Władysław Flont

Władysław Flont

Grandziarz, Grandziarzon, Klawiszon

podporucznik
Data i miejsce urodzenia	3 stycznia 1915 Radom
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1988 Jedlnia-Letnisko
Przebieg służby
Lata służby	1936–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie, Polskie Siły Zbrojne, Armia Krajowa
Jednostki	1 Dywizjon Pociągów Pancernych, 10 Pułk Strzelców Konnych (II RP), 10 Brygada Kawalerii Pancernej (PSZ), Sekcja Dyspozycyjna Naczelnego Wodza, Oddział VI Sztabu Naczelnego Wodza, Okręg Łódź AK
Stanowiska	dowódca patrolu rozpoznawczego w plutonie, radiotelegrafista, instruktor radiołączności
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, kampania francuska 1940
Późniejsza praca	pracownik fizyczny
Odznaczenia

Władysław Flont pseud.: „Grandziarz”, „Grandziarzon”, „Klawiszon” (ur. 3 stycznia 1915 w Radomiu, zm. 1 lutego 1988 w Jedlni-Letnisku) – podoficer Wojska Polskiego, podporucznik łączności Armii Krajowej, cichociemny.

Życiorys

W 1931 ukończył Miejską Szkołę Rzemieślniczo-Przemysłową w Radomiu i podjął pracę w Państwowej Wytwórni Prochu w Pionkach i od 1936 roku przy budowie fabryki celulozy w Niedomicach jako ślusarz-brygadzista. W latach 1936–1937 odbył służbę w 1 dywizjonie pociągów pancernych.

We wrześniu 1939 roku służył w 10 pułku strzelców konnych 10 Brygady Kawalerii Zmotoryzowanej. 19 września przekroczył granicę polsko-węgierską. W styczniu 1940 roku znalazł się we Francji, gdzie do czerwca 1940 roku służył w plutonie motocyklowym 10 pułku strzelców konnych 10 Brygady Kawalerii Pancernej. 18 czerwca dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł 29 czerwca, przedostał się do północnej Afryki, gdzie został internowany (do grudnia 1942 roku). Następnie przebywał w Wielkiej Brytanii.

Zgłosił się do służby w kraju, został przydzielony do Sekcji Dyspozycyjnej Naczelnego Wodza. Przeszedł szkolenie w radiotelegrafii i dywersji. Został zaprzysiężony 19 stycznia 1944 roku, przeniesiony do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza i przerzucony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzucony do Polski w nocy z 16 na 17 października 1944 roku w ramach operacji lotniczej o kryptonimie „Wacek 1”.

Dostał przydział do Oddziału V Okręgu Łódź, gdzie pozostawał w dyspozycji oficera radiołączności „Bugaja”. Na rozkaz komendanta głównego AK z 16 listopada 1944 roku miał przejść do Komendy Głównej, co zostało uniemożliwione przez aresztowanie „Bugaja” 25 listopada 1944 roku. Od grudnia 1944 roku do stycznia 1945 roku służył jako radiotelegrafista w plutonie łączności Oddziału V Podokręgu Piotrków Trybunalski.

9 marca 1945 roku został aresztowany przez NKWD i zwolniony na mocy amnestii 8 października 1945 roku. Wyjechał z kraju i 11 marca 1946 roku zameldował się w Oddziale Specjalnym Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Pozostawał pod dowództwem brytyjskim do grudnia 1946 roku. W 1947 roku wrócił po narzeczoną, jednak pozostał w Polsce. Pracował przy odbudowie fabryk papierniczych. Po 1951 roku pracował w radomskich zakładach pracy, m.in. w Zjednoczeniu Instalacji Sanitarnych Budownictwa Miejskiego, Przedsiębiorstwie Transportowym Handlu Wewnętrznego jako pracownik fizyczny. Od końca lat 50. – jako chałupnik w Spółdzielczości Pracy i na rencie inwalidzkiej.

Awanse

• plutonowy – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1944 roku
• sierżant – ze starszeństwem z dniem 18 października 1944 roku
• podporucznik –

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 13492^[1]
• Krzyż Walecznych
• Krzyż Wojenny (Francja).

Życie rodzinne

Był synem Juliana, stolarza w PKP, i Antoniny z domu Tuszyńskiej. W 1947 roku ożenił się Zofią Kuczyńską (1918–1987). Mieli czworo dzieci: Barbarę zamężną Mańkę (ur. w 1948 roku), Marię zamężną Staszewską (ur. w 1951 roku), Ewę zamężną Markhauser (ur. w 1953 roku) i Władysława.

Przypisy

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo Abres, 1996, s. 40–42. ISBN 83-902499-5-2.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 309. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 252–253.