Władysław Dunin-Wąsowicz

Władysław Dunin-Wąsowicz

major
Data i miejsce urodzenia	30 listopada 1877 Bołszowce
Data i miejsce śmierci	29 sierpnia 1950 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1914–1930
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Armia Krajowa
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Biuro Wyznań Niekatolickich
Stanowiska	zastępca szefa biura
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Grób Władysława, Janiny i Krzysztofa Dunin-Wąsowicza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Władysław Julian Dunin-Wąsowicz, ps. „Albin” (ur. 30 listopada 1877 w Bołszowcach, zm. 29 sierpnia 1950 w Warszawie) – major Wojska Polskiego, oficer Legionów Polskich, dziennikarz, prezes Towarzystwa Przyjaciół Weteranów, działacz Ruchu Ludowego w Galicji, więzień polityczny Pawiaka^[1].

Życiorys

Urodził się 30 listopada 1877 w Bołszowcach, w ówczesnym powiecie rohatyńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Albina i Anny z Lewickich. Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Lwowskim i początkowo pracował jako nauczyciel szkół średnich. Odegrał istotną rolę w prasie polskiej m.in. kierując działem szkolnym i oświatowym w „Kurierze Lwowskim”, jako redaktor lwowskiej „Depeszy”, sekretarz redakcji „Przyjaciela Ludu”, redaktor naczelny „Gazety Powszechnej”, i lwowskiej „Trybuny”. W czasach II Rzeczypospolitej pracował w prasie wojskowej, kombatanckiej, w „Kurierze Porannym” i „Kurierze Warszawskim”. Po wojnie był m.in. sekretarzem „Gazety Ludowej”, głównego organu opozycji antykomunistycznej, skupionej wokół PSL i dziennikarzem „Gromada - Rolnik Polski”. Był on związany z ruchem ludowym - grupą Jana Stapińskiego. Był także organizatorem Związku Strzeleckiego w Galicji i brał udział w pracach Polskiego Skarbu Wojskowego we Lwowie. Później wstąpił do Legionów, gdzie był dowódcą oddziałów kwatermistrzowskich. W 1915 r. w Wiedniu, na zlecenie Naczelnego Komitetu Narodowego, był propagatorem idei legionowej. Od 1917 r. był kierownikiem Głównego Urzędu Zaciągu - biura werbunkowego, które podlegało Polskiej Sile Zbrojnej.

Od 1919 r. służył w Wojsku Polskim, gdzie był m.in. zastępcą szefa Biura Wyznań Niekatolickich MSWojsk. w Warszawie^[2]. Z dniem 28 lutego 1930 został przeniesiony w stan spoczynku w randze majora^[3].

Był aktywnym działaczem Związku Dziennikarzy RP, Związku Oficerów Rezerwy RP i Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny. Z jego inicjatywy powstał osobny cmentarzyk powstańców styczniowych, w obrębie dzisiejszego Cmentarza Komunalnego na Powązkach. Był on współorganizatorem obchodów 70-lecia Powstania Styczniowego w 1933 r. z udziałem Prezydenta RP Ignacego Mościckiego i Marszałka J. Piłsudskiego, jako działacz Towarzystwa Przyjaciół Weteranów 1863 r.^[4]

Zmarł 29 sierpnia 1950 w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C15-1 dod.-9)^[5].

Władysław był żonaty z Janiną Rubach (1896–1972), z którą miał córki Zofię (ur. 1906) i Janinę (ur. 1910) oraz synów Krzysztofa (1923–2013) i Marka (1927).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (27 czerwca 1938)^[6]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1933)^[7]
• Srebrny Krzyż Zasługi^[2]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)^[2]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.