Włóczęgi

Kazimierz Wajda, Stanisław Sielański i Henryk Vogelfänger (1936)

Włóczęgi – polski film komediowy z 1939 w reżyserii Michała Waszyńskiego.

Treść

Produkcja była przedstawiana przez twórców jako „komedia sentymentalna”^[1]. Film przedstawia perypetie dwóch lwowskich batiarów – „Szczepka” i „Tońka”, którzy zmuszeni są zaopiekować się osieroconą sąsiadką, 17-letnią Krysią. Sprawę komplikuje pojawienie się babki dziewczyny – oschłej i despotycznej baronowej Dorn, która za wszelką cenę chce przygarnąć wnuczkę. Chroniąc się przed jej pościgiem, dwaj uliczni muzykanci wyjeżdżają ze Lwowa do Warszawy i tam umieszczają swą podopieczną w ekskluzywnej szkole z internatem dla dziewcząt, gdzie Krysia poznaje kuzyna swej koleżanki Wandzi.

W filmie kilkakrotnie są wykonywane piosenki: „Lwów jest jeden na świecie” (popularnie znana jako „Tylko we Lwowie”) – głównie przez duet głównych bohaterów, oraz „Dobranoc, oczka zmruż”.

Obsada

• Henryk Vogelfänger – Antoni „Tońko” Tytyłyta
• Kazimierz Wajda – Szczepan „Szczepko” Migacz
• Stanisława Stępniówna – Krystyna Dorn
• Stanisława Wysocka – baronowa von Dorn
• Stanisław Grolicki – Gałecki, dziadek Krysi
• Helena Grossówna – Wanda Karśnicka, koleżanka Krysi
• Andrzej Bogucki – inżynier architekt Roman Karśnicki, brat Wandy
• Zbigniew Rakowiecki – Tadeusz Barski, kuzyn Wandy Karśnickiej
• Stanisław Sielański – „Niuśko”
• Helena Sulima – Karolina, zarządzająca domem baronowej Dorn
• Jerzy Chodecki – adwokat baronowej Dorn
• Antoni Fertner – detektyw prywatny Zenon Trombka
• Helena Buczyńska – właścicielka kamienicy zamieszkiwanej przez „Szczepka” i „Tońka”
• Feliks Chmurkowski – ojciec Wandy
• Amelia Rotter-Jarnińska – dr Stanisława Kwaśniewska, przełożona w internacie dla dziewcząt
• Jerzy Bielenia – lokaj w internacie
• Stanisław Woliński – strażnik w więzieniu
• Wacław Zdanowicz – służący Romana Karśnickiego
• Zofia Wilczyńska – pielęgniarka w szpitalu
• Irena Skwierczyńska – kobieta w oknie przeganiająca „Szczepka” i „Tońka”
• Jan Bonecki – przodownik Policji Państwowej
• Stefan Szczuka – przechodzeń na ulicy we Lwowie
• Helena Zarembina – tańcząca w parze ze „Szczepkiem” na ulicy we Lwowie
• Zbigniew Ziembiński

Odbiór

W recenzji filmu w kwietniu 1939 pozytywną opinię napisał Tadeusz Sobolewski, który wyrażając pochlebne zdanie odnośnie do gry aktorskiej głównych bohaterów jednocześnie skrytykował sposób produkcji filmu, który był kręcony w Warszawie, a Lwów przedstawiano w nim za pomocą makiet i dekoracji, co recenzent uznał za profanację tego miasta^[2].

Pozytywną opinię wystawiono filmowi w dzienniku „Robotnik”, gdzie napisano, że główni bohaterowie naprzemian wzruszają i rozśmieszają do łez^[3].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Włóczęgi w bazie IMDb (ang.)
• Włóczęgi w bazie filmpolski.pl
• Zdjęcia z filmu Włóczęgi w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”