Władysław Gubrynowicz (księgarz)
.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 27 sierpnia 1914 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | księgarz, wydawca |
| Narodowość | polska |
| Rodzice | Jozafat, Tekla |
| Małżeństwo | Ludwika z d. Dietz |
| Dzieci | Bronisław, Kazimierz |
| Krewni i powinowaci | Adam (wnuk) |
| Odznaczenia | |
 | |
Władysław Ludwik Gubrynowicz, ps. „Władysław Biały” (ur. 6 listopada 1836 w Nowosiółkach, zm. 27 sierpnia 1914 we Lwowie) – polski księgarz, wydawca, działacz gospodarczy i społeczny.
Życiorys
Władysław Ludwik Gubrynowicz[1] był synem Jozafata (Józefa, 1810–1866, właściciel Nowosiółek, działacz niepodległościowy, uczestnik powstań 1831 i 1863) i Tekli z domu Legieżyńskiej. Miał braci Józefa (1838–1891) i Andrzeja Ludwika (1842–1900).
Ukończył Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie. Podjął naukę w profesji księgarskiej. Praktykę odbywał u Karola Wilda. Kooperował z właścicielami spółki Gebethner i Wolff. Uczestniczył czynnie w przygotowywaniu i walce powstania styczniowego, działając przy organizacji wojsk w Galicji i w Królestwie Polskim. Używał pseudonimu „Władysław Biały”. Pełnił funkcję komisarza Rządu Narodowego. Po zdekonspirowaniu był więziony przez Austriaków oraz przez rok przez władze rosyjskie w Cytadeli Warszawskiej[1]. Po zwolnieniu nadal działał w konspiracji[1]. We Lwowie został aresztowany powtórnie, tym razem przez władze austriackie[1].
Po powrocie z Warszawy założył we Lwowie wraz z bratem Ludwikiem i Władysławem Schmidtem księgarnię, która z czasem scaliła się z księgarnią Karola Wilda. Od 1865 do 1868 był współpracownikiem „Gazety Narodowej”[2]. W 1868 zapoczątkowało działalność Wydawnictwo Gubrynowicz i Schmidt, w którym Władysław był odpowiedzialny za sprawy wydawnicze, a Schmidt za księgarnie, składami głównymi i administracją. W 1882, po zakupie księgarni i wypożyczalni książek Karola Wilda, była jedną z największych wypożyczalni książek i nut w Galicji. W 1908 Władysław Schmidt oddał udziały firmy synowi Władysława Gubrynowicza, Kazimierzowi, po czym od 1 stycznia 1909 ffirma funkcjonowała jako spółka jawna pod nazwą „Gubrynowicz i Syn”[3].
Był jednym z pionierów działalności wydawniczej na ziemiach polskich. Działając w zawodzie księgarskim pełnił funkcję rzecznika interesu zawodu. Był współzałożycielem i sprawował stanowisko wiceprezydenta Izby Handlowej i Przemysłowej we Lwowie, a w lutym 1912 został wybrany prezesem honorowym tejże[4]. Działał w Galicyjskiej Kasie Oszczędności[5]. Był długoletnim i jednym z najstarszych radnych rady miejskiej we Lwowie. Zasiadał w radach nadzorczych banków i pełnił w nich funkcję cenzora. Udzielał się na polu dobroczynności, m.in. zasiadał w kuratorium fundacji Domsa. Był członkiem Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania z r. 1863-4[6].
W uznaniu zasług otrzymał tytuł c. k. radcy cesarskiego oraz w 1898 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Franciszka Józefa[7][8].
Zamieszkiwał przy ul. Kleinowskiej 5 we Lwowie (późniejsza Kamieniariw[9]). Zmarł 27 sierpnia 1914 we Lwowie. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie 30 sierpnia 1914. Po 1945 grobowiec Gubrynowiczów we Lwowie uległ dewastacji[10].
Jego żoną była Ludwika z domu Dietz (1839–1922). Ich synami byli Bronisław (1870–1933, historyk literatury, profesor) i Kazimierz. Jego wnukiem był Adam Gubrynowicz (1906–2000, dyplomata).
Przypisy
- ↑ a b c d Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 314, 337. ISBN 83-04-02817-4.
- ↑ † Platon Kostecki. „Gazeta Lwowska”, s. 4, nr 102 z 3 maja 1908.
- ↑ Firmy. „Słowo Polskie”, s. 11, nr 16 z 22 stycznia 1909.
- ↑ Nowe prezydyum Izby handlowej i przemysłowej we Lwowie. „Nowości Illustrowane”. Nr 7, s. 17, 17 lutego 1912.
- ↑ Galicyjska Kasa Oszczędności. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 244 z 23 października 1901.
- ↑ Towarzystwo Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania z r. 1863-4. „Kurjer Lwowski”. Nr 37, s. 1, 21 stycznia 1916.
- ↑ Odznaczenia jubileuszowe. „Nowa Reforma”, s. 5, nr 277 z 3 grudnia 1898.
- ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 187.
- ↑ Nazwy ulic Lwowa. .lwow.com.pl. [dostęp 2016-06-20].
- ↑ Jerzy Tarnawski. Profesor Bronisław Ludwik Gubrynowicz (1870–1933), zagórzanin z wyboru. „Verbum”, s. 22, nr 6-7 (112-113) z 30 czerwca 2013. Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zagórzu. ISSN 1689-6920.
Bibliografia
- † Władysław Gubrynowicz. „Gazeta Lwowska”, s. 5, nr 196 z 29 sierpnia 1914.
- Władysław Gubrynowicz. Nekrolog. „Słowo Polskie”, s. 4, nr 383 z 29 sierpnia 1914.
- Ze Lwowa. † Władysław Gubrynowicz. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 373 z 29 sierpnia 1914.
- Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 314, 337. ISBN 83-04-02817-4.
- Adam Gubrynowicz: Baronowie z Gubr Gubrynowicze de Mengen herbu własnego. Szkic genealogiczny. Zagórz: 1932, s. 7–9.
Linki zewnętrzne
- Publikacje Władysława Gubrynowicza w serwisie Polona.pl
Media użyte na tej stronie
Autor: LuigiXIV, Licencja: CC BY-SA 3.0
Nastrino da Cavaliere dell'Ordine Imperiale di Francesco Giuseppe (Austria)
Władysław Gubrynowicz (-1912)
Autor: Igor Monchuk, Licencja: CC BY-SA 4.0
Родинний гробівець Губриновичів. Личаківський цвинтар , поле № 56.