Viktor Tausk

Viktor Tausk
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 marca 1879
Żylina

Data i miejsce śmierci

3 lipca 1919
Wiedeń

Zawód, zajęcie

psychoanalityk, prawnik, dziennikarz, lekarz

Viktor Tausk (ur. 12 marca 1879 w Żylinie, zm. 3 lipca 1919 w Wiedniu) – chorwacki psychoanalityk, prawnik, dziennikarz, lekarz.

Życiorys

Urodził się w żydowskiej rodzinie w Żylinie, wówczas należącej do Austro-Węgier, jako syn dziennikarza i tłumacza Hermana (1850–1916)[1] i jego żony Emilie Roth Tausk; miał ośmioro młodszego rodzeństwa, sześć sióstr i dwóch braci. Niedługo po jego urodzinach rodzice przenieśli się do Chorwacji. Uczył się w szkole w Sarajewie. Zdecydował się studiować prawo i przez pewien czas praktykował w Mostarze jako asystent prawnika.

W 1897 roku po raz pierwszy odwiedził Wiedeń, rok później poznał Marthę Frisch (1881–1957). Ochrzcił się i w 1900 roku ożenił się z nią. Mieli dwóch synów, Mariusa i Victora-Hugo; po kilku latach rozwiedli się. Od 1906 roku Tausk przebywał w Berlinie, gdzie pracował jako dziennikarz i próbował sił jako artysta, pisząc poezje i sztuki. Około 1907 roku zainteresował się psychoanalizą, napisał wtedy do Freuda i otrzymał zaproszenie do Wiednia. W 1908 roku odbył szkolenie z psychoanalizy. Dzięki finansowej pomocy Freuda, mógł rozpocząć studia medyczne na Uniwersytecie Wiedeńskim. Pracował w oddziale neurologicznym Frankla von Hochwarta i klinice psychiatrycznej Wagnera-Jauregga, tytuł doktora medycyny otrzymał w styczniu 1914 roku[2]. W 1915 roku został zmobilizowany i przez dziewięć miesięcy jako lekarz wojskowy służył w Lublinie[3]. Po powrocie do Wiednia rozpoczął analizę u Helene Deutsch (Freud odmówił mu analizy). Deutsch, która sama była wówczas analizowana przez Freuda, za jego namową przerwała analizę Tauska.

3 lipca 1919 roku będąc pod wpływem alkoholu Tausk popełnił samobójstwo, zadzierzgając sznur od zasłony wokół szyi i strzelając sobie z rewolweru w głowę. Przyczyn samobójstwa zwykło się upatrywać w jego niespełnionym uczuciu do Lou Andreas-Salomé[4]. Niedługo przed śmiercią zaręczył się ze swoją pacjentką, młodą pianistką Hilde Loewi, która mogła zajść z nim w ciążę. Kurt R. Eissler w swojej biografii zasugerował, że Tausk mógł mieć chorobę afektywną dwubiegunową. Obszerne wspomnienie pośmiertne o Tausku napisał Freud[5][6]. W prywatnej korespondencji z Salomé napisał: „Przyznam, że nie będzie mi go brakowało; już dawno zrozumiałem, że nie będzie z niego pożytku, a naprawdę stanowi zagrożenie dla przyszłości”[7].

Dorobek naukowy

Opublikował 14 artykułów psychoanalitycznych. Po przedwczesnej śmierci przez długi czas jego wpływ na rozwój psychoanalizy był niedoceniany, dopiero w latach 70. ukazały się biografie i opracowania jego twórczości[8][9][10][11]. W 1983 roku wydano jego dzieła zebrane.

O Tausku opowiadają powieści Brendy Webster Vienna Triangle (1999) i Vrijeme laži (2009) Sibili Petlevski.

Lista prac

Przypisy

  1. ↑ Augustín Matovcík: Slovenský biografický slovník: od roku 833 do roku 1990. Zv. 6: T – Z. Martin: Matica Slovenská, 1994, s. 34. ISBN 80-7090111-X.
  2. ↑ M 32.5-431 Tausk, Viktor, 1905.03.28 (Dokument (Einzelstück)). [dostęp 2012-05-17].
  3. ↑ Cezary W. Domański, Znaczący epizod. Viktor Tausk w Lublinie i jego badania nad psychozami wojennymi, „Studia Psychologica”, 16 (1), 2017, s. 23–33, DOI: 10.21697/sp.2016.16.1.02, ISSN 2449-5360 (pol.).
  4. ↑ A. de. Mijolla: International Dictionary of Psychoanalysis. Detroit: Macmillan Reference USA, 2005, s. 1726. ISBN 0-02-865927-9.
  5. ↑ Victor Tausk†. Internationale Zeitschrift für Psychoanalyse 5, 1919.
  6. ↑ Freud S. Victor Tausk†. Gesammelte Werke Bd. 12, s. 316–318.
  7. ↑ Freud S. Letter from Freud to Lou Andreas-Salomé, August 1, 1919. The International Psycho-Analytical Library.
  8. ↑ M Tausk. Victor Tausk as seen by his son. „American Imago”. 30 (4), s. 323–335, 1973. PMID: 4609325. 
  9. ↑ Roazen P: Brother animal. The story of Freud and Tausk. New York: Alfred Knopf, 1969.
  10. ↑ Eissler KR: Talent and genius: The Fictitious Case of Tausk Contra Freud. New York: Quadrangle Books, 1971.
  11. ↑ KR Eissler: Victor Tausk’s suicide. New York, N.Y.: International Universities Press, 1983. ISBN 0-8236-6735-9.

Media użyte na tej stronie