Władimir Kryłow
| Data i miejsce urodzenia | 26 lutego 1964 | ||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost | 184 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Władimir Walentinowicz Kryłow, ros. Владимир Валентинович Крылов (ur. 26 lutego 1964 w Sengileju w obwodzie uljanowskim[1]) – rosyjski lekkoatleta startujący w barwach Związku Radzieckiego, sprinter, mistrz olimpijski i mistrz Europy.
W pierwszych latach swojej kariery lekkoatletycznej występował głównie w biegu na 400 metrów, a później przestawił się na biegi na krótszych dystansach.
Rozpoczął międzynarodową karierę zajmując 2. miejsce w biegu na 400 metrów w finale pucharu Europy w 1985 w Moskwie[2] oraz 5. miejsce w tej konkurencji w pucharze świata w Canberze[3]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1986 w Madrycie odpadł w eliminacjach biegu na 400 metrów[4]. Odniósł za to wielki sukces na mistrzostwach Europy w 1986 w Stuttgarcie, gdzie niespodziewanie zwyciężył w biegu na 200 metrów, wyprzedzając Jürgena Eversa z Republiki Federalnej Niemiec i swego kolegę z reprezentacji ZSRR Andrieja Fiedoriwa. Biegł również w składzie sztafety 4 × 400 metrów, która zdobyła na tych mistrzostwach brązowy medal (w składzie Władimir Prosin, Kryłow, Arkadij Korniłow i Aleksandr Kuroczkin)[5].
Na halowych mistrzostwach Europy w 1987 w Liévin Kryłow zdobył srebrny medal w biegu na 200 metrów, ulegając jedynie Francuzowi Bruno Marie-Rose (który ustanowił w tym biegu halowy rekord świata czasem 20,36 s), a wyprzedzając Johna Regisa z Wielkiej Brytanii[6]. Nie wystąpił w półfinale biegu na 200 metrów na halowych mistrzostwach świata w 1987 w Indianapolis[7]. Podczas mistrzostw świata w 1987 w Rzymie zajął 5. miejsce w finale biegu na 200 metrów, a także zdobył srebrny medal w sztafety 4 × 100 metrów (biegli w niej Aleksandr Jewgienjew, Wiktor Bryzhin, Władimir Murawjow i Kryłow na ostatniej zmianie). Jej wynik (38,02 s) był nowym rekordem Europy[8]. Wystąpił również w finałowym biegu sztafetowym 4 × 400 metrów, którego sztafeta radziecka nie ukończyła[9].
Na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu wystąpił w sztafecie 4 × 100 metrów, która po zgubieniu pałeczki przez sztafetę USA zdobyła w finale złoty medal (w składzie Bryzhin, Kryłow, Murawjow i Witalij Sawin). W biegu na 100 metrów odpadł w ćwierćfinale[1]. Po raz ostatni wziął udział w wielkich zawodach w 1990, kiedy to na mistrzostwach Europy w Splicie zajął 7. miejsce w biegu na 100 metrów, a w 4 × 100 metrów był czwarty (biegła w składzie Innokientij Żarow, Kryłow, Oleg Fatun i Aleksandr Sokołow)[10].
Kryłow był mistrzem ZSRR w biegu na 400 metrów w 1984 i 1985, w biegu na 200 metrów w 1988 oraz w biegu na 100 metrów w 1990, a także mistrzem spartakiady ZSRR w biegach na 200 metrów i na 400 metrów w 1986[11], a także halowym mistrzem w biegu na 200 metrów w 1985[12].
Ustanawiał rekordy Rosji w biegu na 200 metrów wynikiem 20,23 s, uzyskanym 3 września 1987 w Rzymie oraz w sztafecie 4 × 100 metrów czasem 38,46 s, osiągniętym 1 września 1990 w Splicie[13].
Rekordy życiowe
Rekordy życiowe Kryłowa[14]:
- bieg na 100 metrów – 10,13 s (31 maja 1988, Soczi)
- bieg na 200 metrów – 20,23 s (3 września 1987, Rzym)
- bieg na 400 metrów – 45,20 s (18 września 1986, Taszkent)
Przypisy
- ↑ a b Vladimir Krylov, olympedia.org [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ European Cup A Final and Super League (Men), GBRAthletics [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ 1st IAAF/VTB Bank Continental Cup IAAF Statistics Handbook Split 2010, IAAF, s. 27 [dostęp 2021-05-15] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-26] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 487–488 [dostęp 2021-05-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, European Athletics, s. 569, 573–574 [dostęp 2021-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 492 [dostęp 2021-05-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ IAAF World Indoor Championships – Birmingham 2018, Statistics Handbook, IAAF, s. 61–62 [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ José María García, Progresión de los Récords de Europa al Aire Libre Progression of the European Outdoor Records (cerrado a / as at 31.10.2016), rfea.es, s. 36 [dostęp 2021-05-15] (hiszp. • ang.).
- ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook, World Athletics, s. 97, 226, 236 [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, European Athletics, s. 577, 582 [dostęp 2021-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ Soviet Championships, GBRAthletics [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ Soviet Indoor Championships, GBRAthletics [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 25 i 194. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
- ↑ Vladimir Krylov w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-05-15].
Linki zewnętrzne
- Vladimir Krylov w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-05-15].
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports – . This is an unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
.svg)
Flag of the unified Team of Germany for the Olympic Games, 1960–1968.
Flag of Jamaica. “The sunshine, the land is green, and the people are strong and bold” is the symbolism of the colours of the flag. GOLD represents the natural wealth and beauty of sunlight; GREEN represents hope and agricultural resources; BLACK represents the strength and creativity of the people. The original symbolism, however, was "Hardships there are, but the land is green, and the sun shineth", where BLACK represented the hardships being faced.
