Vickers Valetta

Vickers Valetta
Ilustracja
Vickers Valetta C.1
Dane podstawowe
Państwo Wielka Brytania
ProducentVickers
Typsamolot transportowy
Załoga4
Historia
Data oblotu30 czerwca 1947
Lata produkcji1948-1951
Wycofanie ze służby1960
Liczba egzemplarzy252
Dane techniczne
Napęd2 silniki gwiazdowe Bristol Hercules 230
Moc2 × 2000 KM
Wymiary
Rozpiętość27,2 m[1]
Długość19,17 m
Wysokość5,97 m
Powierzchnia nośna81,94 m²
Masa
Własna11 331 kg[1]
Startowa16 556 kg[1]
Osiągi
Prędkość maks.415 km/h[1]
Pułap praktyczny6553 m[1]
Zasięg2350 km
Dane operacyjne
Liczba miejsc
36
Użytkownicy
Royal Air Force
Valetta T.4

Vickers Valetta – brytyjski wojskowy samolot transportowy produkowany w latach 1948–1951. Napędzany dwoma silnikami tłokowymi. Stanowił wojskową odmianę samolotu Vickers Viking.

Historia

Samolot Valetta był wojskową odmianą cywilnego samolotu pasażerskiego Vickers Viking, opracowanego pod koniec II wojny światowej i oblatanego 22 czerwca 1945 roku, w którego konstrukcji wykorzystywano doświadczenia i podzespoły z bombowców Vickers Wellington i Vickers Warwick[2]. Konstrukcja płatowca wykorzystywała w pierwszej wersji Viking Mk IA metalową kratownicę geodetyczną pokrytą płótnem (jak we wspomnianych bombowcach), lecz następnie w wersji Mk I wprowadzono skrzydła i usterzenie półskorupowe[2]. Wyprodukowano też dla wojska odmianę Viking Mk 2 do przewozu VIP-ów[2].

W 1946 roku brytyjskie lotnictwo wydało specyfikację nr C.9/46 na opracowanie na bazie Vikinga samolotu transportowego[3]. Jako prototyp posłużył zmodyfikowany 158. egzemplarz Vikinga (numer VL249), który został oblatany 30 czerwca 1947 roku[3]. Główne zmiany obejmowały wzmocnienie podłogi i podwozia oraz wprowadzenie dużych drzwi ładunkowych po lewej stronie kadłuba[3]. Zastosowano też mocniejsze silniki gwiazdowe Bristol Hercules 230 o mocy 2000 KM[4]. Załoga obejmowała cztery osoby (dwóch pilotów, radiooperatora i nawigatora)[5]. Samolot mógł przewozić 36 żołnierzy z wyposażeniem albo 20 spadochroniarzy i 9 zrzucanych zasobników z ich sprzętem[5]. Szerokie boczne drzwi ładunkowe o wymiarach 2,6 × 1,73 m umożliwiały transport 4 ton ładunku, w tym, przy użyciu zewnętrznych ramp: dział, samochodów terenowych lub odpowiednio obniżonych ciężarówek[5]. Można było także holować szybowce transportowe[5].

Podstawowa wersja transportowa została oznaczona C Mk 1 (C.1) i zbudowano jej 190 sztuk[3]. Pierwszy samolot seryjny oblatano 28 stycznia 1948 roku[3]. Powstało także 21 samolotów C Mk 2 do transportu VIP (9 do 15 pasażerów). Wersja ta miała także dalszy zasięg dzięki dodatkowemu zbiornikowi paliwa (527 l / 116 galonów)[3]. 31 sierpnia 1950 roku oblatano wersję szkolną T Mk 3, przeznaczoną przede wszystkim do szkolenia nawigatorów, wyposażoną w 5 kopułek astronawigacyjnych – zbudowano jej 41 sztuk[3]. 16 z nich przebudowano następnie na wersję T Mk 4, z przedłużonym nosem kadłuba mieszczącym radar (przez firmę Marshall z Cambridge)[3].

Wersje

  • C Mk 1 – podstawowa wersja transportowa (190 sztuk)[3]
  • C Mk 2 – wersja do transportu VIP (21 sztuk)[3]
  • T Mk 3 – wersja szkolna do szkolenia nawigatorów (41 sztuk)[3]
  • T Mk 4 – wersja szkolna dla operatorów radaru (16 przebudowanych z T Mk 3)[3]

Służba

Samoloty Valetta weszły na wyposażenie brytyjskiego lotnictwa transportowego (RAF Transport Command) od maja 1949 roku, poczynając od 204. Dywizjonu w Kabrit w Egipcie, zastępując samoloty Douglas Dakota. Ostatnie samoloty dostarczono w 1951 roku[3]. Po raz pierwszy użyte były bojowo podczas walk z partyzantką na Malajach, zrzucając zaopatrzenie dla brytyjskich oddziałów w dżungli (dywizjony 48, 52 i 110)[3]. Znane były pod przezwiskiem pig (świnia) z powodu pękatego kadłuba[3]. Od 1957 roku zastępowano je przez samoloty Blackburn Beverly, a następnie Handley Page Hastings[3]. Z ostatniego 84. Dywizjonu wycofano je w sierpniu 1960 roku[3].

Samoloty szkolne T Mk 3 używane były w pięciu Szkołach Nawigacji Lotniczej (ANS) i Royal Air Force College w Cranwell[3]. Wersja T Mk 4 używana była w dwóch ANS i w 228. Jednostce Konwersji Operacyjnej (228 OCU)[3].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Chorlton (red.) 2013 ↓, s. 109.
  2. ↑ a b c Chorlton (red.) 2013 ↓, s. 106.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Chorlton (red.) 2013 ↓, s. 108.
  4. ↑ Chorlton (red.) 2013 ↓, s. 108-109.
  5. ↑ a b c d Transport on trial. „Flight”. vol.53 (2060), s. 661, 1948-06-17 (ang.). 

Bibliografia

Zobacz też

Porównywalne samoloty:

Media użyte na tej stronie

Vickers Valetta C.1 VW838 30 Sqn Ringway 31.07.53 edited-3.jpg
Autor: RuthAS, Licencja: CC BY 3.0
Vickers Valetta C.1 VW838 of No. 30 Squadron RAF at Manchester Airport in 1953
Vickers Valetta T.4 WJ485 2 ANS MStG 14.09.63 edited-3.jpg
Autor: RuthAS, Licencja: CC BY 3.0
Vickers Valetta T.4 WJ485 of No. 2 ANS at RAF Middleton St George in 1963