Władysław Barcikowski

Władysław Barcikowski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1916 w Merefie
Data śmierci	25 marca 2015
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Odznaczenia

Władysław Barcikowski (ur. 15 sierpnia 1916 w Merefie, zm. 25 marca 2015^[1][2]) – generał brygady, lekarz Wojska Polskiego.

Życiorys

Grób Władysława Barcikowskiego na Cmentarzu wojskowym na Powązkach

Władysław Barcikowski urodził się 15 sierpnia 1916 roku w Merefie na Ukrainie, w rodzinie Wacława Barcikowskiego i Antoniny Bałakirew (1894–1985). W czasie okupacji działał w podziemiu. Ukończył prywatne Gimnazjum Męskie im. Tomasza Niklewskiego w Warszawie, gdzie uzyskał maturę w 1934 roku.

W czerwcu 1949 roku zorganizował od podstaw 250 Szpital Wojskowy w Dziwnowie, do którego zostali ewakuowani greccy partyzanci DSE, po klęsce w górach Grammos, w trakcie ostatniej z bitew wojny domowej w Grecji. Był to wówczas pierwszy tak duży szpital chirurgii wojennej i rehabilitacji na terenie Polski. Pełnił w nim funkcję zastępcy komendanta szpitala do spraw lecznictwa-naczelnego lekarza.

Na przełomie 1951 i 1952 habilitował się na podstawie pracy Zagadnienia równowagi statyczno-dynamicznej przy wrodzonym zwichnięciu stawu biodrowego, ogłoszonej w „Lekarzu Wojskowym”. Promotorem pracy był prof. Wiktor Dega. W 1964 został mianowany komendantem Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej.

W 1967 został mianowany szefem Służby Zdrowia WP – zastępcą Głównego Kwatermistrza WP. W tym samym roku został mianowany generałem brygady i profesorem nadzwyczajnym.

Po odejściu z wojska w 1973 został pełnomocnikiem do spraw eksperymentów pseudomedycznych w obozach koncentracyjnych. Instytucję tę powołano w celu rozdzielenia sumy 100 milionów marek przyznanych przez Republikę Federalną Niemiec ofiarom eksperymentów przeprowadzanych na więźniach obozów koncentracyjnych. Pracę tę kontynuował do 1976. Pracował w spółdzielni lekarskiej w Warszawie od 1976 do 1995. W trakcie długoletniej pracy lekarskiej uzyskał tytuł lekarza specjalisty w zakresie ortopedii z chirurgią urazową oraz specjalizację II stopnia w zakresie organizacji ochrony zdrowia.

Odznaczony i wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski w 1954, Orderem Sztandaru Pracy II klasy w 1968, Złotym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny w 1973, Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju” w 1973, północnokoreańskim Orderem Flagi Narodowej III stopnia w 1953, chińskim Medalem Chińskiej Republiki Ludowej w 1953.

Zmarł w wieku 98 lat. Pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera A-2-29(61))^[3]. Ojciec Andrzeja Barcikowskiego.

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[4]:

• porucznik - 1948
• kapitan - 1949
• major - 1950
• podpułkownik - 1954
• pułkownik - 1958
• generał brygady - 1967

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 103–109.
• Wojciech Kicman: Gen. bryg. prof. dr hab. med. Władysław Barcikowski. Wojskowa Izba Lekarska w Warszawie. [dostęp 2010-01-26]. (pol.).