Władysław Günther-Schwarzburg
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 10 kwietnia 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 27 marca 1974 |
| Poseł RP w Jugosławii | |
| Okres | od 16 czerwca 1931 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Poseł RP w Grecji | |
| Okres | od 1 kwietnia 1936 |
| Poprzednik | Zygmunt Wierski (chargé d’affaires) |
| Następca | |
| Poseł RP w Norwegii | |
| Okres | od 1 listopada 1942 |
| Poprzednik | |
| Następca | Mieczysław Rogalski (reprezentujący Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej) |
| Odznaczenia | |
        _CCross_Star_BAR.svg){kind=small}    _BAR.svg){kind=small}  | |
Władysław Günther-Schwarzburg (ur. 10 kwietnia 1885 w Dołędze, zm. 27 marca 1974 w Londynie) – polski dyplomata.
Życiorys
Pochodził z rodziny ziemiańskiej. W 1908 ukończył studia na Sorbonie, uzyskując doktorat z filozofii. 15 grudnia 1918 wstąpił do służby dyplomatycznej odrodzonego państwa polskiego. 24 maja 1919 został sekretarzem legacyjnym w poselstwie RP w Pradze. 1 lipca 1920 powrócił do centrali MSZ, pracował w Departamencie Politycznym, dochodząc do tytułu radcy ministerialnego. Od 3 sierpnia 1923 do 23 maja 1924 kierował Wydziałem Północnym, zlikwidowanym przy reorganizacji MSZ. Następnie do 31 lipca 1926 sekretarz poselstwa w Ankarze z tytułem radcy legacyjnego, później do 1 lipca 1927 na tym samym stanowisku w poselstwie RP w Królestwie Włoch. Od kwietnia 1928 kierownik Wydziału Środkowo-Europejskiego MSZ.
16 czerwca 1931 mianowany na posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego w Belgradzie. Odwołany z Jugosławii 15 maja 1935, przeniesiony w stan nieczynny. Do służby dyplomatycznej powrócił w końcu 1935, 1 kwietnia 1936 mianowany Posłem Nadzwyczajnym i Ministrem Pełnomocnym[1] w Atenach. Misję pełnił do 22 kwietnia 1941, a następnie, do 31 stycznia 1942 przy rządzie greckim na uchodźstwie w Londynie. Od czerwca 1942 do 5 lipca 1945 poseł przy rządzie Norwegii na emigracji w Londynie.
Po wojnie pozostał na uchodźstwie. Od 1950 wykładowca, od 1960 profesor języka i literatury polskiej w Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie. W latach 60. minister pełnomocny rządu RP na uchodźstwie. Autor pamiętników.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1964)[2]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)[3][4]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[4]
- Wielka Wstęga Orderu Świętego Sawy (Jugosławia, 1931)[4][5]
- Krzyż Wielki Orderu Feniksa (Grecja, 1937)[6]
- Wielki Komandor Orderu Feniksa (Grecja, 1932)[4][7]
- Wielki Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)[4]
- Wielki Oficer Orderu Karola III (Hiszpanii)[4]
- Wielki Oficer Orderu Zasługi (Węgry)[4]
- Wielki Oficer Orderu Chrystusa (Portugalia, 1931)[4][8][9]
- Wielki Oficer Orderu śś. Maurycego i Łazarza (Włochy, 1932)[4][10]
- Wielki Oficer Orderu Korony Włoch (Włochy)[4]
- Krzyż Komandorski Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)[4]
- Krzyż Komandorski Orderu Zasługi (Chile, 1931)[4][11]
Przypisy
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 41.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 6, Nr 2 z 15 maja 1965. „za zasługi położone dla Rzeczypospolitej Polskiej w długoletniej służbie zagranicznej oraz na polu nauki i literatury”.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 276, poz. 638 „za zasługi na polu dyplomatycznem”.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 241.
- ↑ Z pobytu ministra Marinkovića w Polsce. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 281 z 4 grudnia 1931.
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 82, 1937
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 143, 1932
- ↑ Estrangeiros com Ordens Portuguesas. presidencia.pt. [dostęp 2015-09-27]. (port.).
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 20, s. 293, 1931.
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 19, s. 263, 1932.
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 12, s. 201, 1931.
Bibliografia, literatura
- Günther-Schwarzburg Władysław, [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M. Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, s. 96.
Media użyte na tej stronie
Baretka Wielkiego Komandora Orderu Feniksa
Autor: F l a n k e r, Licencja: CC BY 3.0
nsatrino della medaglia di grande ufficiale dell'Ordine dei SS Maurizio e Lazzaro del Regno d'Italia.
Autor: Heralder, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon bar of the Order of Charles III, Commander by Number.
Baretka: Order Zasługi Węgier (przed 1945) – odmiana cywilna – Krzyż Komandorski z Gwiazdą.
Baretka: Order Białego Lwa II Klasy – Czechosłowacja (przed 1990).
Władysław Günther-Schwarzburg (1885-1974) – Polish diplomat, envoy to Yugoslavia, Greece and Norway
Autor: KarlHeintz, Licencja: CC BY-SA 4.0
Baretka Wielkiego Oficera Orderu Chrystusa (Portugalia)
Baretka: Order Zasługi Chile – Komandor (Comendador) – Chile.