Władysław Hercok
 major żandarmerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 11 lutego 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 2 lipca 1942 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1942 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 10 Dywizjon Żandarmerii |
| Stanowiska | zastępca dowódcy dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small}  | |
Władysław Hercok (ur. 11 lutego 1895 w Krakowie, zm. 2 lipca 1942 w Tangerhütte) – major żandarmerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Życiorys
Władysław Hercok urodził się 11 lutego 1895 roku w Krakowie. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 8 dywizjonie żandarmerii polowej, a jego oddziałem macierzystym był od tego dnia dywizjon żandarmerii wojskowej nr 3 w Kielcach[1]. Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę w 10 dywizjonie żandarmerii w Przemyślu na stanowisku dowódcy plutonu żandarmerii Stryj[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 73. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[3]. 7 marca 1924 roku otrzymał przeniesienie z 10 dywizjonu żandarmerii w Przemyślu do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko szefa Oddziału II Sztabu, a następnie kierownika Referatu Informacyjnego[4][5]. 15 marca 1924 roku został przeniesiony z korpusu oficerów żandarmerii do korpusu piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1739,9 lokatą z równoczesnym wcieleniem do 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu i pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w DOK X[6]. Przeniesienia miały związek z redukcją etatów w żandarmerii, w tym likwidacją plutonu żandarmerii Stryj, którym dowodził. W 1928 roku w dalszym ciągu pełnił służbę w DOK X w Przemyślu[7]. 23 grudnia 1929 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów żandarmerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 28,6. lokatą z jednoczesnym wcieleniem do 5 dywizjonu żandarmerii w Krakowie[8]. 29 stycznia 1932 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[9]. W tym czasie był zastępcą dowódcy 5 dywizjonu żandarmerii w Krakowie[10]. W 1937 roku objął dowództwo Morskiego dywizjonu żandarmerii w Gdyni[11]. Na czele dywizjonu walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Po zakończeniu kampanii przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu IIA w Prenzlau (numer jeniecki 354). Zmarł 2 lipca 1942 roku w międzynarodowym szpitalu dla jeńców chorych na gruźlicę w Tangerhütte (numer grobu 346)[12].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (4 lutego 1932)[13][14]
- Krzyż Walecznych[15]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[16][15]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 402, 651.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1062, 1064.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 293.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z 7 marca 1924 roku, s. 104.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 63, 219, 364.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 15 marca 1924 roku, s. 127.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 132, 199.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 379.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 30 stycznia 1932 roku, s. 98.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 288, 793.
- ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 29, Fundacja CDCN, Kraków 2006, ISBN 978-83-7188-899-1, s. 281, 918.
- ↑ Strona poświęcona pamięci żołnierzy Wojska Polskiego, którzy w latach 1939–1945 przebywali w obozie dla jeńców wojennych w Tangerhutte k. Magdeburga [1].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Tadeusz Wawrzyński, Oficerowie żandarmerii Kawalerowie Krzyża i Medalu Niepodległości, Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej Nr 24 z 2001 roku.
- ↑ a b Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 281.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu bezpieczeństwa wojska”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Orzełek legionowy