Władimir Radziwanowicz

Włodzimierz Radziwanowicz

Владимир Александрович Радзиванович

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1903 Petersburg
Data i miejsce śmierci	12 października 1957 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1918–1946
Siły zbrojne	Armia Czerwona LWP
Jednostki	1 BK 1 DK
Stanowiska	dowódca 1 BK dowódca1 DK
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji II wojna światowa
Odznaczenia

Władimir Radziwanowicz, podczas służby w Wojsku Polskim używał imienia Włodzimierz, ros. Владимир Александрович Радзиванович (ur. 19 grudnia 1902^?/ 1 stycznia 1903 w Petersburgu, zm. 12 października 1957 w Moskwie) − generał major Armii Radzieckiej, generał brygady LWP.

Życiorys

Pochodził z polskiej rodziny zamieszkałej w Petersburgu.

Podczas rewolucji październikowej wstąpił do oddziału młodzieży robotniczej Fińskiej Gwardii Czerwonej Dzielnicy Wyborskiej, a w marcu 1918 do Armii Czerwonej. Absolwent kursu dowódców kawalerii w Szkole Kawalerii w Jelizawetgradzie (1919), uczestnik wojny domowej w Rosji, trzykrotnie ranny. Od 1921 zastępca dowódcy szkoły kawalerii, później dowódca samodzielnego szwadronu kawalerii, szef sztabu pułku kawalerii, szef rozpoznania pułku. W latach 1929-1936 służył w Wojskach Ochrony Pogranicza.

W styczniu 1937 zwolniony do rezerwy w ramach czystek stalinowskich, podjął studia w Instytucie Literackim imienia Gorkiego oraz studia języków obcych; opanował siedem języków (niemiecki, angielski, francuski, włoski, hiszpański, szwedzki i turecki). Był tłumaczem - przetłumaczył na język rosyjski wiele dzieł wojskowo-historycznych i literatury pięknej. Członek Związku Pisarzy ZSRR.

Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 zmobilizowany do Armii Czerwonej w stopniu podpułkownika, mianowany pomocnikiem szefa sztabu pułku kawalerii na Froncie Leningradzkim, od grudnia 1941 szef sztabu, a od stycznia 1942 dowódca pułku, wiosną 1942 ranny podczas walk^[1]. Od 1943 był dowódcą 13 Gwardyjskiej Brygady Zmechanizowanej 2 Stalingradzkiego Korpusu Zmechanizowanego na Froncie Południowym^[2].

W sierpniu 1943 skierowany do służby w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR i mianowany zastępcą dowódcy 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki ds. liniowych, a we wrześniu 1943 szefem sztabu 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. 23 października 1943 mianowany pułkownikiem Armii Czerwonej. Od grudnia 1943 ponownie zastępca dowódcy 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, od kwietnia 1944 dowódca 1 Samodzielnej Brygady Kawalerii Armii Polskiej w ZSRR. Brał udział w walkach m.in. na Wale Pomorskim. W maju 1945 został dowódcą Okręgu Wojskowego nr VII w Lublinie, a 27 września 1945 dowódcą 1 Warszawskiej Dywizji Kawalerii. 14 grudnia 1945 mianowany generałem brygady przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej. W styczniu 1947 zakończył służbę w Wojsku Polskim i wrócił do ZSRR, gdzie został szefem katedry języków obcych w Wojskowym Instytucie Pedagogicznym Armii Radzieckiej w Leningradzie^[1].

W 1959, w stopniu generała majora, wydał pamiętniki z okresu służby w Wojsku Polskim Pod polskim orłem^[2].

Żonaty z Esfirą Mojsiejewną Rywkiną^[3].

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1945)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (1946)
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie)
• Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie)
• Medal „Za obronę Stalingradu”
• Medal „Za obronę Moskwy”
• Partyzancki Znak
• Odznaka Fińskiej Czerwonej Gwiazdy
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal „Za zdobycie Berlina”
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy”^[1]

Przypisy