Władysław Hauptman

Władysław Hauptman

Gapa, Krzyż, Kaczor

Władysław Hauptman w 1979 roku
podporucznik
Data i miejsce urodzenia	26 maja 1916 Lackie
Data i miejsce śmierci	25 czerwca 1988 Leckhampton Court koło Cheltenham
Przebieg służby
Lata służby	1939–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	6 pułk lotniczy, dywizjon 300, Oddział III Operacyjny Komendy Głównej AK
Stanowiska	radiotelegrafista, dowódca radiostacji
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, powstanie warszawskie
Odznaczenia

Władysław Hauptman pseud.: Gapa, Krzyż, Kaczor (ur. 26 maja 1916 w Lackich, zm. 25 czerwca 1988 w Leckhampton Court koło Cheltenham (Wielka Brytania)) – żołnierz Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych, oficer Armii Krajowej, podporucznik lotnictwa czasu wojny, cichociemny.

Życiorys

Był synem Edmunda i Marii z domu Bałandiuk. Ukończył szkołę powszechną dla ubogich chłopców w Przemyślu, po której ukończeniu pracował jako robotnik przy budowie ulic. W 1938 roku został powołany do wojska i służył jako szofer w 161 eskadrze myśliwskiej 6 pułku lotniczego we Lwowie.

We wrześniu 1939 roku walczył w 6 pułku lotniczym. 19 września przekroczył granicę polsko-rumuńską. W Rumunii został internowany. W lutym znalazł się we Francji, gdzie wstąpił do Polskich Sił Powietrznych w Lyonie, następnie w Roanne. Od czerwca 1940 roku przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie walczył w dywizjonie 300, z którym wykonał 30 lotów bojowych jako radiotelegrafista. W czasie jednej z operacji (podczas powrotu z bombardowania Bremy 3 czerwca 1942 roku) został zestrzelony nad kanałem La Manche i zmuszony do wodowania u wybrzeży Norfolk (bombowiec Wellington). Za udział w tych operacjach został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Zgłosił się do służby w okupowanym kraju, otrzymał przydział do Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza. Po przeszkoleniu w łączności radiowej dla lotnictwa i w dywersji został zaprzysiężony 4 marca 1943 roku i przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 8 na 9 kwietnia 1944 roku w ramach operacji „Weller 6” dowodzonej przez Antoniego Freyera, na placówkę „Nil 1” w okolicach wsi Zmożna Wola i Rozprza. Razem z nim skoczyli: Kazimierz Niepla ps. Kawka, Jerzy Sztrom ps. Pilnik, Henryk Zachmost ps. Zorza.

Skierowano go do pracy w referacie łączności lotniczej Wydziału Lotnictwa Oddziału III Operacyjnego Komendy Głównej AK jako dyspozycyjny radiotelegrafista. Brał m.in. udział w operacji „Wildhorn III" (tzw. Most nr 3). Było to ostatnie lądowanie alianckiego samolotu na terenie okupowanej Polski. Odbyło się 26 lipca 1944 roku. Samolotem tym przyleciał m.in. Jan Nowak-Jeziorański, a wyekspediowano nim, w dramatycznych okolicznościach, części do rakiet V2^[1].

W powstaniu warszawskim służył jako radiotelegrafista radiostacji Wydziału Lotnictwa KG AK, zlokalizowanej przy ul. Wilczej 14, następnie Wilczej 9. Za służbę tę został odznaczony 22 września 1944 roku po raz czwarty Krzyżem Walecznych. Od października 1944 roku do stycznia 1945 roku pracował w referacie łączności lotniczej w Wydziale Lotnictwa jako dowódca radiostacji zlokalizowanej pod Opocznem. 1 stycznia 1945 roku został awansowany na podporucznika.

W 1945 roku został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Był więziony do października 1945 roku w Łodzi, potem na Łubiance i znów w Łodzi. Rozpoczął pracę w Locie, jednak już 9 stycznia 1946 roku powrócił do Anglii. Osiedlił się w Kidderminster. Pracował w firmie elektronicznej. W ostatnich dniach życia, namówiony przez Sue Ryder, przeniósł się do Leckhampton koło Cheltenham.

Został pochowany na cmentarzu w Kidderminster.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 9637^[2]
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Krzyż Armii Krajowej
• Medal Wybitnej Służby Lotniczej
• Medal Królowej za Odwagę

Galeria

• 

  Stoi w górnym rzędzie, czwarty od lewej w 1942 roku

• 

  Drugi z prawej na lotnisku w 1942 roku

• 

  Zdjęcie z fałszywej kenkarty, 1943

Przypisy

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo „Abres”, 1996, s. 57–58. ISBN 83-902499-5-2.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 319. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny, 1982, s. 185–186.
• „Gapa” – lotnik, drucik, cichociemny. „Dziennik Polski”, s. 4, 1988.