Władysław Bialikiewicz

Władysław Bialikiewicz

Data i miejsce urodzenia	1 listopada 1853 Wojnicz
Data i miejsce śmierci	23 lutego 1921 Sanok
Zawód, zajęcie	urzędnik
Odznaczenia

Nagrobek Władysława Bialikiewicza

Władysław Jan Bialikiewicz (ur. 1 listopada 1853 w Wojniczu, zm. 23 lutego 1921 w Sanoku) – c.k urzędnik skarbowy.

Życiorys

Władysław Jan Bialikiewicz urodził się 1 listopada 1853 w Wojniczu, jako syn Piotra Pawła Bialikiewicza (1818-1892, mistrz stolarski, radny w Wojniczu) i Marianny Rozalii z domu Krzemińskiej (1823-1896)^[1][2].

Po studiach na Uniwersytecie Jagiellońskim otrzymał absolutorium w 1877^[3]. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej wstąpił do c. k. służby cywilnej 5 października 1877^[2]. Podjął pracę w C. K. Powiatowej Dyrekcji Skarbu w Tarnowie, gdzie od około 1878 był praktykantem konceptowym^[4], od około 1881 koncepistą skarbowym^[5], od około 1884 komisarzem skarbowym (wzgl. finansowym)^[6], a od 14 lutego 1889 starszym komisarzem wzgl. nadkomisarzem (skarbowym wzgl. finansowym)^[7]. Równolegle w tym okresie (do czasu awansu na starszego komisarza) był przydzielony do C. K. Sądu Powiatowego w sprawach dochodów skarbowych w Tarnowie, gdzie od około 1878 był protokolantem^[8], a od około 1881 do około 1889 był asesorem^[9].

Od około 1893 był radcą skarbowym C. K. Powiatowej Dyrekcji Skarbu w Brzeżanach (od około 1894 C. K. Dyrekcja Okręgu Skarbowego)^[10]. Następnie od około 1897 był radcą skarbowym w C. K. Dyrekcji Okręgu Skarbowego w Nowym Sączu^[11]. Równolegle w tym czasie był asesorem w C. K. Sądzie Powiatowym w sprawach dochodów skarbowych w Nowym Sączu^[12].

Od 27 czerwca 1899 pracował w randze starszego radcy skarbu VI klasy rangi^[2]. W tej randze, jako następca Michała Jorkascha-Kocha^[13], od około 1899 sprawował stanowisko dyrektora C. K. Dyrekcji Okręgu Skarbowego w Sanoku^[14][15]. Równolegle od około 1899 pełnił stanowisko przewodniczącego C. K. Sądu Powiatowego dla spraw dochodów skarbowych w Sanoku^[16][2][17]; stanowisko pełnił także w charakterze nadradcy do kresu I wojny światowej i w czasie odzyskania przez Polskę niepodległości^[18][19][20].

Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” od 1 stycznia 1900^{[21][22][23][24]}.

W Wielką Sobotę 6 kwietnia 1912 roku został ranny w głowę podczas podróży, gdy na powóz, którym jechał, spadł drąg rogatkowy na przejeździe kolejowo-drogowym w Dąbrówce Polskiej w stronę Płowiec^[25][26]. Zmarł 23 lutego 1921 w Sanoku^[27][28][29]. Dwa dni później został pochowany na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku^[27][30].

Miał siostrę Mariannę Elżbietę (1855-1911, po mężu Zieja) i brata Jana Kazimierza (1857-1924)^[1]. Jego pierwszą żoną była Kornelia Terlecka^[1]. Po raz drugi był żonaty od 3 lutego 1883 z Herminą z domu Czernek (ur. 1861, córka Henryka, lekarza i radnego wojnickiego)^{[27][31][32][33]}, członkinią zarządu Towarzystwa św. Wincentego à Paulo w Sanoku^[34][1]. Mieli córkę Herminę Władysławę (ur. 1885 w Tarnowie, od 1908 zamężna z Edwardem Nowakiem, synem Stanisława, zm. w 1920^[35][36][32])^[31][37], Helenę Joannę (ur. 1891, po śmierci siostry Herminy wyszła za jej wdowca po niej tj. swojego szwagra Edwarda Nowaka w 1920^[32]), Janinę (ur. 1899, nauczycielka)^[38]. Według relacji dr. Karola Zaleskiego z 1915 Bialikiewiczowie mieli cztery córki^[39].

Odznaczenia

Austro-węgierskie:

• Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1912)^[15][19].
• Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1912)^[15][19].

Przypisy