Władysław Gołąbek

Władysław Gołąbek

Stefan, Boryna

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1920 Kroczów Mniejszy
Data i miejsce śmierci	22 sierpnia 1994 Błonie
Przebieg służby
Lata służby	1941–1985
Siły zbrojne	Bataliony Chłopskie ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Milicja Obywatelska
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa rozbicie obozu karnego w Solcu nad Wisłą
Odznaczenia

Grób Władysława Gołąbka na Cmentarzu Wojskowym na Powykach

Władysław Gołąbek, ps. Stefan, Boryna (ur. 1 stycznia 1920 w Kroczowie Mniejszym, zm. 22 sierpnia 1994 w Błoniu) – żołnierz Batalionów Chłopskich, funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Wojciecha i Marii. Ukończył 6 klas gimnazjum w Łodzi. W latach 1941–1942 był żołnierzem Batalionów Chłopskich w rejonie radomskim i kieleckim. Od 1942 do 1944 był zastępcą dowódcy zgrupowania partyzanckiego Jana Sońty, dowodził walkami z SS i żandarmerią koło Zwolenia^[1]. W 1944 wstąpił do Stronnictwa Ludowego, jesienią przebił się przez linię frontu pod Chotczą wraz z oddziałami AL. Po wojnie działał w ZMW RP „Wici”. Od października 1944 był funkcjonariuszem MO, komendant kursów przeszkolenia kierowników jednostek MO w Lublinie, w lutym 1945 został komendantem Szkoły Oficerów Liniowych MO w Łodzi. W latach 1946–1949 studiował w Wyższej Szkole Nauk Administracyjnych w Łodzi. W lutym 1950 został zwolniony z MO jako niepewny politycznie.

Później pracował w Ministerstwie Kontroli Państwowej w Warszawie jako naczelnik wydziału, potem dyrektor departamentu. W sierpniu 1968 został ponownie powołany do czynnej służby, w stopniu pułkownika, w korpusie oficerów kwatermistrzostwa.

Od marca 1985 na emeryturze. Od maja 1972^[2] członek Prezydium Zarządu Głównego, a następnie wiceprezes Rady Naczelnej ZBoWiD. Jesienią 1988 mianowany generałem brygady w stanie spoczynku; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa gen. armii Wojciech Jaruzelski.

Był współautorem (wspólnie ze Stanisławą Młodożeniec-Warowną i Rochem Sulimą) książki: Partyzanckie twierdze. O współdziałaniu ludności wiejskiej z ruchem oporu (Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1974).

Jest pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A3 tuje-2-26)^[3].

Awanse

W trakcie służby w Batalionach Chłopskich, w Milicji Obywatelskiej oraz w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie^[4]:

• podporucznik BCh- 1940
• porucznik BCh - 1941
• kapitan BCh - 1942
• major Milicji Obywatelskiej - 1944
• podpułkownik Milicji Obywatelskiej - 1947
• pułkownik rezerwy WP - 1968
• generał brygady WP w stanie spoczynku - 1988

Odznaczenia i wyróżnienia

• Order Sztandaru Pracy I klasy (1975)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1969)
• Order Virtuti Militari V klasy
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1946)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (1946)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1945)
• Krzyż Partyzancki (1948)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich (1985)

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 449-451.

Linki zewnętrzne

• Ośka – partyzancka legenda BCh