Vought SB2U Vindicator
 SB2U Vindicator z lotniskowca USS Ranger nad konwojem atlantyckim, listopad 1941 r. | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | pokładowy bombowiec nurkujący |
| Konstrukcja | metalowa |
| Załoga | 2 osoby |
| Historia | |
| Data oblotu | 1934 |
| Lata produkcji | 1936–1937 |
| Wycofanie ze służby | 1942 |
| Liczba egzemplarzy | 260 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | Silnik tłokowy, gwiazdowy Pratt & Whitney R-1535-96 Twin Wasp Jr |
| Moc | 616 kW (826 KM) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 12,80 m |
| Długość | 10,36 m |
| Wysokość | 3,12 m |
| Powierzchnia nośna | 28 m² |
| Masa | |
| Własna | 2138 kg |
| Startowa | 3326 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 404 km/h |
| Zasięg | 1000 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 karabiny maszynowe 7,62 mm (12,6 mm w wersji SB2U-3) oraz do 500 kg bomb | |
| Użytkownicy | |
| USA, Francja, Wielka Brytania | |
| Rzuty | |
 | |
Vought SB2U Vindicator – pokładowy bombowiec nurkujący zaprojektowany dla US Navy w zakładach Vought w latach 30. Był to pierwszy amerykański jednopłatowiec tego typu. W momencie wybuchu II wojny światowej była to już konstrukcja przestarzała, ale pozostała na wyposażeniu jednostek amerykańskich do czasu bitwy pod Midway.
Historia
W 1934 US Navy ogłosiła konkurs na nowe samoloty rozpoznawczo-bombowe (scout bomber) jedno- i dwupłatowe, na który odpowiedziało sześć firm lotniczych. Firma Vought zgłosił projekty w obu kategoriach (drugim projektem był Vought XSB3U). Do konkursu stanęły wówczas samoloty Brewster XSBA-1, Curtiss XSBC-3, Great Lakes XB2G-1, Grumman XSBF-1 i Northrop XBT-1, z wyjątkiem samolotów Grummana i Great Lakes do produkcji weszły wszystkie pozostałe konstrukcje[1].
Łącznie zbudowano około 170 sztuk Vindicatora, z czego do czasów dzisiejszych przetrwał jeden egzemplarz obecnie znajdujący się w National Museum of Naval Aviation w Pensacoli.
Historia operacyjna
Vindicatory służyły na czterech lotniskowcach Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych – USS "Lexington", USS "Saratoga", USS "Ranger", i USS "Wasp" od grudnia 1937 do września 1942.
US Marine Corps
Dwa dywizjony należące do sił Piechoty Morskiej zostały wyposażone w samoloty tego typu od marca 1941 do września 1943, dywizjon VMSB-241 wziął udział w czasie bitwy pod Midway.
Marine Nationale
Wersja francuska, V-156-F, bazowała na modelu SB2U-2 i została wyposażona we francuskie oprzyrządowanie. Samoloty zostały dostarczone w lipcu 1939 i przeprowadzono wówczas testy na francuskim lotniskowcu "Béarn", ale po wybuchu wojny zdecydowano, że ten stary okręt jest zbyt powolny i dwie jednostki wyposażone w te samoloty escadrilles AB 1 i AB 3 zostały przeniesione na lotniska lądowe.
Eskadra AB 1 wzięła udział w walkach w północnej Francji, gdzie poniosła bardzo wysokie straty, AB 3 walczyła przeciwko wojskom włoskim.
Siły powietrzne Królewskiej Marynarki Wojennej, Fleet Air Arm, zakupiły 50 samolotów tego typu w czerwcu 1941, sformowano z tych samolotów Dywizjon 811. W nomenklaturze angielskiej samoloty te otrzymały nazwę "Chesapeake", a popularnie znane były jako "cheesecake" (sernik). Początkowo założono, że "serniki" zostaną przeznaczone do patroli przeciwko okrętom podwodnym, a Dywizjon 811 będzie stacjonował na lotniskowcu eskortowym HMS "Archer". Po pierwszych próbach w październiku zdecydowano, że samoloty te mają zbyt małą moc aby mogły się wzbić ze stosunkowo małego pokładu lotniskowca eskortowego z pełnym uzbrojeniem i zostały one zastąpione przez angielskie Fairey Swordfish.
Opis konstrukcji
SB2U był dolnopłatem o konstrukcji klasycznej z kołem ogonowym, kabina pilota i tylnego strzelca przykryta dużą, przeszkloną owiewką. Jedyną niezwykłą cechą tej konstrukcji było śmigło o możliwości odwrócenia ciągu co było wykorzystywane do spowalniania samolotu w czasie nurkowego ataku bombowego.
Wersje produkcyjne
- XSB2U-1 – prototyp (1)
- SB2U-1 – Pierwsza wersja produkcyjna) (54)
- SB2U-2 – Druga wersja produkcyjna (58)
- XSB2U-3 – Prototyp wersji o większym zasięgu, zmodyfikowany SB2U-1 (1)
- SB2U-3 – Trzecia wersja produkcyjna (57)
- V-156B – Wersja eksportowa dla francuskiej marynarki wojennej (24)
- V-156B-1 – Wersja eksportowa dla Royal Navy, Chesapeake Mk.I (50)
Przypisy
- ↑ Vought SB2U Vindicator, www.militaryfactory.com [dostęp 2021-08-20] (ang.).
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona producenta. [dostęp 2009-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 marca 2006)].
| Samoloty myśliwskie | |
|---|---|
| Samoloty bombowe i torpedowe | |
| Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe | |
| Samoloty szkolne | |
| Samoloty transportowe i szybowce | |
| Śmigłowce | |
| Konstrukcje prototypowe i doświadczalne |
Media użyte na tej stronie
.svg)
US Flag with 48 stars. In use for 47 years from July 4, 1912, to July 3, 1959.
U.S. Marine Corps Vought SB2U-3 Vindicator dive bombers of Marine scout bombing squadron VMSB-241 taking off from Eastern Island, Midway Atoll, during the Battle of Midway, 4-6 June 1942.
Roundel used by US armed forces from 6 May 1942 to 28 June 1943 when white bars and a red outline were added as the result of studies which showed that shape was more important than color from a distance.
Autor: NiD.29, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Roundel used by all US armed forces from 31 July 1943 to 14 January 1947, replacing roundel having red outline, or no outline, but with white bars, and was replaced some nine months before the USAF was formed, by roundel having a single lengthwise red bar inset in white bars (bisecting them), giving the insignia the trio of red-white-red stripes evocative of the non-canton areas of the Flag of the United States.
Roundel used by the United States armed forces from 19 August 1919 to 6 May 1942 until red dot removed to avoid confusion with Japanese insignia. Superseded very similar roundel whose colors and proportions differed slightly - the original version having the colors from the US flag, and a center dot 1/3 of the outer radius. This version has a center dot constrained by the inner vertices of the star, a size that does not translate into an even fraction.
Original caption: "Convoy WS-12: A Vought SB2U Vindicator scout bomber from USS Ranger (CV-4) flies anti-submarine patrol over the convoy, while it was en route to Cape Town, South Africa, 27 November 1941. The convoy appears to be making a formation turn from column to line abreast. Two-stack transports in the first row are USS West Point (AP-23) -- left --; USS Mount Vernon (AP-22) and USS Wakefield (AP-21). Heavy cruisers, on the right side of the first row and middle of the second, are USS Vincennes (CA-44) and USS Quincy (CA-39). Single-stack transports in the second row are USS Leonard Wood (AP-25) and USS Joseph T. Dickman (AP-26)."
_in_at_anchor_in_Casco_Bay%2c_Maine_(USA)%2c_on_25_March_1942_(80-G-K-447).jpg)
The U.S. Navy aircraft carrier USS Wasp (CV-7) in at anchor in Casco Bay, Maine (USA), on 25 March 1942, with a motor launch coming alongside. The planes on deck, some with wings folded, include (circa) 15 Vought SB2U-3 Vindicator scout bombers, three Douglas TBD-1 Devastator torpedo bombers and 20 Grumman F4F-4 Wildcat fighters.
Note: the location, originally described as "probalby at San Diego" was corrected on Navsource.org: see here [1]