Władysław Baranowski (socjalista)

Władysław Baranowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 lutego 1894
Konin, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

6 września 1942
Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy

Poseł II kadencji Sejmu (II RP)
Okres

od 4 marca 1928
do 30 sierpnia 1930

Przynależność polityczna

Polska Partia Socjalistyczna

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi

Władysław Baranowski (ur. 13 lutego 1894 w Koninie, zm. 6 września 1942 w Warszawie) – polski polityk socjalistyczny, działacz związkowy i samorządowy, poseł II kadencji w latach 1928–1930[1][2], wolnomularz[3].

Życiorys

Urodził się w rodzinie chłopskiej Antoniego i Reginy z domu Wojtyłło. Po ukończeniu gimnazjum praktykował jako tokarz, a około 1911 został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej. Następnie, w obawie przed więzieniem, wyjechał do USA, gdzie od 1913 pracował w Komitecie Obrony Narodowej. Po wybuchu I wojny światowej powrócił do Polski i od 1915 służył w Legionach. Po kryzysie przysięgowym został internowany w Szczypiornie i Łomży.

Po opuszczeniu obozu, w 1918, wstąpił w szeregi Milicji Ludowej PPS w stopniu oficera, zaś następnie służył w Milicji Ludowej, a później walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Od 1919 działał w związkach zawodowych, początkowo w Związku Zawodowym Robotników Rolnych RP (w tym jako jego przewodniczący w latach 1920–1921) i w Związku Zawodowym Małorolnych RP (1929–1939) oraz w Związku Pracowników Komunalnych i Użyteczności Publicznej w Polsce (1934–1939). Startował w wyborach do Sejmu w 1922 z listy państwowej PPS, jednak nie uzyskał mandatu poselskiego. Od 1924 działał w Wydziale Wiejskim Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS.

W wyborach parlamentarnych w 1928 uzyskał mandat poselski w okręgu wyborczym nr 24 (Łuków) z listy nr 2 (PPS). W czasie sprawowania mandatu uczestniczył w pracach komisji skarbowej. Od 1934 był członkiem Rady Naczelnej PPS. W 1938 został radnym Warszawy jako przedstawiciel PPS.

Podczas wojny obronnej w 1939 był członkiem Komitetu Obywatelskiego. Był jednym z 12 zakładników[4] wskazanych Niemcom zgodnie z aktem kapitulacji miasta z 28 września „celem zabezpieczenia przed aktami sabotażu”[5]. W czasie okupacji niemieckiej uczestniczył w pracach warszawskiego Okręgowego Komitetu Robotniczego Polskiej Partii Socjalistycznej – Wolność, Równość, Niepodległość.

Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim, a po ekshumacji, w 1946, spoczął na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie[2] (kwatera A5-7-4)[6].

W 1929 odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, zaś w 1932 Krzyżem Niepodległości.

Rodzina

Z małżeństwa z Ireną z domu Braulińską Władysław Baranowski miał dwóch synów: Tadeusza (1926–1944) i Jerzego. Tadeusz poległ w powstaniu warszawskim, zaś Jerzy po wojnie wraz z matką wyemigrował do Wielkiej Brytanii. W latach 60. XX wieku pracował w tygodniku „Paris Match”[2].

Przypisy

  1. ↑ Jacek Majchrowski: Kto był kim w drugiej Rzeczypospolitej. Warszawa: BGW, 1994. ISBN 83-7066-569-1.
  2. ↑ a b c Małgorzata Smogorzewska: Posłowie i Senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny. Tom I A–D. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1998. ISBN 83-7059-392-5.
  3. ↑ Ludwik Hass: Ambicje, rachuby, rzeczywistość: wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928, Warszawa 1984, s. 360.
  4. ↑ Marian Marek Drozdowski: Alarm dla Warszawy. Ludność cywilna w obronie stolicy we wrześniu 1939 r.. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1969, s. 303.
  5. ↑ Tomasz Szarota: Okupowanej Warszawy dzień powszedni. Studium historyczne. Warszawa: Czytelnik, 2010, s. 15. ISBN 978-83-07-03239-9.
  6. ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie

Media użyte na tej stronie