Viviane Reding

Viviane Reding

(c) Martin Rulsch, Wikimedia Commons, CC BY-SA 4.0
Data i miejsce urodzenia	27 kwietnia 1951 Esch-sur-Alzette
Komisarz UE ds. sprawiedliwości, praw podstawowych i obywatelstwa
Okres	od 10 lutego 2010 do 1 lipca 2014
Poprzednik	Jacques Barrot
Następca	Martine Reicherts
Komisarz UE ds. społeczeństwa informacyjnego i mediów
Okres	od 22 listopada 2004 do 9 lutego 2010
Poprzednik	Olli Rehn
Następca	Neelie Kroes
Komisarz UE ds. edukacji i kultury
Okres	od 13 września 1999[1] do 21 listopada 2004
Poprzednik	Marcelino Oreja
Następca	Ján Figeľ
Odznaczenia

Viviane Reding (ur. 27 kwietnia 1951 w Esch-sur-Alzette) – luksemburska polityk i dziennikarka; posłanka do Izby Deputowanych i Parlamentu Europejskiego. Od 1999 do 2014 członkini kolejnych Komisji Europejskich, od 2010 również jej wiceprzewodnicząca.

Życiorys

Kształciła się m.in. na Université Paris Sorbonne, gdzie uzyskała doktorat z nauk społecznych. Od 1978 do 1999 zajmowała się dziennikarstwem. Pisywała do „Luxemburger Wort”, jednej z największych gazet w Luksemburgu. W latach 1986–1998 była prezesem Luksemburskiego Związku Dziennikarzy.

W okresie 1979–1989 sprawowała mandat posłanki do luksemburskiej Izby Deputowanych, reprezentując Chrześcijańsko-Społeczną Partię Ludową (CSV). Od 1988 do 1993 pełniła funkcję przewodniczącej frakcji kobiet, a w drugiej połowie lat 90. zastępcy przewodniczącego partii. Od 1981 przez osiemnaście lat zasiadała w radzie miejscowości Esch-sur-Alzette.

Od 1989 do 1999 była członkinią Parlamentu Europejskiego. Należała do grupy chadeckiej, przez trzy lata kierowała Komisją ds. Petycji^[2]. Wybierana także w kolejnych wyborach do 2009 włącznie, rezygnowała z objęcia mandatu z uwagi na zasadę niepołączalności stanowisk.

W 1999 otrzymała nominację na komisarza UE odpowiedzialnego za edukację i kulturę. W 2004 znalazła się w składzie Komisji Europejskiej José Barroso jako komisarz ds. społeczeństwa informacyjnego i mediów. W 2007 przyczyniła się do wymuszenia przez KE na operatorach telekomunikacyjnych administracyjnej obniżki cen połączeń głosowych w połączeniach wewnątrzunijnych (tzw. tani roaming)^[3]. W 2009 została nominowana na wiceprzewodniczącą KE oraz komisarza ds. sprawiedliwości^[4]. Funkcję tę objęła ostatecznie w 10 lutego 2010 po zatwierdzeniu składu Komisji Europejskiej przez Parlament Europejski.

W 2014 ponownie stanęła na czele listy wyborczej luksemburskich chadeków, uzyskując wybór do Europarlamentu z najlepszym indywidualnym wynikiem w kraju^[5]. 1 lipca 2014 odeszła ze stanowiska w KE^[6]. W 2018 złożyła mandat europosłanki^[2], deklarując start w wyborach krajowych w tym samym roku, w wyniku których ponownie została wybrana na deputowaną do luksemburskiego parlamentu^[7].

Odznaczenia i wyróżnienia

Odznaczona m.in. francuską Legią Honorową IV klasy oraz polskim Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[8].

Przypisy

Bibliografia

• Curriculum vitae na stronie Komisji Europejskiej (ang.). [dostęp 2014-05-26].