Władimir Baranowski

Władimir Baranowski

Armata Baranowskiego

Władimir Baranowski (ur. 1 września^?/ 13 września 1846 w Helsinkach, zm. 7 marca^?/ 19 marca 1879 w Petersburgu^[1]) – rosyjski konstruktor broni artyleryjskiej z oporopowrotnikiem i amunicji polskiego pochodzenia, syn Stefana Baranowskiego – polskiego językoznawcy, pisarza, wynalazcy i geografa.

Otrzymał wykształcenie domowe, nie podjął jednak studiów, poza uczestnictwem jako wolny słuchacz w niektórych wykładach uczelni Petersburga i Paryża^[1]. W latach 1867-75 opracował nowy model kartaczownicy Gatlinga, ze zwiększoną szybkostrzelnością (z 300 do 600 strzałów na minutę). Broń ta została wprowadzona do uzbrojenia armii rosyjskiej pod nazwą kartaczownicy Gatlinga-Baranowskiego.

W 1872 roku skonstruował 38 mm lekką armatę polową (armata Baranowskiego) z oporopowrotnikiem i odrzutem lufy wzdłuż kołyski, o szybkostrzelności 10 strzałów na minutę, przy zastosowaniu naboju zespolonego. Armata została wprowadzona na uzbrojenie armii rosyjskiej podczas wojny rosyjsko-tureckiej 1877-1878.

Zginął podczas eksperymentów z amunicją.

Przypisy

Bibliografia

• Mała Encyklopedia Wojskowa, t. 1, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1969
• Stefan Pataj, Artyleria lądowa 1871-1970, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1975, wyd. I