Władysław Adamczyk (oficer)

Władysław Adamczyk

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	29 stycznia 1894 Straconka, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	24 września 1978 Bielsko-Biała, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	3 Pułk Piechoty Legionów 6 Pułk Piechoty Legionów 7 Pułk Piechoty Legionów 6 Pułk Piechoty Legionów 65 Pułk Piechoty 201 Pułku Piechoty
Stanowiska	kwatermistrz pułku dowódca batalionu zastępca dowódcy pułku dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Późniejsza praca	pracownik umysłowy
Odznaczenia

Władysław Adamczyk^[a] (ur. 29 stycznia 1894 w Straconce, zm. 24 września 1978 w Bielsku-Białej) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Władysław Adamczyk urodził się w Straconce, obecnie dzielnicy Bielska-Białej, w rodzinie Andrzeja i Anny z Procnerów. Ukończył gimnazjum w Białej w 1914 roku i otrzymał świadectwo dojrzałości. W trakcie nauki był członkiem drużyny „Sokoła”.

W dniu 15 sierpnia 1914 roku wstąpił na ochotnika do Legionów Polskich i został przydzielony do 3 pułku piechoty. Uczestniczył w walkach w Karpatach. W 1915 roku został przeniesiony do 6 pułku piechoty i równocześnie awansowany do stopnia kaprala. W składzie pułku bierze udział w kampanii wołyńskiej w 1916 roku. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany, a następnie wcielony do armii austriackiej, w której ukończył kurs podoficerski i kurs oficerski w Opawie uzyskując stopień chorążego. Następnie służył w jednostce stacjonującej w Radomsku. W 1918 roku awansowany do stopnia podporucznika.

W październiku 1918 roku zorganizował kompanię ochotniczą POW, która brała udział w rozbrajaniu Niemców.

Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. Służył kolejno w 157 rezerwowym pułku piechoty i 7 pułku piechoty, uczestnicząc w obronie Lwowa od grudnia 1918 do marca 1919 roku, dowodząc kompanią piechoty. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

W listopadzie 1924 roku został przeniesiony do 6 pułku piechoty Legionów^[2][3]. W 1928 roku został kwatermistrzem pułku i funkcję tę pełnił do 1930 roku. W 1930 roku ukończył kurs dowódców batalionów i został komendantem Przysposobienia Wojskowego przy 6 pp Leg. 2 grudnia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 65. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. W marcu 1931 roku został przeniesiony do 65 pułku piechoty w Grudziądzu na stanowisko dowódcy batalionu^[5]. W grudniu 1932 roku ogłoszono jego przeniesienie do 63 pułku piechoty w Toruniu na stanowisko dowódcy batalionu^[6][7]. W 1936 roku został przeniesiony do 67 pułku piechoty. W 1938 roku został przeniesiony na stanowisko I zastępcy dowódcy 73 pułku piechoty.

W sierpniu 1939 roku w czasie mobilizacji został dowódcą 201 rezerwowego pułku piechoty i dowodzi nim w trakcie kampanii wrześniowej. Od walk 1 września 1939 roku w rejonie Kobióru i Wyr do dnia 20 września 1939 roku w rejonie Ulowa i Narola, gdzie pułk zostaje ostatecznie rozbity. Następnie z grupą żołnierzy usiłował się przedostać się do Lwowa, lecz w dniu 25 września w rejonie Lubaczowa dostał się do niewoli niemieckiej.

Kolejno przebywał w obozach jenieckich: Oflagu IIB Arnswalde (1939 – maj 1942), Oflagu IID Gross-Born (maj 1942 – 1945) i Oflagu VIB Dössel, który został wyzwolony 1 kwietnia 1945 roku.

Po wyzwoleniu z obozu początkowo pozostał na Zachodzie, do Polski wrócił w maju 1946 roku i zamieszkał w Bielsku-Białej pracując jako pracownik umysłowy w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Górnośląskiego w Bielsku-Białej. W dniu 8 września 1950 roku został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz wywiadu brytyjskiego i w dniu 8 stycznia 1951 roku wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach został skazany na karę dożywotniego więzienia, wyrok w dniu 13 lipca 1951 roku złagodzono do 5 lat więzienia. Karę odbywał w Centralnym Więzieniu Karny we Wronkach.

13 lipca 1956 roku, po odbyciu kary, został zwolniony z więzienia i wrócił do Bielska-Białej, gdzie pracował w Zakładzie Energetycznym do czasu przejścia na emeryturę w 1959 roku. Zmarł w Bielsku-Białej i został pochowany na cmentarzu w Straconce.

Postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 6 grudnia 1991 wyrok wydany przez były Wojskowy Sąd Rejonowy w Katowicach został unieważniony.

Awanse

• chorąży – 1917
• podporucznik – 1918
• porucznik – 1920
• kapitan – zweryfikowany w 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
• podpułkownik – 19 marca 1938

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości (16 września 1931)^[8]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)^[9]
• Krzyż Walecznych^[10]
• Srebrny Krzyż Zasługi (25 maja 1929)^[11][12]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
• Informator o osobach skazanych za szpiegostwo w latach 1944–1984. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Biuro „C”.. Lublin: Wydawnictwo Retro, 1994. ISBN 83-902348-2-3.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w WP 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.