaria przebiega dzisiaj włoska droga krajowa - SS 4.

Bierze swą nazwę od soli, którą nią transportowano. Starożytni Sabinowie importowali sól znad Adriatyku. Droga ta rozpoczynała się tuż za Porta Salaria w Rzymie. Następnie prowadziła przez Forte Antenne (Antemnae), Aniene, Villa Spada (dzisiejsza Borgata Fidene - Fidenae).

Kolejnymi miejscowościami na Via Salaria były: Settebagni (Septem balnea), Marcigliana Vecchia (Crustumerium), Passo Corese, Fara in Sabina. W okolicach Ponte Buita, według niektórych badaczy, odbijała Via Cecilia w kierunku Atri (Hatria).

Główny trakt dochodził do Reate. Tuż przed Trebula Mutuesca znajdowało się rozwidlenie. Na prawo można było udać się w kierunku wschodnim, ku dzisiejszej L’Aquilii w Apeninie Abruzyjskim. Droga przebiegała wzdłuż tzw. Sella di Corno, by dotrzeć do równiny Amiternum, skąd dalej przez Passo delle Capannelle do Pretutti (Prowincja Teramo).

Z Rieti wzdłuż rzeki Velino wspinało się ku Cotilii (Vicus reatinus), w której znajdowały się źródła wód mineralnych wykorzystywane już przez Rzymian (termy). Z Cotilia droga prowadziła do Antrodoco (Interocrium) u stóp góry Giano. Również w Antrodoco znajdowały się źródła termiczne.

Główny trakt Via Salaria prowadził w kierunku północnym pod górę Terminillo. Po przejściu Apeninów droga schodziła w dolinę rzeki Tronto, by przez Pescarę del Tronto, Acquasanta Terme, Quintodecimo, Ascoli Piceno (Asculum) dotrzeć do Morza Adriatyckiego. Via Salaria kończyła się w miejscowości Castrum Truentinum u ujścia rzeki, po prawej stronie - Martinsicuro.

Zobacz też

• drogi rzymskie
• kamień milowy
• architektura starożytnego Rzymu

Bibliografia

• Praca zbiorowa, 2006, Wielka Historia Świata, t.10, Polskie Media Amer.Com, ss. 277, ISBN 83-7425-365-7