Volksmarine

Fregata rakietowa „Berlin – Hauptstadt der DDR” projektu 1159, należąca do Volksmarine

(c) Bundesarchiv, Bild 183-S1007-0005 / Jürgen Sindermann / CC-BY-SA 3.0

Parada Volksmarine w 1974 roku - fregata typu Riga i kutry rakietowe projektu 205 (Osa I)

Kuter torpedowy Projekt 63.300 typu Iltis

Kuter torpedowy Projekt 131.400 typu Libelle

Volksmarine (pol. Ludowa Marynarka Wojenna) – marynarka wojenna Niemieckiej Republiki Demokratycznej, część Narodowej Armii Ludowej (Nationale Volksarmee), powstała w 1956 roku.

Historia

Marynarka wojenna NRD została utworzona dopiero w 1956 roku, łącznie z wojskami lądowymi (Landstreitkräfte der NVA) i lotnictwem (Luftstreitkräfte der NVA), co wynikało z ograniczeń politycznych nakładanych po II wojnie światowej na oba państwa niemieckie. Wywodziła się ona jednak z powołanej w lutym 1950 roku Policji Morskiej (Hauptverwaltung Seepolizei). W 1954 roku Seepolizei posiadała sześć trałowców typu Habicht i około 100 patrolowców^[1]. W następnym roku NRD przyjęto do Układu Warszawskiego, po czym w marcu 1956 roku, po utworzeniu Narodowej Armii Ludowej (Nationale Volksarmee), Seepolizei przekształcono w Siły Morskie (Seestreikrafte). W ciągu następnych czterech lat siła marynarki NRD skokowo wzrosła, dzięki nabyciu okrętów w ZSRR (czterech fregat typu Riga, 12 ścigaczy okrętów podwodnych i 27 kutrów torpedowych) i projektowaniu oraz budowie dalszych jednostek w NRD (głównie trałowców)^[1]. Z przyczyn politycznych zrezygnowano z posiadania okrętów podwodnych i niszczycieli^[2] (istniały plany uzyskania okrętów podwodnych z ZSRR i podniesionych U-Bootów z okresu wojny, lecz je zarzucono)^[1]. W listopadzie 1960 roku Seestreikrafte zostały przekształcone ostatecznie w Marynarkę Ludową (Volksmarine)^[1].

W latach 60. marynarka, oprócz nowych okrętów już posiadanych klas, wzbogaciła się o budowane lokalnie okręty desantowe oraz pierwsze okręty rakietowe - 15 kutrów rakietowych projektu 205 (Osa I). Szczególnie licznie w NRD projektowano i budowano lekkie kutry torpedowe. Oprócz okrętów bojowych, budowano także różne jednostki pomocnicze. Po ukompletowaniu marynarki, od 1969 roku prowadzono program modernizacyjny, polegający na wymianie starszych typów okrętów na nowocześniejsze^[1]. Pod koniec lat 70. rozpoczęto wymianę fregat typu Riga na fregaty projektu 1159 (Koni) (docelowo trzy okręty zakupione w ZSRR w latach 1978-1986) oraz wymieniono okręty desantowe na większe jednostki projektu 108 (Frosch I)^[1].

Lata 80. przyniosły wprowadzenie nowocześniejszych korwet zwalczania okrętów podwodnych projektu 133 (Parchim), lokalnego projektu, eksportowanych także do ZSRR. Następnie, od 1984 roku, prowadzono modernizację sił uderzeniowych przez wprowadzenie 5 korwet rakietowych projektu 1241 (Tarantul I) i rozpoczęcie (w kooperacji z Polską) prac nad korwetami rakietowymi projektu 151 (późniejszy polski typ Orkan)^[1].

W przeciwieństwie do marynarki Niemiec Zachodnich, Volksmarine była dostosowana jedynie do przybrzeżnego działania, lecz mimo to pod koniec lat 80. dysponowała sporym potencjałem, posiadając dość nowoczesne i liczne siły zwalczania okrętów podwodnych, lekkie siły uderzeniowe, siły desantowe i przeciwminowe^[1]. W 1990 roku marynarka liczyła 12 300 ludzi, z tego 4700 załóg okrętów, 4100 w obronie brzegowej i 1000 w lotnictwie morskim^[1].

Po zjednoczeniu Niemiec, Volksmarine została dołączona do marynarki niemieckiej (Deutsche Marine). Jedynie część okrętów została na krótko przejęta przez nową marynarkę (15 bojowych i 15 pomocniczych), natomiast większość została wycofana lub sprzedana za granicę (największa część - 39 okrętów, została zakupiona przez Indonezję)^[1].

• 

  Flaga dowódcy Volksmarine

• 

  Bandera admirała

• 

  Bandera wiceadmirała

• 

  Bandera kontradmirała

Dowódcy (Chef der Volksmarine)

Struktura

• 1. Flotylla w Peenemünde
• 4. Flotylla w Rostocku-Warnemünde
• 6. Flotylla w Bugu na Rugii
• 6. Nadbrzeżna Brygada Pograniczna w Rostocku
• 1. Kompania Techniczna Broni Torpedowej (TTK-18) w Sassnitz (obsługująca torpedy przeciwpodwodne)
• 1. Pułk Śmigłowców Morskich (MHG-18) w Parow koło Stralsund
• 1. Pułk Lotnictwa Morskiego (MFG-28) w Laage
• 1. Morski Batalion Inżynieryjny (MPiB-18) w Sassnitz
• 1. Oddział Płetwonurków Bojowych (KSK-18) w Kühlungsborn
• 1. Pułk Obrony Rakietowej Wybrzeża (KRR-18) w Schwarzenpfost
• 1. Pułk Obrony Wybrzeża (KVR-18) w Rostocku (z 1988)
• 1. Morska Kompania Propagandowa (PRK-18) w Rostocku-Warnemünde
• Morska Służba Hydrograficzna NRD (SHD) w Rostocku

Wyposażenie

Ludowa Marynarka Wojenna NRD wyposażona była m.in. w:

• fregaty
• okręty desantowe
• stawiacze min i trałowce
• kutry rakietowe, torpedowce i szybkie łodzie torpedowe
• okręty ochrony wybrzeża
• okręty zwalczania okrętów podwodnych
• okręty rozpoznawcze
• okręty szkolne
• jednostki zaopatrzeniowe
• 3 eskadry helikopterów bojowych: Mil Mi-4MÄ Hound, Mil Mi-8 Hip, Mi-14PL Haze-A oraz Mil Mi-14BT Haze-B
• samoloty myśliwsko-szturmowe: Suchoj Su-22M4 Fitter-K

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Wojciech Mazurek Siły desantowe Volksmarine. magnum-x.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-19)].