Władysław Dworakowski
| Data i miejsce urodzenia | 10 września 1908 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 17 listopada 1976 |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres | od 21 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Przewodniczący Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Ministrów | |
| Okres | od 14 grudnia 1954 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   | |
Władysław Dworakowski (ur. 10 września 1908 w Oblasach, zm. 17 listopada 1976 w Warszawie) – polski ślusarz i polityk komunistyczny. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji, członek Biura Politycznego KC PZPR, przewodniczący Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Ministrów (1954–1956), w latach 1952–1954 wiceprezes Rady Ministrów.
Życiorys
Syn Józefa[1], urodził się w rodzinie dworskich fornali, uzyskał wykształcenie zawodowe. Pracował w przemyśle w zawodzie ślusarza, w tym również w trakcie II wojny światowej. Od 1941 do 1942 należał do Stowarzyszenia Przyjaciół ZSRR, należał do Armii Ludowej. Brał udział w powstaniu warszawskim pod pseudonimem Władek. Od 1931 do 1934 był członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, od 1934 do 1938 Komunistycznej Partii Polski (członek koła dzielnicowego Praga), następnie w 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej[2], a w 1948 wraz z nią przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
W PPR był sekretarzem Komitetu Dzielnicowego Grochów (1942–1944), kierownikiem wydziału personalnego (1945) i sekretarzem (1945–1947) Komitetu Warszawskiego, przewodniczącym Centralnej Komisji Rewizyjnej (1945), członkiem (1945–1948) i członkiem sekretariatu (1948) Komitetu Centralnego oraz I sekretarzem komitetu gdańskiego (1945–1947) i łódzkiego (1948). W PZPR był członkiem Biura Organizacyjnego (1948–1954), kierownikiem Wydziału Organizacyjnego (1950–1952), członkiem (1948–1959) i sekretarzem (1954–1955) Komitetu Centralnego, a także członkiem Biura Politycznego KC PZPR (1954–1956). Ponadto pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Łódzkiego (1948–1950) i Komitetu Wojewódzkiego w Łodzi (1949–1950).
Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji. Od 21 listopada 1952 do 18 marca 1954 był wiceprezesem Rady Ministrów, a od 14 grudnia 1954 do 30 marca 1956 był przewodniczącym Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Ministrów[3]. Uważany za wpływową postać wśród „natolińczyków” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych[4].
W 1959 powrócił do zawodu ślusarza. W późniejszym okresie był jednym z liderów założonej przez Kazimierza Mijala KPP. Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Medalem za Warszawę 1939–1945 (1946)[5] i Złotym Krzyżem Zasługi (1946)[6].
Zmarł 17 listopada 1976[7]. Został pochowany z honorami państwowymi 20 listopada 1976 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B 4 Tuje m. 20)[8]. Z ramienia kierownictwa PZPR w pogrzebie udział wzięli m.in. sekretarz KC PZPR Zdzisław Żandarowski oraz kierownik Wydziału Prasy, Radia i Telewizji Kazimierz Rokoszewski. Przemówienie pożegnalne w imieniu KC PZPR wygłosił członek Prezydium Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR, wiceminister ds. kombatantów Stanisław Kujda[9].
Przypisy
- ↑ Katalog funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa ↓.
- ↑ Katalog kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL ↓.
- ↑ Instrukcje i przepisy wywiadu 2020 ↓, s. 41.
- ↑ Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 62. ISBN 83-7066-208-0.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 71, poz. 471.
- ↑ Władysław Dworakowski. Nekrolog. „Nowiny”, s. 2, Nr 263 (8751) z 18 listopada 1976.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie cmentarze. [dostęp 2019-11-14].
- ↑ Pogrzeb Władysława Dworakowskiego [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 267 (10 153), 22 listopada 1976. s. 2.
Bibliografia
- Witold Bagieński (red.), Instrukcje i przepisy wywiadu cywilnego PRL z lat 1953–1990, Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2020, ISBN 978-83-8098-203-1, OCLC 1243005981.
- Władysław Dworakowski. Nekrolog. „Nowiny”, s. 2, Nr 263 (8751) z 18 listopada 1976.
- Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 1, Warszawa 1985.
- Leksykon historii Polski z 1995.
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991.
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2021-11-21].
- Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2021-11-21].
- Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2021-11-21].
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Baretka: Medal za Warszawę 1939-1945
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970
.svg)
Autor: Mzungu, Licencja: CC BY 3.0
Grób Władysława Dworakowskiego
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.