Władysław Heller (radiotechnik)
.svg) | Ten artykuł od 2009-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
| Data i miejsce urodzenia | 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 grudnia 1946 |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | polska |
| Edukacja | |
| Alma Mater | |
| Rodzice | |
| Odznaczenia | |
 | |
Władysław Heller (ur. 2 września 1890 w Krakowie[1], zm. 1 grudnia 1946 w Łodzi) – inżynier, jeden z pionierów polskiej radiotechniki, współorganizator Polskiego Radia.
Życiorys
Urodził się w Krakowie, jako syn Ludwika Hellera[1], znanego w Polsce dyrektora teatrów w Krakowie i Lwowie, i Aleksandry z Hlawskich[1]. Po ukończeniu gimnazjum o. jezuitów w Chyrowie wybrał studia elektrotechniczne na politechnice w Dreźnie, które ukończył w 1914 r. Po praktyce, odbytej w zagranicznych firmach przemysłu radiotechnicznego wrócił w 1919 r. do Polski.
Zaraz po powrocie założył z inż. Romanem Rudniewskim spółkę Farad, która na podstawie umowy z wojskiem produkowała odbiorniki i nadajniki radiokomunikacyjne. Spółka, mająca siedzibę w Warszawie przy ul. Zajączkowskiej 7, była jedną z dwóch pierwszych prywatnych firm radiotechnicznych w kraju. Równocześnie powstał Radjopol, założony przez inż. Józefa Adama Plebańskiego, również produkujący dla wojska. Obie spółki połączyły się w 1923 r., tworząc Polskie Towarzystwo Radiotechniczne (PTR), w którym Władysław Heller był konstruktorem stacji odbiorczo-nadawczych dla wojsk lądowych, morskich i lotniczych. W 1924 r. brał udział w uruchamianiu przez PTR pierwszej polskiej stacji radiowej, nadającej programy dla "cywili".
W 1926 r. Władysław Heller objął stanowisko dyrektora technicznego w spółce Polskie Radio, która – jako jedyna – otrzymała koncesję na budowę i eksploatację urządzeń radiofonicznych w Polsce. Z jego inicjatywy warsztaty Polskiego Radia wybudowały we własnym zakresie duże stacje nadawcze dla niemal wszystkich rozgłośni terenowych. Zapoczątkował też budowę Stacji Telewizyjnej na gmachu Prudentialu w Warszawie, która przed wybuchem II wojny światowej rozpoczęła próbnie nadawać z mocą 2 kW. Uczestniczył w pionierskich konferencjach radiofonicznych w Londynie, Paryżu, Lizbonie i Kairze, na których ustalano przydziały częstotliwości radiowych. Do jego niezrealizowanych projektów przedwojennych należał nadajnik 600 kW w Raszynie. Byłby najsilniejszym w Europie i umożliwiał odbiór przy pomocy odbiorników detektorowych w całym kraju.
Po zakończeniu wojny organizował polski przemysł radiotechniczny, m.in. pełniąc funkcję Naczelnego Dyrektora Zjednoczenia Przemysłu Radiotechnicznego.
Uchwałą Prezydium Krajowej Bady Narodowej z 4 czerwca 1946 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi na wniosek Dyrekcji Naczelnej Polskiego Radia „za zasługi przy odbudowie i rozwoju radiofonii polskiej”
Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera FA-płn.-4).
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 9 listopada 1932[2], 4 czerwca 1946[3])
Przypisy
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 252.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi na polu budowy i rozwoju urządzeń radjofonicznych w Polsce”.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 122, poz. 223 „za zasługi przy odbudowie i rozwoju radiofonii polskiej”.
Media użyte na tej stronie
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Władysława Hellera na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie
Baretka: Złoty Krzyż Zasługi (nadany dwukrotnie) – III RP (1992).