Władysław Gąsiorowski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Narodowość | polska |
| Pracodawca | |
| Partia | |
| Małżeństwo | Katarzyna |
| Odznaczenia | |
         | |
Władysław Gąsiorowski (ur. 1924 w Myczkowie, zm. 3 lipca 1989 w Sanoku) – polski żołnierz, działacz partyjny, pracownik przemysłu motoryzacyjnego związany z Sanokiem.
Życiorys
Urodził się 18[1] lub 24[2] października 1924 w Myczkowie[1][3]. Był synem Andrzeja i Paraskiewii[1]. Podczas II wojny światowej wstąpił do ludowego Wojska Polskiego[4][5]. W Przemyślu został żołnierzem 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty, przydzielonym do 14 Pułku Piechoty[4]. Od 24 grudnia 1944 odbył szlak na froncie wschodnim od końca grudnia 1944 przez Warszawę na północny zachód[4]. Na początku 1945 brał udział w walkach o przełamanie Wału Pomorskiego, w marcu 1945 uczestniczył w bitwie o Kołobrzeg, następnie w kwietniu 1945 w forsowaniu Odry[4]. U kresu wojny w maju 1945 przebywał z wojskiem nad rzeką Łaba[4]. Wraz z nim w wojsku służyli wówczas jego znajomi z Sanoka, np. Franciszek Harłacz, Emil Buras, Kazimierz Budka[4].
Następnie został skierowany na obszar Podhala, gdzie uczestniczył w walkach przeciwko polskiej partyzantce niepodległościowej w rejonie miejscowości Nowy Targ, Chabówka, Piwniczna[4]. Po służbie w strażnicy Cicha Wojsk Ochrony Pogranicza, był w składzie grupy manewrowej, która udała się do miejscowości Jasiel na pomoc tamtejszym żołnierzom strażnicy[6]. Został zdemobilizowany w 1948[4].
Do stycznia 1957 pracował w Hucie Stalowa Wola[4]. Po wojnie był członkiem PPR, a później PZPR[5]. Był sekretarzem Komitetu Powiatowego PZPR w Stalowej Woli[5]. W 1957 powrócił do Sanoka, gdzie został zatrudniony w Fabryce „Sanowag”, późniejsza Sanocka Fabryka Autobusów „Autosan”[4]. W listopadzie 1961 został powołany do składu Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku na opróżnione miejsce[7]. Był kierownikiem Wydziału Organizacyjnego KP PZPR w Sanoku[5]. W SFA pracował na wydziale W-8[8][4]. W 1975 ukończył roczny Wieczorowy Uniwersytet Marksizmu-Leninizmu dla aktywu robotniczego, organizowany w Ośrodku Propagandy Komitetu Zakładowego PZPR w SFA[8]. Jako robotnik służby utrzymania ruchu w Autosanie 8 maja 1981 został wybrany członkiem KZ PZPR[9]. W 1982 pracował w dziale energetycznym Autosanu[10]. W 1984 został powołany na członka Inspekcji Robotniczo-Chłopskiej w Sanoku[11]. Działał w ZBoWiD, ZŻWP, ORMO, TPPR[5]. Był oficerem ludowego Wojska Polskiego[5], pod koniec lat 80. był porucznikiem w stanie spoczynku[6].
Zamieszkiwał w Sanoku przy ul. Tadeusza Kościuszki 18/20[12]. W 1986 poparł sprzeciw redaktora Wiesława Koszeli, który sprzeciwił się ustanowieniu na fasadzie kościoła Przemienienia Pańskiego w Sanoku tablicy upamiętniającej żołnierzy SZP-ZWZ-AK Obwodu Sanok i ich dowódców (Michał Tokarzewski-Karaszewicz, Tadeusz Komorowski, Leopold Okulicki) oraz żołnierzy 2 Pułku Strzelców Podhalańskich, którzy do 1939 roku stacjonowali w Sanoku[13]; w swojej korespondencji do czasopisma opublikowanej w wydaniu tej gazety napisał m.in: Gdzie są władze administracyjne, że pozwalają ks. S. na takie działanie? Może niedługo doczekamy się jeszcze tablic z nazwiskami Żubryda, Bandery, a później Wałęsy i Bujaka?[14][3].
Zmarł 3 lipca 1989 w Sanoku[1][5][3]. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku 5 lipca 1989[1][5]. Jego żoną była Katarzyna z domu Sołek (1924-1986), z którą ożenił się po wojnie podczas pobytu w Stalowej Woli[4][15].
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1971)[16][4][5]
- Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”[4]
- Medal 40-lecia Polski Ludowej[5]
- Medal za Warszawę 1939–1945[4]
- Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk[4]
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945[4]
- Medal „Za udział w walkach o Berlin”[4]
- Brązowy medal „Za zasługi dla obronności kraju”[5]
- Odznaka „Zasłużony dla województwa krośnieńskiego”[5]
- Odznaka „Zasłużony dla Sanockiej Fabryki Autobusów” (1975)[17]
- Odznaczenia wojskowe i resortowe[5]
Przypisy
- ↑ a b c d e Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 140 (poz. 65).
- ↑ Podane w treści inskrypcji nagrobnej.
- ↑ a b c Krzysztof Kaczmarski, Andrzej Romaniak: Kryptonim „Agresor”. Ks. prałat Adam Sudoł w dokumentach Służby Bezpieczeństwa i Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1957-1989. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2006, s. 332. ISBN 83-60380-07-4.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Marian Struś. Życiorysy pracą pisane. Władysław Gąsiorowski. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 31 (196) z 1-10 listopada 1980.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Władysław Gąsiorowski. Nekrolog. „Nowiny”, s. 2, Nr 155 z 5 lipca 1989.
- ↑ a b Józef Ząbkiewicz. Z bieszczadzkich tradycji WOP. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 29 (464) z 10-20 października 1988.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 183, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ a b Spotkanie z kombatantami. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 14 (33) z 15-31 lipca 1975.
- ↑ Nowe władze zakładowej organizacji partyjnej. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 14 (214) z 10-20 maja 1981.
- ↑ Władysław Gąsiorowski. Opinie. Aby rozum był przy młodości. „Nowiny”, s. 2, Nr 99 z 20 maja 1982.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 291, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Listy do redakcji. Opóźniony remont mieszkania. „Nowiny”, s. 3, Nr 139 z 22 maja 1974.
- ↑ Wiesław Koszela. Dzielić i rządzić?!. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 21 (384) z 20-21 lipca 1986.
- ↑ Władysław Gąsiorowski. Opinie. * * *. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 23 (386) z 10-20 sierpnia 1986.
- ↑ Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 108 (poz. 29).
- ↑ Idea PPR określiła losy naszego kraju. Dalsze uroczystości na Rzeszowszczyźnie. W Sanoku. „Nowiny”, s. 2, Nr 17 z 18 stycznia 1972.
- ↑ Stanisław Janczura. Spotkanie z kombatantami. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 13 (32), s. 3, 1-15 lipca 1975.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Medal 40-lecia Polski Ludowej
Baretka: Medal za Warszawę 1939-1945
Baretka: Złoty Medal Zwycięstwa i Wolności
Baretka: Brązowy Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".
Odznaka Zasłużony dla SFA (Sanockiej Fabryki Autobusów). Autor projektu: Zbigniew Osenkowski
Baretka: Medal Morski
Baretka: Medal za udział w walkach o Berlin
Baretka: Złoty Medal Zasłużonym na Polu Chwały
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 3.0
Nagrobek Władysława Gąsiorowskiego na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.