Virtual XI World Tour

Virtual XI World Tour

Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy	Virtual XI
Lokalizacje	Ameryka Północna, Ameryka Południowa, Europa, Azja
Data rozpoczęcia	22 kwietnia 1998
Data zakończenia	12 grudnia 1998
Liczba koncertów	104 Odwołanych: 16
Iron Maiden
The X Factour (1995-96) Virtual XI World Tour (1998) The Ed Hunter Tour (1999)

Virtual XI World Tour – trasa koncertowa heavymetalowej formacji Iron Maiden, która rozpoczęła się koncertem w Norwich 22 kwietnia 1998 zaś zakończyła w Buenos Aires 12 grudnia 1998 roku, trasa objęła 30 państw. Inspiracją dla tytułu trasy, jak i formy promocji albumu Virtual XI, opartej na towarzyskich meczach piłki nożnej „Virtual XI vs. Guests”, były przypadające na lato „Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1998”. Podobnie jak już miało to miejsce w trakcie trasy po Stanach Zjednoczonych w 1996 i tym razem kilkanaście koncertów zostało odwołanych w związku z problemami zdrowotnymi (alergia i zapalenie strun głosowych) wokalisty Blaze’a Bayleya^[1] Była to również ostatnia trasa Iron Maiden z Bayleyem jako wokalistą. Rok później Bruce Dickinson wrócił do zespołu po sześciu latach rozłąki^[2].

Zgodnie z zapowiedziami muzyków, trasa „Virtual XI World Tour 1998” objęła cały glob i w założeniu miała stanowić powrót do estradowej widowiskowości, z jakiej Iron Maiden słynęli w minionej dekadzie. W wielu przypadkach jednak zamiary managementu weryfikowały rozmiary obiektów, w jakich formacja grała w Wielkiej Brytanii, USA czy Japonii, zazwyczaj mieszczących do zaledwie kilku tysięcy widzów^[3]. Jednak w wielu miastach muzycy zagrali w dziesięciotysięcznych obiektach i na stadionach, jak miało to miejsce np. podczas koncertów w Ameryce Łacińskiej, Hiszpanii czy we Włoszech. Ostatni koncert trasy odbył się w Argentynie i zgromadził 70 tys. widzów. Zespół wystąpił jako gwiazda „Monsters Of Rock Festival 1998”^[4]. Warto odnotować, iż we wrześniu Iron Maiden znów pojawili się w Polsce, w katowickim Spodku^[5]

Firma „Synthetic Dimensions” pracowała już wówczas nad grą komputerową, opartą na grafikach i scenach sytuacyjnych znanych z okładek poszczególnych albumów formacji. Ostatecznie gra Ed Hunter, choć anonsowana wraz z premierą jedenastego albumu studyjnego grupy, ukazała się rok później^[6]. Zespół po raz pierwszy pojawił się w Turcji oraz na Malcie. Trasa ostatecznie przyciągnęła około 1,6 mln fanów, wliczając w to odwołane, lecz uprzednio wyprzedane wcześniej koncerty^[7].

Supporty

• Helloween – Europa, Ameryka Południowa^[8].
• Dio – Stany Zjednoczone, Kanada^[8].
• Slayer – Argentyna^[8].
• Soulfly – Argentyna^[8].
• W.A.S.P. – Stany Zjednoczone, Kanada^[8].
• Gamma Ray – Hamburg^[8].
• Tribe of Gypses – Los Angeles^[8].
• Dog Family – Polska^[8].
• Dirty Deeds – Kanada, Europa, Stany Zjednoczone^[8].
• Angels del Inferno – Meksyk^[8].
• Raimundos – Brazylia^[8].

Setlista

• Introducja: „Dance of the Knights” (Prokofiew), fragment kompozycji „Romeo i Julia”, na wszystkich koncertach trasy.

1. „Futureal” (z albumu Virtual XI, 1998)
2. „The Angel and the Gambler” (z albumu Virtual XI, 1998)
3. „Man on the Edge” (z albumu The X Factor, 1995)
4. „Lightning Strikes Twice” (z albumu Virtual XI, 1998)
5. „Heaven Can Wait” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
6. „The Clansman” (z albumu Virtual XI, 1998)
7. „When Two Worlds Collide” (z albumu Virtual XI, 1998)
8. „Lord of the Flies” (z albumu The X Factor, 1995)
9. „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984)
10. „The Educated Fool” (z albumu Virtual XI, 1998)
11. „Sign of the Cross” (z albumu The X Factor, 1995)
12. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
13. „Afraid to Shoot Strangers” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
14. „The Evil That Men Do” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
15. „The Clairvoyant” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
16. „Fear of the Dark” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
17. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

1. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
2. „The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
3. „Sanctuary (singel)” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

• Podczas specjalnego koncertu dla członków fan klubu w Norwich, zespół rozszerzył set listę o siedem dodatkowych kompozycji: „Lord of the Flies”, „Blood on the World’s Hands”, „The Aftermath”, „Sign of the Cross”, „Murders in the Rue Morgue” oraz „Wrathchild”. Koncert trwał 185 minut, był zarazem najdłuższym w historii formacji^[9].
• Utwory: „Murders in the Rue Morgue” (z albumu Killers, 1981), „Fortunes of War” (z albumu The X Factor, 1995) oraz „Don’t Look to the Eyes of a Stranger” (z albumu Virtual XI, 1998) były wykonywane tylko podczas wybranych koncertów^[9].
• Trasa była ostatnią w historii formacji, podczas której zaprezentowano „Fortunes of War” czy lwią cześć materiału z albumu Virtual XI wyłączając kompozycje „Futureal” i „The Clansman”^[9].
• Utwory: „The Educated Fool”, „Lord Of The Flies” oraz „The Clairvoyant” najczęściej pomijano, zazwyczaj podczas amerykańskich koncertów, natomiast „Sign Of The Cross” nie wykonywano na pierwszych koncertach trasy^[9].

Oprawa trasy

Trasa „Virtual XI 1998”

Podczas kilku minionych tras (1990 – 1993), Iron Maiden zrezygnowali z wyszukanej oprawy koncertów na korzyść bezpośredniej prezentacji muzycznej, tym razem postanowiono kontynuować ideę konceptualnej scenografii, zainspirowanej grafikami zamieszczonymi w booklecie promowanego albumu oraz wykorzystania rozmaitych efektów wizualnych. Pod tym względem trasa miała być najlepszą od dekady^[10]. Estrada zbudowana na potrzeby tournee, została udekorowana elementami konstrukcyjnymi, zobrazowanymi w booklecie promowanej płyty. Na deskach sceny znalazło się tworzywo z wizerunkiem wulkanicznej lawy i jęzorów ognia, górne podium sceny i standy boczne osłaniały reprodukcje witryn, okiennic i witraży twierdzy znanej z planu gry Ed Hunter, część z nich było specjalnie podświetlanych, umieszczono w nich również rzutniki i reflektory punktowe^[11].

W głębi sceny zmieniały się barwne kotary z ilustracjami znanymi z promowanych singli i oprawy graficznej promowanego albumu. Wykorzystano je również jako ekrany, na które rzutowano z projektora rozmaite wizualizacje. Na potrzeby trasy zakupiono nowe, nowocześniejsze nagłośnienie oraz oświetlenie, złożone z dziewięciu ramp (siedem mobilnych zawisło nad samą estradą), wewnątrz których znalazło się około 600 reflektorów, stroboskopów, rzutników i halogenów. Tradycyjnie, maskotka grupy pojawiała dwukrotnie się w trakcie każdego koncertu. W wersji mobilnej, ponad trzymetrowy Eddie przemierzał scenę w piłkarskim kostiumie. Tzw. „Big Eddie” pojawiał się (również tradycyjnie) w trakcie prezentacji utworu „Iron Maiden”. Z obu skrzydeł estrady wyłaniały się ogromne, uzbrojone w szpony dłonie (ich pierwowzór został zobrazowany na ilustracji albumu Virtual XI), zdające się obejmować całą scenę, natomiast zestaw perkusyjny i górne podium estrady, zdawała się „połykać” ogromna głowa monstrum, znanego z okładki promowanej płyty^[11].

Widowisko, jakie muzycy stworzyli w 1998 roku, wydawało się być niemal żywcem wyjęte z konwencji koncertowych spektakli minionej dekady, należało jednocześnie do najlepszych od lat. W przypadku wielu koncertów muzycy zostali zmuszeni do okrojenia spektaklu o wiele atrakcyjnych elementów (np. cześć oświetlenia, „Big Eddie”), ze względu na wymiary bardziej kameralnych obiektów. Jak twierdził Mick Wall, biograf zespołu – koncerty w pełnej oprawie nie mogły nie robić wrażenia^[11].

Mecze Virtual XI

Jedenasty album studyjny formacji Virtual XI, ukazał się wiosną 1998 r. Poprzedzała go niecodzienna akcja promocyjna. Iron Maiden stworzyli drużynę futbolową, złożoną z samych muzyków i takich gwiazd futbolu, jak: Ian Wright, Stuart Pearce, Marc Overmars, Patrick Vieira, Paul Gascoigne, Faustino Asprilla – prywatnie przyjaciół grupy, którzy rozgrywali mecze z ekipami dziennikarzy na stadionach wyselekcjonowanych państw, poszczególne spotkania oglądało po kilka tysięcy kibiców^[1]. Mecze „Wirtualna 11 vs. Goście” rozegrano m.in. w Sztokholmie, Madrycie, Paryżu, Mediolanie. Poszczególne spotkania kończyły się druzgoczącymi zwycięstwami „Jedenastki Iron Maiden”, co w kontekście gwiazdorskiego składu drużyny nie mogło dziwić. Całe przedsięwzięcie, tytuł albumu i trasy koncertowej były nawiązaniem do przypadających na lipiec 1998 Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej. Muzycy formacji, zwłaszcza Steve Harris są zapalonymi kibicami tej dyscypliny sportu^[1].

Daty trasy

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
The Angel and The Gamblers World Tour
22 kwietnia 1998	Norwich	Anglia	The Oval P.H. (Secret Show)
Europa
26 kwietnia 1998	Lille	Francja	Zénith de Lille
27 kwietnia 1998	Nancy		Le Zénith
29 kwietnia 1998	Genua	Włochy	Palasport di Genova
30 kwietnia 1998	Florencja		Nelson Mandela Forum
2 maja 1998	Pesaro		Adriatic Arena
3 maja 1998	Rzym		PalaEur
5 maja 1998	Mediolan		PalaVobis
6 maja 1998	Triest		Unipol Arena
8 maja 1998	Böblingen	Niemcy	Sporthalle Böblingen
9 maja 1998	Hanower		Sporthalle
10 maja 1998	Düsseldorf		Philipshalle
12 maja 1998	Paryż	Francja	Le Zénith Amphitheatre
13 maja 1998	Leuven	Belgia	Brabanthal
14 maja 1998	Rotterdam	Holandia	Hala Ahoy
16 maja 1998	Londyn	Anglia	Brixton Academy
19 maja 1998	Madryt	Hiszpania	Real Madrid Arena
20 maja 1998	Cascais	Portugalia	Cascais Pavilion
22 maja 1998	Ourense	Hiszpania	Futbol Stadion
23 maja 1998	Laguna de Duero		Bullring Auditorium
24 maja 1998	San Sebastián		Estadio Anoeta
26 maja 1998	Walencja		Velodromo Luis Puig
27 maja 1998	Pau	Francja	Le Zénith Pau
28 maja 1998	Montpellier		Le Zénith Montpellier
30 maja 1998[a]	Ta’ Qali	Malta	Open Air Festival
Ameryka Północna
26 czerwca 1998	Chicago, Illinois	Stany Zjednoczone	Riviera Theater
27 czerwca 1998	Columbus, Ohio		Brewery District Pavilion
28 czerwca 1998[b]	Hamilton, Ontario	Kanada	Copps Coliseum
30 czerwca 1998[b]	Kalamazoo, Michigan	Stany Zjednoczone	Wings Stadium
1 lipca 1998[b]	Clarkston, Michigan		Pine Knob Theater
2 lipca 1998[b]	Cleveland, Ohio		Nautica Pavillion
4 lipca 1998[b]	Montreal, Quebec	Kanada	Stade du Maurier
5 lipca 1998[b]	Québec, Quebec		L’Agora Amphitheatre
7 lipca 1998[b]	Nowy Jork	Stany Zjednoczone	Roseland Ballroom
10 lipca 1998	San Antonio, Teksas		Blue Bonnet Palace
11 lipca 1998	San Benito, Teksas		The Road House
12 lipca 1998[b]	Dallas, Teksas		Starplex Amphitheater
14 lipca 1998	Phoenix, Arizona		Club Rio
15 lipca 1998[b]	Las Vegas, Nevada		The Joint
16 lipca 1998[b]	Universal City, Kalifornia		Universal Amphitheater
18 lipca 1998[b]	San Diego, Kalifornia		S.D.S.U. Open Air Theater
19 lipca 1998	San Francisco, Kalifornia		Maritime Hall
22 lipca 1998[b]	Denver, Kolorado		Paramount Theater
24 lipca 1998[b]	Medina, Minnesota		Medina Entertainment Center
25 lipca 1998	Milwaukee, Wisconsin		Modjeska Theatre
26 lipca 1998	Cincinnati, Ohio		Bogart’s
28 lipca 1998	Waszyngton, D.C.		The Capitol Ballroom
29 lipca 1998	Baltimore, Maryland		Michael’s 8th Avenue
31 lipca 1998	Filadelfia, Pensylwania		Electric Factory
1 sierpnia 1998[b]	Hartford, Connecticut		Webster Theater
2 sierpnia 1998[b]	Universal City, Kalifornia		Universal Amphitheater
3 sierpnia 1998	Atlanta, Georgia		Electric Factory
4 sierpnia 1998[b]	San Diego, Kalifornia		S.D.S.U. Open Air
5 sierpnia 1998	Old Bridge, New Jersey		Birch Hill Nite Club
7 sierpnia 1998	Monterrey	Meksyk	Auditorio Coca-Cola
9 sierpnia 1998	Meksyk		Palacio Deportes
10 sierpnia 1998
13 sierpnia 1998	San Pedro Sula	Honduras	Estadio Olímpico Metropolitano
Europa
4 września 1998	Ateny	Grecja	Lycabettus Theatre
5 września 1998	Saloniki		Forrest Theatre
7 września 1998	Stambuł	Turcja	Cemil Topuzlu Açıkhava
8 września 1998
11 września 1998	Budapeszt	Węgry	E-Klub
12 września 1998	Katowice	Polska	Spodek Arena
13 września 1998	Praga	Czechy	Praga Sports Hall
15 września 1998	Monachium	Niemcy	Colosseum Arena
16 września 1998	Fürth		Stadthalle Fürth
18 września 1998	Erfurt		Thüringen Halle
19 września 1998	Hamburg		Sporthalle
20 września 1998	Kopenhaga	Dania	Vega
23 września 1998	Helsinki	Finlandia	Helsinki Ice Hall
25 września 1998	Sztokholm	Szwecja	Isstadion
27 września 1998	Essen	Niemcy	Grugahalle
28 września 1998	Berlin		Colombia Halle
29 września 1998	Halle		Easy Schorre
1 października 1998	Offenbach am Main		Stadthalle
2 października 1998	Winterthur	Szwajcaria	Eulachalle
3 października 1998	Miluza	Francja	Palais des Sports
5 października 1998	Besançon		Palais des Sports
6 października 1998	Lyon		Le Transbordeur
8 października 1998	Saragossa	Hiszpania	Príncipe Felipe Arena
9 października 1998	Albacete		Bullring Arena
10 października 1998	Dos Hermanas		Campo de Fútbol
13 października 1998	Nicea	Francja	Auditorio de Verdure
14 października 1998	Pau		Le Zénith Pau
15 października 1998	Clermont-Ferrand		Maison des Sports
17 października 1998	Manchester	Anglia	Manchester Apollo
18 października 1998	Newcastle		City Hall
19 października 1998	Glasgow	Szkocja	Barrowlands
21 października 1998	Nottingham	Anglia	Royal Concert Hall
22 października 1998	Wolverhampton		Civic Hall
23 października 1998	Newport	Walia	Newport Centre
25 października 1998	Sheffield	Anglia	Sheffield City Hall
26 października 1998	Portsmouth		Portsmouth Guildhall
Azja
18 listopada 1998	Tokio	Japonia	Shibuya Public Hall
20 listopada 1998	Nagoja		Diamond Hall
21 listopada 1998	Osaka		IMP Hall
22 listopada 1998	Tokio		Sun Plaza Hall
Ameryka Południowa
2 grudnia 1998	Rio de Janeiro	Brazylia	Metropolitan Arena
4 grudnia 1998	Campinas		Estadio do Guarani
5 grudnia 1998[c]	São Paulo		Arena Anhembi
6 grudnia 1998[d]	Kurytyba		Pedreira Paulo Leminski
10 grudnia 1998[c]	Santiago	Chile	Stadio Velodromo
12 grudnia 1998[c]	Buenos Aires	Argentyna	Vélez Sarsfield Stadium

Uwagi

• Wyprzedane koncerty w takich miastach obu Ameryk, jak Universal City, San Diego, San Francisco, Denver, Medina, Milwaukee, Cincinnati, Waszyngton, Baltimore, Filadelfia, Old Bridge, Atlanta, Campinas, Santiago zostały odwołane ze względu na niedyspozycję głosową Blaze’a Bayleya^[1]. Wyprzedany koncert w Santiago (40 tys.) przerwały zamieszki związane z deportacją prezydenta kraju, dyktatora Alfredo Pinocheta^[1].
• Grupa dała również serię występów telewizyjnych w UK, Szwecji, Francji oraz Hiszpanii. Podczas prezentacji utworu „The Angel and the Gambler” Janicka Gersa zastępował Tony Newton, wówczas grający w zespole Dirty Deeds^[1].
• Koncert w mieście Campinas (15 tys.) został zakłócony przez zamieszki, organizatorzy postanowili odwołać imprezę ze względów bezpieczeństwa^[1].
• Koncert w Hondurasie (50 tys.) został odwołany ze względu na niedopełnienie formalności organizacyjno – prawnych przez lokalnego impresario^[1].
• Trasa po USA i Kanadzie przebiegała pod hasłem „Metal Mania'98”. Większość koncertów amerykańskich odbywało się w niewielkich salach o pojemności od 2 tys. do 5 tys. widzów^[1].
• Koncerty zagrane na trasie trwały średnio po 130 minut i były najdłuższymi w historii formacji^[1].
• Muzycy na wypadek kontuzji i utraty zdrowia wykupili przed trasą dodatkowe ubezpieczenia^[1].
• Wyprzedany koncert w katowickim „Spodku” należał do najlepszych, jakie zagrali z nowym wokalistą^[1].
• Większość koncertów trasy była całkowicie wyprzedana, jedynie w Chicago i Budapeszcie organizator zdecydował się na zmianę obiektów na mniejsze^[1].
• Około 42% koncertów trasy odbywało się w małych obiektach o pojemności 2 tys. – 4 tys. widzów^[1].
• W Ameryce Łacińskiej grupa występowała przed audytoriami rzędu 15 tys. – 70 tys. widzów^[1].
• W wyniku konfliktu na linii 'Blaze – reszta formacji’, w przypadku koncertu w Rio de Janeiro zrezygnowano z bisów^[1].
• Podczas koncertu z cyklu "Monsters of Rock 1998" w Chile zgromadziło się około 30 tys. fanów^[1].
• Ostatnim koncertem zespołu z Blazem Bayleyem w składzie był występ w roli headlinera "Monsters of Rock 1998" w Argentynie^[1].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Official website
• Virtual XI World Tour Dates. ironmaiden.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-08)].