Władysław Galica (podpułkownik)
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 20 września 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 7 września 1943 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1917–1943 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | inspektor główny WSOP |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg){kind=small} _BAR.svg){kind=small}   | |
Władysław Galica ps. „Wiesław Wojtkowski”, „Bródka”, „Dulęba”, „Kozica”, „Poręba”[1] (ur. 20 września 1900 w Chicago, zm. 7 września 1943 Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, oficer Komendy Głównej Armii Krajowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 20 września 1900 w Chicago, w rodzinie Stanisława, rolnika, i Marii z Pawlikowskich[2]. W 1904 przyjechał z rodzicami do Polski[2]. Ukończył III Gimnazjum im. króla Jana III Sobieskiego w Krakowie[2].
Od listopada 1917 żołnierz Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po rozwiązaniu Korpusu w lutym 1918, był internowany na Węgrzech, skąd zbiegł do Krakowa w kwietniu 1918. Od 1918 służył w Wojsku Polskim. Początkowo w 4 pułku piechoty Legionów. Dwukrotnie ranny w trakcie wojny polsko-ukraińskiej. Od 1919 dowódca plutonu karabinów maszynowych w 6 pułku piechoty Legionów. W czerwcu 1920 ukończył Szkołę Podchorążych w Warszawie a następnie był instruktorem w batalionach zapasowych.
Od maja 1921 był oficerem ordynansowym i p.o. adiutanta XIV Brygady Piechoty. Następnie na różnych stanowiskach. 17 grudnia 1931 awansował do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 28. lokata w korpusie oficerów piechoty. W 1932 pełnił służbę w 69 pułku piechoty w Gnieźnie. W 1935 został przeniesiony do 13 pułku piechoty w Pułtusku[1]. Od 1938 był wykładowcą i instruktorem w Ośrodku Wyszkolenia Rezerw Piechoty w Różanie. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 57. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W tym czasie w Różanie dowodził 2. kompanią batalionu manewrowego[4].
W trakcie wojny obronnej 1939 w stopniu majora dowodził III batalionem 116 pułku piechoty 41 Rezerwowej Dywizji Piechoty. Po ucieczce z niewoli niemieckiej w 1940 był członkiem ZWZ. Początkowo w Krakowie pełnił funkcję szafa sztabu okręgu[5]. Zagrożony dekonspiracją został przeniesiony do Warszawy[5]. Od lipca 1941 był głównym inspektorem Służby Ochrony Powstania w Komendzie Głównej ZWZ[6]. 11 listopada 1942 mianowany podpułkownikiem. Aresztowany 2 czerwca 1943 w lokalu konspiracyjnym[7]. Zamordowany 7 września 1943 na Pawiaku. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 148-6-25)[8].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[5]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[3]
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (1943)
- Krzyż Armii Krajowej (pośmiertnie, 1968)
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[9]
Przypisy
- ↑ a b Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 432.
- ↑ a b c Żołnierze Niepodległości : Galica vel Wojtkowski Wiesław Władysław, ps. „Bródka", "Dulęba", "Kozica", "Poręba”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-11-17].
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 33.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 457.
- ↑ a b c Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 433.
- ↑ Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 77, 433.
- ↑ Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 77.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Władysław Galica, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-12-10].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 242.
Bibliografia
- Kunert A.K., Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1944, Tom I, Warszawa 1987 ISBN 83-211-0739-7.
- Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1055-X.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami – II RP (1942).
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.