Węgorczyca
| strongyloidosis | |
| ICD-10 | |
|---|---|
| B78.0 | Węgorczyca jelitowa |
| B78.1 | Węgorczyca skórna |
| B78.7 | Węgorczyca rozsiana |
| B78.9 | Węgorczyca, nieokreślona |
Węgorczyca (strongyloidoza, łac. strongyloidosis, ang. strongyloidiasis) – choroba pasożytnicza wywołana przez nicienia węgorka jelitowego (Strongyloides stercoralis), który cały cykl rozwojowy może odbyć w organizmie człowieka, może więc wskutek autozakażenia doprowadzać do wieloletniego przebiegu choroby.
Epidemiologia
Strongyloides stercoralis występuje w strefie tropikalnej, szczególnie na obszarach Azji Południowo-Wschodniej, Afryki Subsaharyjskiej i Brazylii.
Charakterystyka pasożyta i cykl życiowy
Larwy mogą żyć w glebie jako larwy filariopodobne. Do organizmu człowieka mogą wnikać poprzez skórę lub błony śluzowe. Następnie drogą krwi przedostają się do płuc, następnie przez oskrzela do jamy ustnej. Następnie po połknięciu, przedostają się do jelita cienkiego, gdzie dojrzewają. Jednak istnieją również dowody na to, że larwy mogą przedostać się do jelit poprzez tkankę łączną[1]. Samice wytwarzają na drodze partenogenezy jaja, z których powstają larwy rabditopodobne, które zostają wydalone z kałem na zewnątrz lub mogą ponownie przedostać się do krwi przez błonę śluzową okrężnicy lub skórę okolicy odbytu i powtórzyć swój cykl życiowy.
Objawy i przebieg
Niepowikłana węgorczyca ma przebieg bezobjawowy lub przebiega z bólami brzucha i objawami skórnymi, które są najbardziej charakterystyczne dla tej choroby. W przypadkach powikłanych występują: biegunka, wymioty, nudności, zapalenie jelita grubego, objawy krwawienia z przewodu pokarmowego. Wszystkie one mogą prowadzić do utraty masy ciała i wyniszczenia. Objawy ze strony układu oddechowego są rzadkie. U osób z obniżoną odpornością może doprowadzić do śmierci. Charakterystycznym objawem węgorczycy jest larva migrans – liniowe lub kręte, swędzące zmiany skórne (tzw. „pełzające zapalenie skóry”).
Rozpoznanie
Jeśli nie obserwuje się charakterystycznych objawów skórnych na obszarze endemicznym, podejrzenie choroby może sugerować występowanie znacznej eozynofilii. Ostateczne rozpoznanie może postawić po stwierdzeniu larw (jaja nie występują wskutek wewnątrzjelitowego rozwoju larw rabditopodobnych) w kale. Larwy filariopodobne mogą być stwierdzone w bioptatach z dwunastnicy lub jelit, a w przypadku masywnych infekcji, także w ślinie, popłuczynach oskrzelowo-pęcherzykowych. Istnieją też metody immunoenzymatyczne wykrywające przeciwciała przeciwko antygenom węgorka.
Leczenie
Obowiązuje leczenie nawet bezobjawowych postaci choroby.
Zakażenie Strongyloides fulleborni
Występuje w Afryce i Papui-Nowej Gwinei. Chorują noworodki i niemowlęta, które ulegają zakażeniu bezpośredniemu podczas karmienia piersią. Choroba powoduje bóle brzucha, wymioty i nudności i zaburzenia oddychania[3].
Przypisy
- ↑ CDC-Centers for Disease Control and Prevention, CDC - Strongyloides - Biology, www.cdc.gov, 10 stycznia 2019 [dostęp 2019-04-03] (ang.).
- ↑ Leki przeciwpasożytnicze. Medycyna Praktyczna. mp.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-27)]..
- ↑ Interna Harisona. s. 1822–1823. ISBN 83-88063-41-3.
Bibliografia
- Inwazje i choroby pasożytnicze. W: Zbigniew Pawłowski: Choroby zakaźne i pasożytnicze. Zdzisław Dziubek (red.). Wyd. wydanie III uaktualnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 473–475. ISBN 83-200-2748-9.
Linki zewnętrzne
- Strongyloidosis. CDC Division of Parasitic Diseases. [dostęp 2007-10-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (31 października 2010)].
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
Media użyte na tej stronie
The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.
Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.
This is an illustration of the life cycle of Strongyloides stercoralis, the causal agent of Strongyloidiasis. The Strongyloides stercoralis life cycle is complex, alternating between free-living and parasitic cycles and involving autoinfection. In the free-living cycle: Rhabditiform larvae are passed in the stool of an infected definitive host image , develop into either infective filariform larvae (direct development) image or free-living adult males and females image that mate and produce eggs image , from which rhabditiform larvae hatch image and eventually become infective filariform (L3) slarvae image . The filariform larvae penetrate the human host skin to initiate the parasitic cycle (see below) image . This second generation of filariform larvae cannot mature into free-living adults and must find a new host to continue the life cycle.
Parasitic cycle: Filariform larvae in contaminated soil penetrate human skin when skin contacts soil image , and migrate to the small intestine image . It has been thought that the L3 larvae migrate via the bloodstream and lymphatics to the lungs, where they are eventually coughed up and swallowed. However, L3 larvae appear capable of migrating to the intestine via alternate routes (e.g. through abdominal viscera or connective tissue). In the small intestine, the larvae molt twice and become adult female worms image . The females live embedded in the submucosa of the small intestine and produce eggs via parthenogenesis (parasitic males do not exist) image , which yield rhabditiform larvae. The rhabditiform larvae can either be passed in the stool image (see “Free-living cycle” above), or can cause autoinfection image .