Vita Constantini

De Vita Constantini – panegiryk na cześć Konstantyna I Wielkiego, w czterech księgach, autorstwa jego zaufanego współpracownika Euzebiusza z Cezarei, który znał wiele szczegółów wewnętrznych dotyczących polityki cesarza wobec państwa, jak i wobec Kościoła. W czasie posiedzeń soboru nicejskiego (325) Euzebiusz siedział po prawicy tronu cesarskiego, wywarł też decydujący wpływ na prace soboru nad ułożeniem symbolu wiary i przywróceniem jedności w Kościele powszechnym[1].

Dzieło zostało napisane po śmierci cesarza, jest napisane w stylu panegirycznym, toteż przesadnie eksponuje zalety cesarza, pomijając jego negatywne cechy. Możliwe że część dzieła nie została napisana przez Euzebiusza z Cezarei, lecz przez jego następcę Akacjusza.

Wydania

  • Przekład polski: Życie Konstantyna. Teresa Wnętrzak (wstęp, tłumaczenie, przypisy). Kraków: Wydawnictwo WAM, 2007, s. 248, seria: Źródła Myśli Teologicznej 44. ISBN 978-83-7318-952-2.

Przypisy

  1. ↑ Por. Ch. N. Cochrane: Chrześcijaństwo i kultura antyczna. G. Pianko (przekład), J. Domański, S. Kazikowski (redaktorzy). Warszawa: IW PAX, 1960, s. 137.F. J. Foakes-Jackson: Eusebius Pamphili, bishop of Caesarea in Palestine and first Christian historian : a study of the man and his writings. Cambridge: W. Hefferc, 1933, s. 3.

Bibliografia

  • Ceran Waldemar, Cesarz w politycznej teologii Euzebiusza z Cezarei i nauczaniu Jana Chryzostoma, [w:] Acta Universitatis Lodziensis. Folia historica 44 (1992), s. 13-27.