Władysław Dworakowski
| Data i miejsce urodzenia | 10 września 1908 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 17 listopada 1976 |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres | od 21 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Przewodniczący Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Ministrów | |
| Okres | od 14 grudnia 1954 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   | |
Władysław Dworakowski (ur. 10 września 1908 w Oblasach, zm. 17 listopada 1976 w Warszawie) – polski ślusarz i polityk komunistyczny. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji, członek Biura Politycznego KC PZPR, przewodniczący Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Ministrów (1954–1956), w latach 1952–1954 wiceprezes Rady Ministrów.
Życiorys
Syn Józefa[1], urodził się w rodzinie dworskich fornali, uzyskał wykształcenie zawodowe. Pracował w przemyśle w zawodzie ślusarza, w tym również w trakcie II wojny światowej. Od 1941 do 1942 należał do Stowarzyszenia Przyjaciół ZSRR, należał do Armii Ludowej. Brał udział w powstaniu warszawskim pod pseudonimem Władek. Od 1931 do 1934 był członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, od 1934 do 1938 Komunistycznej Partii Polski (członek koła dzielnicowego Praga), następnie w 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej[2], a w 1948 wraz z nią przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
W PPR był sekretarzem Komitetu Dzielnicowego Grochów (1942–1944), kierownikiem wydziału personalnego (1945) i sekretarzem (1945–1947) Komitetu Warszawskiego, przewodniczącym Centralnej Komisji Rewizyjnej (1945), członkiem (1945–1948) i członkiem sekretariatu (1948) Komitetu Centralnego oraz I sekretarzem komitetu gdańskiego (1945–1947) i łódzkiego (1948). W PZPR był członkiem Biura Organizacyjnego (1948–1954), kierownikiem Wydziału Organizacyjnego (1950–1952), członkiem (1948–1959) i sekretarzem (1954–1955) Komitetu Centralnego, a także członkiem Biura Politycznego KC PZPR (1954–1956). Ponadto pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Łódzkiego (1948–1950) i Komitetu Wojewódzkiego w Łodzi (1949–1950).
Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji. Od 21 listopada 1952 do 18 marca 1954 był wiceprezesem Rady Ministrów, a od 14 grudnia 1954 do 30 marca 1956 był przewodniczącym Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Ministrów[3]. Uważany za wpływową postać wśród „natolińczyków” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych[4].
W 1959 powrócił do zawodu ślusarza. W późniejszym okresie był jednym z liderów założonej przez Kazimierza Mijala KPP. Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Medalem za Warszawę 1939–1945 (1946)[5] i Złotym Krzyżem Zasługi (1946)[6].
Zmarł 17 listopada 1976[7]. Został pochowany z honorami państwowymi 20 listopada 1976 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B 4 Tuje m. 20)[8]. Z ramienia kierownictwa PZPR w pogrzebie udział wzięli m.in. sekretarz KC PZPR Zdzisław Żandarowski oraz kierownik Wydziału Prasy, Radia i Telewizji Kazimierz Rokoszewski. Przemówienie pożegnalne w imieniu KC PZPR wygłosił członek Prezydium Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR, wiceminister ds. kombatantów Stanisław Kujda[9].
Przypisy
- ↑ Katalog funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa ↓.
- ↑ Katalog kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL ↓.
- ↑ Instrukcje i przepisy wywiadu 2020 ↓, s. 41.
- ↑ Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 62. ISBN 83-7066-208-0.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 71, poz. 471.
- ↑ Władysław Dworakowski. Nekrolog. „Nowiny”, s. 2, Nr 263 (8751) z 18 listopada 1976.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie cmentarze. [dostęp 2019-11-14].
- ↑ Pogrzeb Władysława Dworakowskiego [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 267 (10 153), 22 listopada 1976. s. 2.
Bibliografia
- Witold Bagieński (red.), Instrukcje i przepisy wywiadu cywilnego PRL z lat 1953–1990, Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2020, ISBN 978-83-8098-203-1, OCLC 1243005981.
- Władysław Dworakowski. Nekrolog. „Nowiny”, s. 2, Nr 263 (8751) z 18 listopada 1976.
- Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 1, Warszawa 1985.
- Leksykon historii Polski z 1995.
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991.
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2021-11-21].
- Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2021-11-21].
- Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2021-11-21].
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
.svg)
Autor: Mzungu, Licencja: CC BY 3.0
Grób Władysława Dworakowskiego
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970
Baretka: Medal za Warszawę 1939-1945